Życie w mocy Ducha Świętego

Dzisiejsza Ewangelia raz jeszcze przenosi nas myślami do dnia zmartwychwstania
Jezusa. Kiedy chaos w sercach Apostołów sięgał zenitu, kiedy nadzieja mieszała
się z lękiem – Jezus sam przyszedł do nich, by rozwiać ich wątpliwości. Pokazawszy
im swoje przebite ręce i bok, tchnął na nich i powiedział: "Weźmijcie Ducha
Świętego".
Owo tchnienie nasuwa skojarzenia z biblijnym opisem stworzenia człowieka, w
którego nozdrza Bóg tchnął życie. Tchnienie Jezusa przywraca duchowe życie
uczniom, którzy są przygnieceni wspomnieniem Wielkiego Piątku – doświadczeniem
własnej słabości i grzeszności oraz śmierci ich Mistrza. Kolejne dni będą dla
nich doświadczaniem prawdy o zmartwychwstaniu Jezusa i przygotowaniem na dzień
Pięćdziesiątnicy. Od tego zaś dnia rozpoczyna się w ich życiu czas misji –
czas życia i działania w mocy Ducha Świętego. Działanie Ducha Świętego sprawia,
że doświadczają oni głębiej i przeżywają swoje zjednoczenie z Chrystusem. Nie
dzieje się to na zasadzie wspominania przeszłych wydarzeń, ale jest rzeczywistością
dokonującą się w ich życiu tu i teraz. Chrystus, któremu uwierzyli, którego
śmierć i zmartwychwstanie głoszą, jest z nimi i towarzyszy im – a dokonuje
się to w Duchu Świętym.
Ten czas życia i działania w mocy Ducha Świętego trwa aż do chwili obecnej.
Apostołowie umarli, ale Duch Święty nadal działa w Kościele. Każdy z nas jest
także wezwany do tego, by żyć w mocy Ducha Świętego i nieustannie się Nim napełniać.
Duch Święty zstąpił na nas w sakramentach chrztu i bierzmowania, ale też chce
ciągle nas napełniać i odnawiać. Zstąpienie Ducha Świętego nie jest zatem czymś
jednorazowym, wydarzeniem czysto historycznym – ono także dokonuje się w naszym
życiu nieustannie. Warunkami tego są: nasze pragnienie, modlitwa o dary Ducha
Świętego oraz pokorne wyznawanie naszych grzechów połączone z prośbą o ich
przebaczenie.
Życie w mocy Ducha Świętego jest pełnią życia wiarą. Jest jednością z osobami
Trójcy Świętej oraz z całym Kościołem – braćmi i siostrami, którzy przez chrzest
stali się także dziećmi Boga. Nie oznacza to życia łatwego, pozbawionego trudności
i problemów. Oznacza natomiast zdolność odważnego wyjścia im naprzeciw i przeciwstawienia
się im. Oznacza najgłębszy pokój serca, płynący ze świadomości, że jestem dzieckiem
Boga i On sam troszczy się o mnie, dając mi to, co dla mnie najlepsze. Oznacza
wreszcie przynoszenie owoców Ducha Świętego, którymi są "miłość, radość, pokój,
cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie" (Ga 5, 22).
Otwórzmy się zatem na dar Ducha Świętego. Prośmy Maryję – Oblubienicę Ducha
Świętego i Matkę Kościoła, by pomogła nam przygotować i otworzyć serca na przyjście
i działanie w naszym życiu Pocieszyciela, którego posyła nam Chrystus, by nieustannie
odnawiać i przemieniać nasze życie.

ks. Andrzej Adamski