Techniki psychosomatyczne czy duchowe inicjacje?

Orientalne i okultystyczne inspiracje kursów dla nauczycieli (3)

Modne są dziś rozmaite psychotechniki, często stosowane nie tylko w szkołach, ale i w biznesie. W krajach Europy Zachodniej, ale też w USA ćwiczenia relaksacyjno-transowe oraz podróże w wyobraźni, czyli wizualizacje, praktykowane są już niemal powszechnie – począwszy od przedszkoli po zajęcia na uczelniach wyższych. W kręgach nauczycielskich coraz większym zainteresowaniem cieszy się obecnie także Kinezjologia Edukacyjna, mająca rzekomo doprowadzić do integracji pracy mózgu (synchronizacji pracy lewej i prawej półkuli mózgowej), a tym samym zlikwidować trudności szkolne dziecka oraz rozwinąć jego wewnętrzny potencjał czy ukształtować go „holistycznie”. Podobnie jest z Metodą Silvy, a także z NLP (Neurolingwistyczne Programowanie). Dotyczy to także nowych technik, np. tzw. superlearningu, opartego na metodzie sugestopedii G. Łozanowa, który parał się jogą i parapsychologią.

Metody relaksowo-koncentrujące potraktowano jako ogólne sposoby osiągania stanu relaksacyjnego, charakteryzującego się odprężeniem fizycznym i psychicznym, ale też zachowaniem przytomności i skoncentrowanej uwagi u ćwiczącego oraz możnością wpływania na własne zachowanie. Wielu nauczycieli jest jednak prawdopodobnie nieświadomych, że są to w rzeczywistości techniki transowe, rozszerzające świadomość człowieka i mające aspiracje duchowej transformacji człowieka. Nie wiedzą też, jakie jest ich prawdziwe działanie, przypominające inicjację występującą w jodze oraz innych niechrześcijańskich tradycjach duchowych, takich jak magia czy szamanizm, najstarsza tradycja spirytystyczna, która wkraczając do psychologii przeżywa dzisiaj swój renesans.

Jednocześnie we wszystkich niemalże publikacjach ideologów New Age, jak też propagujących metody relaksowo-koncentrujące, analityczno-krytyczny rozum i logika zostają poddane ekstremalnej krytyce. Zagubieniu uległ w pedagogice obszar gruntownych przemyśleń, analiz, porównań i rozważań nad „treścią” (przedmiotem) nauczania, a jego miejsce zajęły kwestie „techniczno-formalne” (podmiotowe): podróże w wyobraźni czy transformacja wewnętrzna, definiowane jednak w określony sposób.


Metody i techniki, które mogą oznaczać wszystko

W naukowej literaturze przedmiotu rozróżnia się metody i techniki, a nawet systemy relaksowo-koncentrujące. Przykładem metod relaksowo-koncentrujących są: relaksacje, wśród których można wymienić kilka typów: relaksację neuromięśniową fizycznie aktywną, fizycznie bierną i typ mieszany; medytacje; praca z oddechem; biologiczne sprzężenie zwrotne; psychofizyczne ćwiczenia zdrowotne w ruchu i inne. Techniki relaksowo-koncentrujące z kolei to uszczegółowione procedury w ramach metod, pozwalające w konkretny sposób osiągnąć relaksację.

Wyróżniono techniki podstawowe dla danej metody oraz techniki dopełniające. Przykładami mogą być: liczenie oddechów jako technika podstawowa w medytacji, zaś praca z „pozytywnymi sugestiami” (myślenie pozytywne) jako technika dopełniająca w relaksacji neuromięśniowej fizycznie aktywnej. Systemy relaksowo-koncentrujące to tworzone przez różne metody i techniki relaksowo-koncentrujące struktury o wewnętrznej spójności i wyraźnie określonym przeznaczeniu w wyrazistym obrazie świata (światopoglądzie). Jako przykłady można wymienić: sugestopedię G. Łozanowa, jogę, zen, czy samokontrolę umysłu J. Silvy (P. Zieliński).

