Miłość Boga objawiona w Sercu Jezusa Chrystusa

Z Serca Syna Bożego, umarłego na krzyżu, wytrysnęło wiekuiste źródło życia, które daje nadzieję każdemu człowiekowi. Z Serca ukrzyżowanego Chrystusa rodzi się nowa ludzkość, odkupiona od grzechu – mówił Jan Paweł II w orędziu w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa wygłoszonym 11 czerwca 1999 roku w Warszawie.

Miesiąc czerwiec w sposób szczególny poświęcony jest nabożeństwu do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kult Serca Jezusowego był rozpowszechniany przez św. Marie Alacoque, do której Pan Jezus powiedział: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło aż do wyczerpania i wyniszczenia się, by im dać dowody swej miłości” i dał dwanaście obietnic dla czcicieli Serca Jezusowego.

1. Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.
2. Ustalę pokój w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał w utrapieniach.
4. Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.
5. Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach.
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
9. Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
10. Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.
11. Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.
12. W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaskę pokuty, iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez Sakramentów Świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.

Samo zaś nabożeństwo ku czci Serca Jezusowego, zwane także „czerwcowym”, pojawiło się w XIX wieku w Paryżu, gdzie zostało zapoczątkowane przez zakonnicę Anielę de Sainte-Croix, która po przyjęciu Jezusa w Komunii Świętej pomyślała, że skoro maj jest poświęcony Matce Bożej, to czerwiec należy ofiarować Sercu Jezusowemu. Myśl ta została przychylnie odebrana przez przełożoną klasztoru i dosyć szybko oficjalnie zaakceptowana przez biskupa paryskiego.

W tradycji Kościoła za początek kultu Serca Jezusowego uważa się moment przebicia Jezusowego Serca na krzyżu. W Polsce nabożeństwo czerwcowe było sprawowane po raz pierwszy 1 czerwca 1857 w kościele Sióstr Wizytek w Lublinie. Natomiast w roku 1873 papież Pius IX zatwierdził nabożeństwo czerwcowe jako oficjalną modlitwę Kościoła, a 11 czerwca 1899 roku papież Leon XIII poświęcił cały rodzaj ludzki Najświętszemu Sercu Jezusa. Sto lat później Ojciec Święty Jan Paweł II akt ten ponowił podczas nabożeństwa czerwcowego sprawowanego dnia 7 czerwca 1999 r. w Toruniu.

„Taka forma czci Bożego Serca to korona i szczyt wszystkich hołdów, jakie kiedykolwiek były Mu oddawane. (…) Serce Boże jest symbolem i żywym obrazem nieskończonej miłości Jezusa Chrystusa, która nas pobudza do odwzajemnienia się również miłością. Dlatego jest rzeczą najzupełniej odpowiednią poświęcenie się temu Najświętszemu Sercu. Poświęcenie zaś takie nie jest niczym innym, jak oddaniem się Jezusowi Chrystusowi, ponieważ wszelki objaw czci, hołdu i miłości względem Bożego Serca odnosi się w rzeczywistości do osoby samego Chrystusa” – napisał papież Leon XIII w encyklice Annum sacrum „O poświęceniu się ludzi Najświętszemu Sercu Jezusowemu” opublikowanej w Rzymie dnia 25 maja 1899 roku [1].

Nabożeństwo składa się z Litanii do Serca Jezusowego, Aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu (autorstwa papieża Leona XIII) oraz licznych pieśni i jest odprawiane przed Najświętszym Sakramentem. Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa liczy 33 prośby i można podzielić ją na trzy części wezwań: Pierwsza część (1-7) dotyczy stosunku Jezusa do Ojca i Ducha Świętego, druga część wezwań (8-16) dotyczy przymiotów Serca Jezusowego oraz trzecia część litanii (17-33), która akcentuje stosunek Bożego Serca do ludzi. Wszystkie wezwania w tekście owej litanii mają głębokie odniesienie do Pisma Świętego. Warto pamiętać również, że w czerwcu Kościół obchodzi Święto Serca Pana Jezusa, które przypada w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała, zatem jest świętem ruchomym.

Wielkim czcicielem Serca Jezusowego i  nabożeństw czerwcowych był papież Jan Paweł II, który w orędziu na stulecie poświęcenia ludzkości Najświętszemu Sercu Pana Jezusa wygłoszonego 11 czerwca 1999 roku w Warszawie w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa mówił: „Gdy chrześcijanin, stając przed zadaniem nowej ewangelizacji i wpatrując się w Serce Chrystusa, Pana czasu i dziejów, poświęca Mu samego siebie i zarazem swoich braci, odkrywa na nowo, że nosi w sobie Jego światło. Ożywiony Jego duchem służby, przyczynia się do tego, aby przed wszystkimi ludźmi otworzyła się perspektywa wyniesienia do pełni egzystencji osobowej i wspólnotowej. «Serce człowieka uczy się bowiem od Serca Chrystusa poznawać prawdziwy i jedyny sens swojego życia i przeznaczenia, rozumieć wartość życia prawdziwie chrześcijańskiego, strzec się wypaczeń ludzkiego serca, łączyć synowską miłość do Boga z miłością bliźniego» (orędzie do Towarzystwa Jezusowego, 5 października 1986 r.: Insegnamenti, IX, 2 [1986], 843)” [2].

