Homilia Benedykta XVI wygłoszona podczas Jutrzni z udziałem duchowieństwa

Drodzy bracia i siostry

Zgromadziliśmy się na modlitwie, odpowiadając na wezwanie, które znajduje się w ambrozjańskim Hymnie z Liturgii Godzin: „Trzecia nadeszła godzina. Zelżony Pan Jezus wstępuje na krzyż”. Jest to jasne odniesienie do pełnego miłości posłuszeństwa Jezusa wobec woli Ojca. Misterium Paschalne stoi u początku nowego czasu: śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa na nowo odnawia niewinność ludzkości i wyzwala w niej radość. Dalsze słowa hymnu to: „Tutaj rozpoczyna się historia zbawienia dokonanego przez Chrystusa – Hinc iam beata tempora coepere Christi gratia”. Zebraliśmy się w Bazylice Katedralnej, miejscu, które rzeczywiście jest sercem Mediolanu. Będąc w tym miejscu ogarnijmy naszą myślą całą ambrozjańską Archidiecezję, aby zobaczyć że na przestrzeni wieków, jak również w ostatnich czasach dała ona dla Kościoła wybitnych ludzi, zarówno jeżeli chodzi o świętość życia, jak również posługę. Należą do nich św. Augustyn i św. Karol, niektórzy papieże wyróżniający się swoją postawą, tacy jak Pius XI i sługa Boży Paweł VI, oraz błogosławieni Kardynałowie Andrea Carlo Ferrari i Alfredo Ildefonso Schuster.

Cieszę się, że mogę być obecny z wami w tej chwili! Kieruję serdeczne pozdrowienia do wszystkich i do każdego z was. Pragnę, aby dotarły one w szczególny sposób do tych wszystkich, którzy są chorzy i w podeszłym wieku. Z wyrazami uszanowania pozdrawiam waszego Arcybiskupa, Kardynała Angelo Scola i dziękuję za jego uprzejme słowa. Pozdrawiam gorąco waszych Pasterzy emerytów, Kardynałów Carlo Maria Martini i Dionigi Tettamanzi, wraz z Kardynałami i Biskupami tutaj obecnymi.

 

W tym czasie przeżywamy tajemnicę Kościoła wyrażoną w najgłębszy sposób, przez modlitwę liturgiczną. Nasze usta, nasze serca i nasze umysły, w czasie modlitwy Kościoła przedstawiają potrzeby i pragnienia całej ludzkości. Słowami Psalmu 118 wzywaliśmy Pana w imieniu wszystkich ludzi: „Nakłoń me serce do Twoich napomnień… Niech zstąpi na mnie, Panie, Twoja łaska” (Ps 119(118) 36,41). Codzienna modlitwa Liturgii Godzin stanowi zasadnicze zadanie posługi kapłańskiej Kościoła. Także poprzez Liturgię Godzin, która jest przedłużeniem w ciągu dnia głównej tajemnicy Eucharystii, kapłani w szczególny sposób są zjednoczeni z Jezusem Chrystusem, żyjącym i działającym w czasie. Kapłaństwo: jakże drogocenny to dar! Wy, drodzy Seminarzyści, którzy przygotowujecie się do tego, aby go otrzymać, uczcie się w jaki sposób doświadczać jego smaku i już teraz przeżywajcie z zaangażowaniem cenny czas seminarium! Arcybiskup Montni, w czasie święceń w 1958 roku, powiedział takie słowa w tej katedrze: „Rozpoczyna się życie kapłańskie: poemat, dramat, nowa tajemnica… nieustanne źródło medytacji …przedmiot ciągłego odkrywania i zadziwienia; [Kapłaństwo] jest zawsze nowością i pięknem dla tego, który poświęca mu pełną miłości myśl …jest uznaniem Bożego dzieła w nas” (Homilia w czasie święceń 46 kapłanów, 21 czerwca 1958″).

Jeżeli Chrystus, dla budowania swojego Kościoła oddaje siebie w ręce kapłana, ten ze swojej strony powinien powierzyć się Jemu całkowicie. Miłość dla Pana Jezusa jest duszą i racją bytu posługi kapłańskiej, tak jak była ona wymaganiem, aby mógł On powierzyć Piotrowi misję prowadzenia Jego owczarni: „Szymonie…, czy miłujesz mnie więcej aniżeli ci?… Paś baranki moje” (J 21,15). Sobór Watykański II przypomniał, że Chrystus „pozostaje zawsze zasadą i źródłem jedności życia prezbiterów. Osiągną oni zatem jedność swego życia, łącząc z Chrystusem siebie samych w uznaniu woli Ojca i w oddaniu się dla trzody im powierzonej. W ten sposób zastępując Dobrego Pasterza, w samym wykonywaniu pasterskiej miłości znajdą więź doskonałości kapłańskiej, zespalającą w jedno ich życie i działanie” (Dekret Presbyterorum Ordinis, 14).

Nie ma sprzeczności pomiędzy dobrem osoby kapłana i jego misją. Co więcej, miłość duszpasterska stanowi element jednoczący życie, którego źródłem jest coraz bardziej ścisła relacja z Chrystusem na modlitwie, aby przeżywać swoje życie jako całkowity dar z siebie samego dla owczarni. Dzięki temu lud boży będzie wzrastał w zjednoczeniu z Bogiem i będzie stawał się objawieniem jedności, jaka istnieje w Trójcy Świętej. Celem każdego naszego działania jest doprowadzenie wiernych do zjednoczenia z Panem i uczynienie, aby wzrastała jedność eklezjalna dla zbawienia świata.