Odnoszenie więc tych technik wyłącznie do ciała, mięśni, nerwów czy nawet „psychiki” jest rażącym i prymitywnym redukcjonizmem. Techniki oddechowe, mantry i afirmacje (pozytywne sugestie), podobnie jak wizualizacje to klucz dla wielu systemów orientalnych i okultystycznych (np. różokrzyżowych). Według wybitnego niemieckiego badacza sekt F.W. Haacka, ostatnimi czasy dochodzi do coraz częstszych prób uznawania i przypisywania do pojęcia nauki koncepcji i systemów okultystycznych. W przeciwieństwie do okultyzmu myśl naukowa nie ma jednak na celu przekazania prawd ostatecznych. W odróżnieniu zaś do naukowych ujęć, okultyzm nie stosuje metodologicznego wątpienia, lecz wiarę – w rytuał, guru, inicjację.

Dążenie do synchronizacji pracy mózgu należy do głównych aspektów nowego modelu wychowania w projektach New Age. Jest to technika stosowana w superlearningu, ale też droga duchowej transformacji w New Age, stosowana też przez R. Monroe jako podstawa do „podróży poza ciałem”, czyli tzw. podróży astralnych. Monroe, autor znanych także w Polsce pozycji „Podróże poza ciałem” (Bydgoszcz 1997) czy też „Najdalsza podróż” (Bydgoszcz 1998), opisujący swoje przeżycia podczas odbywanych „podróży astralnych”, zajmuje się także problematyką współpracy półkul mózgowych. Jest on zdania, że podczas przygotowania do „podróży astralnej”, prowadzącej do nawiązania kontaktu z istotami duchowymi „cała sztuczka polega na tym, aby zmusić prawą i lewą część mózgu do równoczesnego i zsynchronizowanego działania” (1998, s. 113). Istoty duchowe, które Monroe spotykał podczas swoich „podróży astralnych”, zostały określone przez niego jako: „przewodnicy” (1997, s. 70), „dręczyciele” (tamże, s. 160), „okrutne i dokuczliwe stwory” (tamże, s. 161), „demony i diabły” (tamże, s. 162), „pomocnicy, którzy rzadko bywają przyjacielscy” (tamże, s. 171).

R. Monroe zaleca ogromną ostrożność podczas stosowania praktyk prowadzących do opuszczenia ciała i im podobnych, gdyż mogą one być „niebezpieczne albo i też zagrażające życiu” (1998, s. 24), mogą doprowadzić do „urazu psychicznego lub załamania nerwowego i zamknięcia w zakładzie dla umysłowo chorych” (1997, s. 29). Zalicza owe praktyki do zjawisk okultystycznych (tamże, s. 57), powodujących rozwinięcie zdolności paranormalnych.

Bardzo często nadmierne zaufanie do tego rodzaju technik wypływa ze swoistego ubóstwienia mózgu, który zastąpił duszę w jej relacji do Boga. W ten sposób wchodzi się w obszar duchowości. W planie zajęć pojawia się jednak nie modlitwa (jako praktyka „wyznaniowa”), ale traktowane jako rzekomo neutralne: medytacja, techniki relaksacyjne i parahipnotyczne, ćwiczenia koncentracji i fantazji w celu otworzenia drogi do świata duchowego. Właśnie ćwiczenia wizualizacji oraz koncentracji mają kluczowe znaczenie w wychowaniu propagowanym przez New Age.

Czy są one „neutralne”? C.G. Jung, ojciec antropologii New Age, zastępuje tradycyjną jogę ćwiczeniami wyobraźni, które mogą być formą mediumicznego otwarcia. Jest to jednak joga przetworzona, polegająca na pracy z symbolami (inicjacja – otwarcie woli plus symbolika). Dla Junga ważna jest mandala, rytualny obraz w kształcie koła. Symbol ten pełni rzekomo rolę tzw. transformatora „energii psychicznej”. Tymczasem wola plus symbolika to może być duchowa inicjacja, która jest czymś więcej od transformacji energii. Albowiem mantry, mudry i mandale używane są dziś w obszarze psychologii i pedagogiki, choć pochodzą z kultów i duchowości orientalnych. Wizualizacje i afirmacje – także, ale bardzo często przejmowane są z tradycji okultystycznej. Wszystkie oznaczają całościową postawę o charakterze światopoglądowo-religijnym, gdzie czasem wyraźnie mówi się o ingerencji w wymiar duchowy.