Jan Paweł II zwrócił uwagę, że „dostrzegając w Sercu Chrystusa serce Kościoła: świat musi koniecznie zrozumieć, że chrześcijaństwo jest religią miłości (…). Zarazem kult Serca Jezusa wnika w tajemnicę odkupienia, aby odkryć w niej wymiar miłości, która skłoniła Go do złożenia zbawczej ofiary” [3].

„Z Serca Syna Bożego, umarłego na krzyżu, wytrysnęło wiekuiste źródło życia, które daje nadzieję każdemu człowiekowi. Z Serca ukrzyżowanego Chrystusa rodzi się nowa ludzkość, odkupiona od grzechu. Człowiek roku 2000 potrzebuje Serca Chrystusa, aby poznawać Boga i samego siebie; potrzebuje go, aby budować cywilizację miłości” [4] – mówił Jan Paweł II.

Papież podkreślił, że „w Sercu Chrystusa żywe jest działanie Ducha Świętego (…). To Duch pomaga dostrzec całe bogactwo, jakie kryje się w znaku przebitego boku Chrystusa, z którego wypłynął Kościół (por. Sacrosanctum Concilium, 5). «Z przebitego Serca Zbawiciela — jak napisał Paweł VI — Kościół narodził się i stamtąd czerpie pokarm, ponieważ „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo” (Ef 5, 25-26)» (list Diserti interpretes). Również za sprawą Ducha Świętego miłość przenikająca Serce Jezusa rozlewa się w sercach ludzi (por. Rz 5, 5) i skłania ich do adoracji jego «niezgłębionych bogactw» (por. Ef 3, 8) oraz do zanoszenia synowskich i ufnych modlitw do Ojca (por. Rz 8, 15-16) przez Zmartwychwstałego, który «zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi» (Hbr 7, 25)” [5].

Na koniec swojego orędzia Jan Paweł II zauważył, że „Cały kult Serca Jezusa we wszystkich swoich przejawach jest głęboko eucharystyczny; wyraża się w pobożnych ćwiczeniach, które pobudzają wiernych do życia w harmonii z Chrystusem «cichym i pokornym sercem» (por. Mt 11, 29), i pogłębia się przez adorację. Kult ten jest zakorzeniony i znajduje swoje zwieńczenie we Mszy św., zwłaszcza niedzielnej, podczas której serca wiernych, zgromadzonych w braterskiej i radosnej wspólnocie, słuchają słowa Bożego, uczą się składać wraz z Chrystusem ofiarę z siebie i z całego życia (Sacrosanctum Concilium, 48), karmią się przy paschalnym stole Ciałem i Krwią Odkupiciela, a mając w pełni udział w miłości pulsującej w Jego Sercu starają się być coraz bardziej głosicielami Ewangelii oraz świadkami solidarności i nadziei” [6].

Według ks. Leszka Poleszaka SCJ „kult Bożego Serca stanowi punkt wyjścia do przemiany serca człowieka, która nie zmierza do jego alienacji ze świata, ale pozwala przekształcić je na wzór Serca Bożego. Pielęgnowanie tego kultu przyczynia się do nadania właściwej hierarchii systemowi wartości człowieka. Podkreśla on bowiem wagę modlitwy, miłości, a także prowadzi do zjednoczenia z Bogiem, które jest celem jego życia i powołania” [7].

«Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! 38 Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza» (por. J 7, 37-38). W tych słowach Jezus objawił najgłębszą tajemnicę Swojego Serca. Jest ono źródłem żywej wody, która, jak określa św. Jan, oznacza Ducha Świętego (por. J 7, 39). Inaczej mówiąc, dary Ducha Świętego wypływają z samego wnętrza, z Serca Chrystusa Pana.

Angelika Regulska/radiomaryja.pl

---

Przypisy:

[1] Encyklika Annum Sacrum „O poświęceniu się ludzi Najświętszemu Sercu Jezusowemu” 25 maja 1899, https://liturgia.wiara.pl/doc/420412.Annum-sacrum/2.

[2] Orędzie Jana Pawła II na stulecie poświęcenia ludzkości Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. 11.06.1999, https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/przemowienia/nspj_11061999.html.

[3] Tamże.

[4] Tamże.

[5] Tamże.

[6] Tamże.

[7] Ks. Leszek Poleszak SCJ, Kult Najświętszego Serca Jezusowego jako pomoc w realizacji powszechnego powołania do świętości, Sympozjum Rok XX 2016, nr 1(30), s. 83-92.