Obchodzimy dziś Środę Popielcową
Środa Popielcowa rozpoczyna okres czterdziestodniowego przygotowania do największej chrześcijańskiej uroczystości – Świąt Paschalnych. Wielki Post, bo tak nazywa się ten okres, trwa do początku liturgii Mszy Wieczerzy Pańskiej sprawowanej w Wielki Czwartek.
W Środę Popielcową, zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego, obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden – do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14. roku życia, a prawem o poście – osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60. roku życia.
Prawo kanoniczne nie nakłada na wiernych natomiast obowiązku uczestniczenia w tym dniu w Eucharystii (chociaż jest to powszechną praktyką, z której nie powinno się rezygnować bez ważnej przyczyny).
Sam zwyczaj posypywania głów popiołem na znak żałoby i pokuty, celebrowany w Środę Popielcową, znany jest w wielu kulturach i tradycjach, m.in. w starożytnym Egipcie, u Arabów i w Grecji. W liturgii pojawił się on w VIII w.
Pierwsze świadectwa o święceniu popiołu pochodzą z X w. W 1091 r. papież Urban II wprowadził ten zwyczaj jako obowiązujący w całym Kościele. W tym też czasie ustalono, że popiół do posypywania głów wiernych ma pochodzić z palm poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedniego roku.
Ks. prof. Jan Perszon, kierownik Zakładu Teologii Fundamentalnej i Religiologii na UMK w Toruniu, podkreśla, że Środa Popielcowa i Wielki Post to okazja do uczynienia pokuty i nawracania się.
– Kiedy mówimy o chrześcijańskiej doskonałości czy świętości – a o to w gruncie rzeczy w Wielkim Poście chodzi – to musi być ten element odcinania, nawracania się, rezygnacji z rzeczy, z aktywności, ze sposobów myślenia, jakiegoś systemu wartości, który nie jest Chrystusowy, nie jest ewangeliczny. I popiół to wszystko wyraża. Z drugiej strony feniks z popiołów – Bóg swoją mocą może stworzyć w nas nowego człowieka, podobnego do Człowieka z wielkiej litery – Jezusa Chrystusa. I to jest ta druga część, można powiedzieć: ta bardziej pozytywna, radosna, mianowicie wzrastanie w Chrystusie, upodabnianie się do Niego, ale przede wszystkim – zjednoczenie z Nim – podkreśla ks. Profesor.
Brewiarz.pl/RIRM