Ks. bp Chbeir z Syrii: Włochy czy Francja odmawiają wiz naszym księżom, a żądają od Polski przyjmowania domniemanych Syryjczyków
Ks. bp Antoine Chbeir zarzuca Europie hipokryzję w toczącym się obecnie sporze Unii Europejskiej z Polską o relokację. „Takie kraje jak Włochy czy Francja odmawiają udzielania wiz naszym księżom, mimo że mają oni rekomendacje dostojników w Watykanie, a żądają od Polski, by przyjmowała osoby, które twierdzą, że są Syryjczykami, choć nikt tego nie jest w stanie zweryfikować” – mówi i podkreśla, że ściąganie uchodźców do Europy to wielka pomyłka.
W syryjskiej muhafazie Tartus mieszka 1 mln uchodźców wewnętrznych. Dzięki współpracy Fundacji Pomoc Kościołowi w Potrzebie z tutejszą diecezją maronicką możliwe jest objęcie pomocą 4,5 tys. osób miesięcznie. Fundacja chce teraz zwiększyć liczbę beneficjentów.
Dodatkowa pomoc możliwa będzie dzięki przyznaniu przez polski rząd Fundacji Pomoc Kościołowi w Potrzebie 5,5 mln zł na projekty medyczne. Zdaniem miejscowego Kościoła, uratuje to życie wielu syryjskim uchodźcom wewnętrznym, w tym dzieciom.
Pomoc dla uchodźców w diecezji Tartus realizowana jest w ramach pięciu projektów i objęci są nią nie tylko uchodźcy chrześcijańscy, ale i muzułmańscy, a także najubożsi mieszkańcy diecezji, która obejmuje terytorialnie cztery syryjskie muhafazy: Tartus, Latakię, Hims i Hamę.
Pierwszym projektem jest opłacanie czynszu w wynajętych przez uchodźców mieszkaniach. Przeważnie składają się one z dużej izby z kuchnią w środku i toaletą na zewnątrz. Przewieszona zasłona oddziela sypialnię od reszty. W takich warunkach mieszka zwykle od kilku do kilkunastu osób, płacąc za to równowartość około 30 usd.
Kościół opłaca czynsz w całości lub części, czasem dając również sumę pieniędzy przewyższającą jego wartość. Zależy to od kompleksowej oceny sytuacji danej rodziny. Taką pomocą objętych jest miesięcznie 450 rodzin, ale Fundacja Pomoc Kościołowi w Potrzebie planuje teraz zwiększenie liczby beneficjentów do 600 rodzin.
Zdaniem szefa Fundacji Pomoc Kościołowi w Potrzebie ks. prof. Waldemara Cisło, będzie to możliwe dzięki wsparciu przez polski rząd projektu medycznego, co powoli przesunąć środki z tego elementu na pokrywanie czynszu i inne projekty.
Projekt medyczny obejmuje trzy działania: dostarczanie leków, podstawowe usługi medyczne i chirurgię. Koszt operacji to od około 300 do 1000 EUR. Często dzięki takim sumom ratowane jest życie pacjentów, w tym dzieci. Miesięcznie pomoc w tym zakresie dociera do 1000 osób. Maronicki ksiądz biskup tutejszej diecezji Antoine Chbeir podkreśla, że syryjskie władze nie pomagają, a potrzebujących jest bardzo wielu. Dla dużej części z nich brak pomocy oznacza wyrok śmierci.
Diecezja w Tartus dostarcza też paczki żywnościowe 1040 rodzinom, zapewnia im środki sanitarne, dostarcza mleko i pieluchy 650 niemowlakom i funduje stypendia, w wysokości 20 EUR, około 450 miejscowym studentom. W tym ostatnim wypadku dzięki zaangażowaniu polskiego rządu w pomoc medyczną uda się zwiększyć liczbę beneficjentów do 700 studentów.
W każdej z 40 parafii diecezji maronickiej Tartus utworzone zostały lokalne komitety, które zbierają prośby o pomoc od potrzebujących, przy czym bycie chrześcijaninem nie jest warunkiem jej otrzymania. W muhafazie Tartus 10 proc. ludności, tj. około 120 tys. osób to chrześcijanie, w tym maronitów jest 20 tys., prawosławnych 80 tys., a reszta to wierni innych kościołów.
Również wśród 1 miliona uchodźców wewnętrznych, którzy przybyli do muhafazy Tartus, 10 proc. stanowią chrześcijanie. Zdecydowana większość to natomiast sunnici. Pochodzą oni przeważnie z Aleppo lub Hims. Uciekli stamtąd przed wojną i dżihadystami, a obecnie nie mogą wrócić, gdyż ich domy legły w gruzach, a społeczność międzynarodowa nie wspiera ich odbudowy. Do Tartus przyjechali, gdyż w tej muhafazie wojna się nie toczyła i jest tu całkowicie bezpiecznie. Problemem są jednak warunki, w jakich żyją, zwłaszcza że dochód na wieloosobową rodzinę często nie przekracza 30 usd.
Zdaniem księdza biskupa Antoine Chbeira, niektóre regulacje międzynarodowe wręcz przeszkadzają w dostarczaniu środków z zagranicy na niesienie pomocy uchodźcom wewnętrznym w Syrii. Chodzi m.in. o to, że ze względu na sankcje USA wobec Syrii jego diecezja nie może mieć dolarowego konta w banku libańskim i wszelkie przelewy muszą być dokonywane w innych walutach.
Ksiądz biskup podkreśla też, że pomoc powinna być udzielana na miejscu, gdzie jej koszt jest znacznie mniejszy, a uchodźcy wewnętrzni pod względem potrzeb niczym się nie różnią od tych, którzy opuszczają kraj.
Dzięki współpracy Fundacji Pomoc Kościołowi w Potrzebie i diecezji maronickiej w Tartus z województwem dolnośląskim planowane jest też otwarcie szkoły dla 1500 dzieci. Ksiądz biskup Antoine Chbeir podkreśla, że edukacja dzieci jest dla niego niezwykle ważna, a przetrwanie syryjskich chrześcijan zależy od tego, by pozostawali oni intelektualną elitą kraju. Dlatego w Latakii powstała instytucja, która płaci rodzicom dzieci, które ze względu na biedę muszą pracować zamiast chodzić do szkoły, by jednak się uczyły.
PAP/ RIRM