Ewangelia

III NIEDZIELA ADWENTU

„Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz /posłanym/, aby zaświadczyć o światłości. Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: Kto ty jesteś?, on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: Ja nie jestem Mesjaszem. Zapytali go: Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem? Odrzekł: Nie jestem. Czy ty jesteś prorokiem? Odparł: Nie! Powiedzieli mu więc: Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie? Odpowiedział: Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz. A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem? Jan im tak odpowiedział: Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała. Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.”

J 1,6-8.19-28

* * *

Pośród was stoi Ten, którego nie znacie

„Pośród was stoi Ten, którego nie znacie” – przypomina w III niedzielę Adwentu św. Jan Chrzciciel. Słowa proroka zachowują niezmienną aktualność także dzisiaj. Prawda o Bogu, który staje się człowiekiem, przez wieki była na różne sposoby zaciemniana. Dziś największym zagrożeniem dla niej jest szczelne otulenie w banał. Wydarzenie betlejemskie zostało opakowane tandetą, wypełnione gwiazdkowym zgiełkiem, komercyjnym jazgotem. Wielu z nas dało sobie wmówić, że tego dnia najważniejsza jest choinka i prezenty, suto zastawiony stół i standardowe rodzinne biesiady. Często nawet nie ma już w tym wszystkim miejsca na słowo „Jezus” – zapomniane i wzgardzone, a niejednokrotnie świadomie eliminowane z mainstraemu. – Gdzie jest ten nowo narodzony Chrystus? – pytają poszukujący, zabłąkani, zmęczeni bezsensownym pędem. – Pokażcie nam Boga! – wołają współcześni niewierni Tomasze. Chcieliby uwierzyć, ale sianko w betlejemskim żłóbku wydaje się zbyt trywialne, kolędy zanadto rzewne, a Pasterka długa i nudna. I jak tu przyjąć prawdę, że On – Wszechmocny i Przedwieczny – stał się jednym z nas?…

Do Bożego Narodzenia trzeba się dobrze przygotować. Święty Paweł wyznacza precyzyjnie ścieżkę: „Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie! Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie! Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła. Sam Bóg pokoju niech was całkowicie uświęca, aby nienaruszony duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa” (1 Tes 5,16-24). To bardzo konkretne wskazania. One pozwolą wyjść poza banał, odnaleźć pokój, odkryć w stajence betlejemskiej miłość Stwórcy i realną obecność Jezusa. Pozwolić na to, aby On swoją łaską mógł nas przemienić i umocnić, pomóc nam poprostować splątane życiowe ścieżki. Przebieg tej wędrówki w Kościele określany jest jednym słowem: nawrócenie. Zaczyna się pokornym skłonem przed Bogiem, uznaniem swojej niewystarczalności i niemocy, wiedzie przez dobry rachunek sumienia i szczerą spowiedź, kończy się gotowością do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako Pana i Króla swojego życia.

Modlimy się dzisiaj o mądrość otwartych oczu, o pokorę, abyśmy potrafili zobaczyć to, co jest ukryte pod powierzchnią pośpiechu i pustki, przeżyć prawdziwą radość z tego, że Bóg przychodzi.

ks. Paweł Siedlanowski
Nasz Dziennik