Jasnym znakiem tej miłości duszpasterskiej i niepodzielnego serca jest celibat kapłański oraz konsekrowane dziewictwo. Śpiewaliśmy w hymnie św. Ambrożego: „Jeżeli rodzi się w tobie Syn Boży, zachowujesz niewinne życie”. „Przyjęcie Chrystusa – „Christum suscipere”, stanowi motyw, który często powraca w przepowiadaniu świętego Biskupa z Mediolanu: „Kto przyjmuje Chrystusa w głębi swojego domu – mówi on – zostaje napełniony przez największe radości” (Expos. Evangelii sec. Lucam, V, 16). Nasz Pan Jezus Chrystus pociągał go do siebie, stanowił argument jego refleksji osobistej i przepowiadania, a przede wszystkim kresem żywej i pełnej zaufania miłości. Miłość dla Chrystusa jest ważna dla każdego chrześcijanina, lecz przyjmuje szczególne znaczenie dla kapłana żyjącego w celibacie i dla tej osoby, która odpowiedziała na powołanie do życia konsekrowanego. Jedynie w Chrystusie znajduje się źródło i przykład do codziennego naśladowania i odpowiedzi „tak” dla pełnienia woli Bożej.

„Jakimi więzami zatrzymywany jest Chrystus?” – pytał się św. Ambroży, który z niezwykłą intensywnością przepowiadał i kultywował praktykę życia w dziewictwie w Kościele, promując także godność kobiety. Na pytanie to odpowiadał: „Nie poprzez węzły znajdujące się na sznurze, lecz poprzez więzi miłości oraz przez uczucia duszy” (De virginitate, 13, 77). W słynnym kazaniu do dziewic powiedział on: „Chrystus jest cały dla nas: jeżeli pragniesz aby zostały uzdrowione twoje rany, on jest lekarzem. Jeżeli jesteś dręczony przez żar gorączki, on jest orzeźwiającym źródłem; jeżeli jesteś gnębiony przez poczucie winy, on jest sprawiedliwością; jeżeli potrzebujesz pomocy, on jest siłą; jeżeli się lękasz śmierci, on jest życiem; jeżeli pragniesz raju, on jest drogą; jeżeli uciekasz przed ciemnościami, on jest światłem; jeżeli poszukujesz jedzenia, on jest pożywieniem” (Ibid., 16,99).

Drodzy bracia i siostry, którzy wybraliście drogę życia konsekrowanego, dziękuję za wasze świadectwo i pragnę was zachęcić: patrzcie na przyszłość z nadzieją, pokładając ufność w wierności Bogu i sile Jego łaski, która jest zdolna do tego, aby czynić zawsze nowe cuda. Antyfony psalmów z dzisiejszej soboty prowadzą nas do kontemplacji misterium Dziewicy Maryi. Możemy w niej rozpoznać sposób „życia w dziewictwie i ubóstwie, które to życie obrał sobie Chrystus Pan, a także Matka Jego Dziewica” (Lumen gentium, 46), życia w pełnym posłuszeństwie woli Bożej.

Hymn z dzisiejszej liturgii odwołuje się także do słów Jezusa na krzyżu: „Z chwały swej męki, Jezus mówi do Maryi Niewiasto, oto syn twój: Janie, oto matka twoja”. Maryja, Matka Chrystusa, rozciąga i przedłuża także w nas, swoje boskie macierzyństwo, aby posługa Słowa i Sakramentów, życie w kontemplacji i działalność apostolska w jej różnorodnych formach, zostały zachowane bez znużenia i z odwagą, dla służby Bogu i dla budowania Kościoła.

W tym momencie chcę podziękować Bogu za całe rzesze kapłanów ambrozjańskich, zakonników i zakonnic, którzy włożyli wiele wysiłków dla służby Ewangelii, ponosząc niejednokrotnie najwyższą ofiarę życia. Niektórzy z nich zostali ukazani wiernym jako ci, którym można oddawać kult oraz naśladować ich cnoty. W ostatnich czasach byli to: błogosławieni kapłani Luigi Talamoni, Luigi Biraghi, Luigi Monza, Carlo Gnocchi, Serafino Morazzone; błogosławieni zakonnicy Giovanni Mazzucconi, Luigi Monti i Clemente Vismara oraz siostry zakonne Maria Anna Sala i Enrichetta Alfieri. Przez ich wspólne wstawiennictwo, pełni zaufania do Dawcy każdego daru, prośmy aby czynił On coraz bardziej owocną posługę kapłanów oraz aby umocnił świadectwo jakie składają osoby konsekrowane w celu ukazania światu piękna ofiarowania siebie samego Chrystusowi i Kościołowi. Prośmy także o odnowę rodzin chrześcijańskich według Bożego zamysłu, aby były one miejscem łaski i świętości, żyznym terenem, gdzie rozwijać się będą powołania do kapłaństwa oraz życia konsekrowanego. Amen.

Tłumacznie: Radio Maryja

drukuj
Tagi:

Drogi Czytelniku naszego portalu,
każdego dnia – specjalnie dla Ciebie – publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła i naszej Ojczyzny. Odważnie stajemy w obronie naszej wiary i nauki Kościoła. Jednak bez Twojej pomocy kontynuacja naszej misji będzie coraz trudniejsza. Dlatego prosimy Cię o pomoc.
Od pewnego czasu istnieje możliwość przekazywania online darów serca na Radio Maryja i Tv Trwam – za pomocą kart kredytowych, debetowych i innych elektronicznych form płatniczych. Prosimy o Twoje wsparcie
Redakcja portalu radiomaryja.pl