Jan Paweł II o mediach
Nauczanie Błogosławionego
W dzisiejszym świecie społeczne środki przekazu są coraz potężniejszymi czynnikami modernizacji, także w najodleglejszych rejonach Oceanii. Wywierają one przemożny wpływ na życie ludzi, na ich kulturę i poglądy w sprawach moralności i na ich postawę religijną; używane bezkrytycznie, mogą destrukcyjnie oddziaływać na kultury tradycyjne. Ojcowie Synodu apelowali o głębsze uświadomienie sobie potęgi mediów, które „Kościołowi dają wspaniałe możliwości ewangelizacji i budowania wspólnoty i solidarności”. W rzeczy samej media często stanowią jedyną formę kontaktu z katolikami niepraktykującymi i z tymi, którzy są daleko. Dlatego należy się nimi posługiwać w sposób twórczy i odpowiedzialny.
Tam, gdzie to jest możliwe, Kościół powinien opracować medialny plan duszpasterski na szczeblu krajowym, diecezjalnym i parafialnym. Koordynowanie wysiłków Kościoła jest konieczne dla lepszego przygotowania przedstawicieli Kościoła w mediach, jak również w celu zachęcenia ugruntowanych w wierze świeckich do wchodzenia w ten świat, rozumianego jako odpowiedź na powołanie. Znakiem nadziei jest fakt, że chrześcijanie pracujący w środkach społecznego przekazu potwierdzają swe przywiązanie do wartości chrześcijańskich. Przy ich pomocy materiały i programy inspirowane wartościami ludzkimi i religijnymi mogą być wykorzystywane i realizowane w sposób profesjonalny, nawet przy szczupłych środkach finansowych. (…) Biskupi wyrazili także swe zatroskanie w związku ze standardami przyzwoitości w mediach, uskarżali się też na eksponowanie przemocy. Zwierzchnicy Kościoła powinni się także angażować w ustalanie kodeksu zachowań etycznych dla mediów; konieczne jest również kierowanie rodzinami i młodzieżą w krytycznym ocenianiu treści programów. Dlatego instytucje edukacji katolickiej mają istotną rolę do spełnienia w dopomaganiu ludziom, zwłaszcza młodym, w wyrobieniu sobie zmysłu krytycznego w ocenianiu mediów. Wiara chrześcijańska wzywa nas do tego, żebyśmy wszyscy byli słuchaczami, widzami i czytelnikami, umiejącymi rozróżniać i dokonywać właściwych wyborów.
W przeszłości osoby konsekrowane potrafiły służyć sprawie ewangelizacji, na różne sposoby rozwiązując twórczo problemy, dzisiaj natomiast muszą stawać przed nowym wyzwaniem, jakim jest potrzeba dawania świadectwa Ewangelii poprzez środki społecznego przekazu. Dzięki niezwykle skutecznej technice środki te zyskały zdolność globalnego oddziaływania i mogą docierać do wszystkich zakątków ziemi. Osoby konsekrowane, zwłaszcza te, które ze względu na charyzmat instytutu działają w tej dziedzinie, powinny zdobyć solidną znajomość języka, aby mogły przekonująco mówić o Chrystusie dzisiejszemu człowiekowi, wyrażając jego „radości i nadzieje, smutek i niepokoje”, a także przyczyniać się do budowy społeczeństwa, w którym wszyscy będą się czuli jak bracia i siostry idący razem ku Bogu.
Równie ważne dla przekazywania wiary na „nowych areopagach” i dla głoszenia Ewangelii są środki społecznego przekazu, którym także poświęcili uwagę Ojcowie synodalni. Zachęcali oni biskupów do większej współpracy pomiędzy Konferencjami Episkopatów, zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym, aby polepszyć działalność w tej delikatnej i cennej sferze życia społecznego. W rzeczywistości, gdy chodzi o głoszenie Ewangelii, ważne jest, aby troszczyć się nie tylko o zachowanie prawowierności, ale również o to, by przepowiadać ją w sposób znaczący, aby została usłyszana i przyjęta. Wymaga to oczywiście przeznaczenia, zwłaszcza w seminariach, odpowiedniego czasu i miejsca na formację kandydatów do kapłaństwa w zakresie posługiwania się środkami społecznego przekazu, tak by ewangelizatorzy potrafili dobrze głosić i skutecznie przekazywać.
Adhortacja apostolska „Ecclesia in Oceania”, nr 21