Św. Rafka. Mniszka, mistyczka, cudotwórczyni

Patrizia Cattaneo

„Żyła ona zawsze w ścisłej więzi z Chrystusem i tak jak On nigdy nie zwątpiła w człowieka” – Św. Jan Paweł II. Niezbadanym wyrokiem Bożym od pewnego czasu w naszej Ojczyźnie dokonują się wielkie dzieła duchowe za wstawiennictwem libańskiego świętego, Charbela.

Jego rodaczka, św. Rafka (1832-1914), była mniszka z klasztoru Zgromadzenia Córek Maryi i Zakonu Libańskich Mniszek Maronickich. Sekretem jej świętości jest proste, surowe życie zakonne z obrazem Chrystusa w sercu i gorące umiłowanie Różańca, szczególnie w tajemnicach bolesnych.

Rafka doświadczała mistycznych wizji i obdarzona była nadprzyrodzonymi łaskami. Już za życia otaczała ja opinia świętości. Po jej śmierci w 1914 r. cuda nie ustały – wprost przeciwnie! Po trzech dniach od śmierci Rafki jej grób nocą zaczął promieniować dziwną jasnością. Zaczęły dziać się cuda. Chorzy doznawali niewytłumaczalnych medycznie uzdrowień, a ziemia z jej grobu przywróciła zdrowie wielu nieuleczalnie chorym. Od tego czasu coraz większa liczba ludzi doznaje cudownej pomocy za wstawiennictwem św. Rafki!

W pierwszą niedzielę października 1885 roku siostra Rafka prosiła szczególnie gorąco i długo przed ołtarzem, aby Chrystus zesłał jej upragnione cierpienie. W tym właśnie momencie Rafka, ciesząca się dotychczas doskonałym zdrowiem, nagle ciężko zaniemogła, w wyniku czego straciła wzrok. Przebywała w całkowicie zaciemnionej celi, żarliwie modląc się, nigdy nie skarżąc się na nic, lecz dziękując Chrystusowi za cierpienie, którym ją hojnie obdarzył. Dotknięta wieloma dolegliwościami ofiarowała sama siebie Panu z wielka cierpliwością i pokora. Będąc już. zupełnie niesprawna, starała się nieustannie pomagać innym – dobra rada i modlitwa.

Informacja: Fundacja „Nasza Przyszłość”