Przemówienie papieża Benedykta XVI na Placu Hiszpańskim

Drodzy Bracia i Siostry!

W centrach miast chrześcijańskich, Maryja ustanawia obecność słodką i dodającą otuchy. W swoim dyskretnym stylu daje wszystkim pokój i nadzieję w radosnych i smutnych chwilach życia. W kościołach i kaplicach, na ścianach budynków: malowidło, mozaika, statua, przypomina obecność Matki, która nieustannie czuwa nad swymi dziećmi. Również tu, na Placu Hiszpańskim, Maryja jest umieszczona wysoko, jakby czuwając nad Rzymem.

Co mówi Maryja miastu? O czym przypomina wszystkim swoją obecnością? Przypomina, że
„gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska” (Rz. 5,20) – jak pisze apostoł Paweł. Ona jest Matką niepokalaną, która powtarza także ludziom naszych czasów: nie lękajcie się, Jezus zwyciężył zło; zwyciężył je u jego podstaw, wyzwalając nas spod jego panowania.

Jakże potrzebujemy tej pięknej nowiny! Każdego dnia bowiem, przez gazety, telewizją, radio, zło jest przekazywane, powielane, wzmacniane, przyzwyczajając nas do najstraszniejszych rzeczy, sprawiając, że stajemy się niewrażliwi i w pewien sposób, zatruwając nas, ponieważ to co negatywne nie znajduje ujścia i z dnia na dzień kumuluje się. Serce twardnieje, a myśli zaciemniają się. Dlatego miasto potrzebuje Maryi, która swoją obecnością mówi nam o Bogu, przypomina nam o zwycięstwie Łaski nad grzechem i prowadzi nas ku nadziei nawet w sytuacjach po ludzku bardzo trudnych.

W mieście żyją – lub egzystują – osoby niewidoczne (anonimowe), które
czasem wskakują na pierwsze strony gazet i ekranów i są wykorzystywane do
ostatka, dopóki wiadomość lub obraz przykuwają uwagę. Jest to perwersyjny mechanizm, któremu trudno jest się oprzeć. Miasto najpierw ukrywa a potem eksponuje publicznie. Bez litości lub z fałszywą litością. Jest jednak w każdym człowieku pragnienie bycia przyjmowanym jako osoba i traktowanym w kategoriach sacrum, ponieważ każda ludzka historia jest historią świętą i domaga się największego szacunku.

Miastem, drodzy bracia i siostry, jesteśmy my wszyscy! Każdy przyczynia się do jego życia i klimatu moralnego, poprzez dobro lub zło. W sercu każdego z nas przebiega granica między dobrem i złem i nikt z nas nie ma prawa czuć się upoważnionym do osądzania innych, ale raczej każdy winien czuć się zobligowanym do poprawiania samego siebie! Środki społecznego przekazu dążą do tego, by uczynić z nas „publiczność, widzów”, tak jakby zło dotyczyło tylko innych, a pewne rzeczy nigdy nie mogły się nam przydarzyć. Tymczasem wszyscy jesteśmy „aktorami” i zarówno zło jak i dobro naszego zachowania ma wpływ na innych.

Często narzekamy na zanieczyszczenie powietrza w niektórych częściach miasta, gdzie nie ma czym oddychać. To jest prawdą: potrzeba zaangażowania wszystkich, aby uczynić miasto czystym. Jednakże istnieje inne zanieczyszczenie, mniej wyczuwalne dla zmysłów, lecz tak samo niebezpieczne. Jest nim zanieczyszczenie ducha; to, które sprawia, że nasze oblicza zaczynają być coraz mniej uśmiechnięte a bardziej ponure, (zanieczyszczenie), które doprowadza do tego, że przestajemy się wzajemnie pozdrawiać i patrzeć sobie prosto w oczy. Miasto zbudowane jest z ludzkich twarzy, ale niestety pewne zbiorowe dynamizmy powodują, że traci się zdolność uchwycenia ich głębi. Postrzegamy wszystko powierzchownie. Osoby stają się tylko ciałem, a to ciało traci duszę i staje się „rzeczą”, przedmiotem bez twarzy, przedmiotem wymiany i konsumpcji.

Maryja Niepokalana pomaga nam odkryć i obronić głębię osób, ponieważ w niej znajdujemy doskonałą (transparencję) przejrzystość duszy w ciele. Ona jest czystością w osobie, w takim sensie, że duch, dusza i ciało są w niej całkowicie zgodne między sobą i z Bożą wolą. Maryja uczy nas otwierania się na Boże działanie, aby móc patrzeć na drugich tak, jak widzi ich Bóg, który patrzy przez serce. Bóg patrzy na ludzi z perspektywy miłosierdzia, miłości i nieskończonej delikatności, szczególnie na osamotnionych, pogardzanych i wykorzystanych.
„Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska”.

Pragnę oddać hołd tym wszystkim, którzy w milczeniu, nie poprzez słowa, ale fakty, czynią wysiłek w praktykowaniu ewangelicznego prawa miłości, które prowadzi świat do przodu. Takich jest wielu, także tutaj w Rzymie, którzy rzadko o tym mówią. Wielu mężczyzn i kobiet, w różnym wieku, którzy zrozumieli, że nie warto potępiać, narzekać, wzajemnie oskarżać się, lecz bardziej się opłaca zło dobrem zwyciężać. To zmienia rzeczywistość, albo lepiej, to zmienia osoby, a w konsekwencji ulepsza społeczeństwo.

Drodzy przyjaciele Rzymianie, wy którzy żyjecie w tym mieście! Podczas gdy zajęci jesteśmy codziennymi sprawami, nadstawmy nasze uszy na głos Maryi. Posłuchajmy jej cichego lecz naglącego wołania. Ona mówi do każdego z nas: gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej może rozlać się łaska; właśnie poczynając od twojego serca, od twojego życia. I w ten sposób miasto będzie piękniejsze, bardziej chrześcijańskie i bardziej
ludzkie.

Dziękujemy Ci Święta Matko za to przesłanie nadziei. Niech będą dzięki za Twoją cichą lecz wymowną obecność w sercu naszego miasta, Dziewico Niepokalana,
Salus Populi Romani, módl się za nami!