Audiencja Generalna Ojca Świętego Franciszka 18.09.2019

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Kontynuujemy katechezę na temat Dziejów Apostolskich. Piotr i Apostołowie wobec zakazu Żydów, by nauczać w imię Chrystusa, odpowiadają mężnie, iż nie mogą być posłuszni tym, którzy chcą zatrzymać drogę Ewangelii w świecie.

Dwunastu ukazuje zatem, że mają „posłuszeństwo wiary”, które będą chcieli wzbudzić następnie u wszystkich ludzi (por. Rz 1,5). Począwszy od Pięćdziesiątnicy, nie są już ludźmi „samotnymi”. Doświadczają tej szczególnej harmonii, która sprawia, że ​​przestają stawiać siebie w centrum, i która każe im mówić: „my oraz Duch Święty” (Dz 5,32) lub „Duch Święty i my” (Dz 15,28). Umocnieni tym przymierzem apostołowie nie dają się nikomu zastraszyć. Nie cofają się w swoim marszu jako nieustraszeni świadkowie Zmartwychwstałego, podobnie jak męczennicy wszystkich czasów, w tym także naszej epoki. Pascha śmierci i zmartwychwstania Chrystusa musi być opowiadana i rozpowszechniana przez tych, którzy byli jej bezpośrednimi świadkami, wraz z Duchem Bożym. Z tego względu słowo Ewangelii nie może być skrępowane (por. 2 Tm 2,9) ani uciszone. Apostołowie są „tubami” Ducha Świętego, posłanymi przez Zmartwychwstałego, aby ochotnie i bez wahania głosili Słowo dające zbawienie.

Ta determinacja powoduje wstrząs żydowskiego „systemu religijnego”, który czuje się zagrożony i reaguje przemocą oraz wyrokami śmierci. Ale wśród Sanhedrynu podnosi się inny głos, pewnego faryzeusza, który postanawia powstrzymać reakcję swoich uczniów: Gamaliela, „uczonego w Prawie i poważanego przez cały lud”.  W jego szkole św. Paweł nauczył się zachowywać „prawo ojczyste” (por. Dz 22, 3). Gamaliel zabiera głos i ukazuje swoim braciom, jak wypełniać sztukę rozeznania w sytuacjach wykraczających poza zwykłe schematy.

Powołując się na niektóre postacie, które zginęły za Mesjasza, ukazuje, że każdy ludzki projekt może najpierw zyskać uznanie, a następnie zostać zniweczony, natomiast to wszystko co pochodzi z wysoka i nosi „podpis” Boga, będzie trwało. Dlatego Gamaliel wysuwa wniosek, że jeśli uczniowie Jezusa z Nazaretu uwierzyli szarlatanowi, to są skazani na rozpłynięcie się w powietrzu. Jeśli natomiast podążają za tym, który pochodzi od Boga, lepiej zrezygnować z walki z nimi; i ostrzega: „może się czasem okazać, że walczycie z Bogiem” (Dz 5,39).

Ten człowiek wolny i natchniony wyczuwa, że ​​uczniowie Chrystusa nie są jakąś sektą i okazuje się pełen bojaźni Bożej, chcąc zachować życie tych, którzy według jego braci mili by zasługiwać na śmierć. Gamaliel ukazuje również, że jest obdarzony proroczą mądrością, ponieważ zachęca innych do ostrożności i nie ulegania  pokusie pośpiechu, by nauczyli się oczekiwać na rozwój procesów. Istotnie Bóg mówi i objawia się także poprzez czas, ukazując, iż wszystko jest w Jego rękach.

Wyważone i dalekowzroczne słowa Gamaliela pozwalają ujrzeć wydarzenie chrześcijańskie w nowym świetle i oferują kryteria, które „mają pojęcie o Ewangelii”, ponieważ zachęcają nas do rozpoznania drzewa po jego owocach (por. Mt 7,16). Dotykają serc i osiągają pożądany efekt: pozostali członkowie Sanhedrynu idą za jego opinią i rezygnują z propozycji uśmiercania.

Rozeznanie dokonane przez Gamaliele jest cenną sztuką także dla nas, wspólnoty kościelnej trzeciego tysiąclecia, ponieważ zachęca nas do dalekowzroczności, do spojrzenia kontemplacyjnego na wydarzenia, a nie wydawania pochopnego osądu, do uchwycenia dynamiki procesu w szerszej i bardziej rozłożonej perspektywie  czasu, aby uznać, że prawdziwy wierzący wydaje owoc „w swoim czasie” (por. Ps 1, 3). Zachęca nas do zrozumienia, że ​​rozeznanie nie zapewnia rozwiązań standardowych, ponieważ jest sztuką, realizacją mądrości duchowej dzieci Bożych, które uczą się dostrzegania w dziejach śladów obecności Ojca.

Prośmy Ducha Świętego aby w nas działał, abyśmy zarówno osobiście, jak i wspólnotowo mogli nabrać sprawności rozeznania. Prośmy Go, abyśmy zawsze potrafili widzieć jedność historii zbawienia poprzez znaki obecności Boga w naszych czasach i na obliczach otaczających nas ludzi, abyśmy nauczyli się, że czas i ludzkie oblicza są posłańcami żyjącego Boga.

Tłumaczenie: Radio Watykańskie