Alternatywne miejsca gniazdowania dla bocianów

Przed tegorocznym przylotem bocianów białych Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Olsztynie przygotowała 17 alternatywnych stanowisk lęgowych dla tych ptaków. Są to specjalne platformy gniazdowe, osadzone na drewnianych słupach.

Jak poinformowała olsztyńska Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, przed sezonem lęgowym w 17 miejscach Warmii i Mazur ustawiono słupy o wysokości 8-9 m, na których zamontowano platformy o średnicy 130 cm. Są one wykonane z okorowanych żerdzi sosnowych lub świerkowych i wypełnione materiałem gniazdowym. Materiał stanowią gałęzie, siano lub słoma, z wierzchu przykryte darnią, ułożoną korzeniami do góry.

Nowe stanowiska lęgowe wybudowano w miejscach, w których naturalne gniazda bocianie istniały wcześniej na budynkach gospodarczych. Słupy z platformami ustawiono tam, gdzie mury i dachy budynków uległy uszkodzeniom pod ciężarem bocianiego gniazda albo doszło do spadku gniazda w wyniku przeciążenia. Gniazda bocianów ważą od około 300 kg do nawet 700 kg.

Warmia i Mazury należą do regionów o najwyższej liczbie gniazdujących bocianów w kraju. Znajduje się tutaj zajmujący blisko 150 tys. hektarów specjalny obszar ochrony ptaków Natura 2000 „Ostoja Warmińska”, gdzie populacja tego gatunku osiąga największe zagęszczenie – 71 par na 100 km kwadratowych.

Za bocianią stolicę uważana jest zamieszkana przez 19 osób wieś Żywkowo, do której co roku przylatuje około 40 bocianów, a po wykluciu młodych jest ich ponad 100. Z bocianów słynie też Lwowiec w gminie Sępopol. Na dachu tamtejszego gotyckiego kościoła z XIV w. znajduje się kilka gniazd.

Pierwsze powracające z zimowisk bociany białe (Ciconia ciconia) mogą pojawiać się już pod koniec lutego, ale przylot większości osobników przypada zwykle na drugą połowę marca i pierwszą połowę kwietnia.

W Polsce bociany podlegają ścisłej ochronie. Według przyrodników, dla zachowania populacji tego gatunku niezbędne jest utrzymywanie i odtwarzanie żerowisk, którymi są żyzne łąki, obrzeża stawów i tereny zalewowe rzek. Do zanikania takich stanowisk przyczynia się rozwój intensywnego rolnictwa przemysłowego, osuszanie terenów podmokłych czy zarastanie łąk na skutek braku użytkowania.

PAP