W tym pomieszaniu pojęć łączy się język psychologii i fizyki z okultyzmem, gdzie istotą jest jednak mediumiczna praktyka, którą znamy już z opisów jogi. Okultyzm stosuje terminologię indyjską, buddyjską i kabalistyczną, a jednocześnie używa języka psychologii, odwołując się do pojęcia nieświadomości (które jest nadużywane, bo traktowane w kategoriach metafizycznych) czy nadświadomości. Medytacja okazuje się formą inicjacji. Medytacja i hipnoza (także autohipnoza – jak ponadto w treningu autogennym Schultza) rozwijają ponadto zdolności parapsychiczne, co wykazano na podstawie empirycznych badań.

Wynika to z samej natury transowego doświadczenia, które jest tu proponowane. Trans może otworzyć na opętanie lub na jakąś pozaludzką rzeczywistość, której nie znamy i nie jesteśmy w stanie kontrolować. Także z tej racji tzw. medytacja może być niebezpieczna, co widać na przykładzie dokładnie przebadanej Transcendentalnej Medytacji, najlepiej przebadanej medytacji tego typu, co może być wzorcowe dla innych typów medytacji (T. Doktór).

W literaturze przedmiotu stawia się więc owe „techniki” na jednym poziomie rzekomo neutralnej użyteczności. Mamy tu pomieszanie psychologii, a właściwie pseudopsychologii z duchowością. Wyraźnie sugeruje się, że techniki pseudopsychologiczne jak Metoda Silvy stają się formą inicjacji, tak jak joga czy zen, czemu sprzyja powszechne pomieszanie pojęć. Szerzy się w ten sposób błędy filozoficzne i teologiczne. W wielu przypadkach używa się terminu „holizm”, co ma oznaczać większą wartość określonej terapii, a w istocie może oznaczać filozoficzno-teologiczne błędy.

Relaks, medytacja, autohipnoza, trans, opętanie, inicjacja, mediumizm – wszystko to jest bardzo bliskie ze względu na nieostrość teorii (pomieszanie pojęć) a podobieństwo praktyki (pomieszanie technik). Stąd taki rodzaj „wychowania”, zamiast obiecanych dobrodziejstw, może spowodować szereg poważnych zaburzeń i chorób u dzieci (nie wspominając już nawet o obciążeniach natury okultystycznej) oraz rozwinąć u nich zdolności paranormalne, co chyba nie powinno należeć do programu szkolnego.

Technika może być w tym kontekście rytuałem i ukrytą inicjacją, a „psychotechnika” działaniem w rzeczywistości duchowym. Tak wkracza się w sferę duchową, a nawet spirytystyczną, co nie jest zbytnio ukrywane, gdyż często sięga się otwarcie po religijne czy inicjacyjne rytuały, traktując je bezzasadnie jako „neutralne” techniki.


Schemat duchowej inicjacji

Nawiązując jednak do wspomnianych technik, polecanych uczniom w szkołach, możemy zauważyć, że występują tu dwa zasadnicze elementy, które wskazują na możliwość faktu wejścia w schemat inicjacji duchowej:

1. Wprowadzenie ucznia w stan odprężenia lub „wyciszenia” (relaksu-transu) czy – ostatecznie – mediumicznej fuzji, której trudno postawić jakieś granice. Stąd czasem możemy mieć do czynienia z transem hipnotycznym, gdzie jednak granice z transem mediumicznym są jedynie płynne i ilościowe, i dlatego może wydarzyć się wszystko. Problematyczne, a nawet niebezpieczne mogą tu więc być środki.

2. Nawiązanie komunikacji z energiami, mocami czy w końcu z istotami duchowymi (za pomocą wizualizacji czy „synchronizacji mózgu”, jak opisywał to np. R. Monroe) w celu transformacji czy „rozwoju”, który określany jest w kategoriach duchowych, transcendentnych, metafizycznych, a nie tylko psychologicznych. Również tu widoczny jest brak wszelkich granic, a nawet spotykamy się z obietnicami bezgranicznej (absolutnej, „boskiej”) wiedzy czy mocy. Problematyczne są więc także zamierzone cele.

Cele te nie są więc jedynie pragmatyczne czy „psychologiczne”. Powyższe praktyki nie służą ani przekazywaniu wiedzy, ani też pedagogicznemu wychowaniu naszych dzieci. Czym są one jednakże w rzeczywistości? Jaką nową rolę, nie poddaną jak dotychczas publicznej dyskusji, spełnia więc obecnie szkoła?

Wymienione w punkcie pierwszym techniki traktowane są jako ćwiczenia wyciszające czy relaksujące, które mają działanie uspokajające, polepszają koncentrację, redukują stres oraz lęki ucznia, poprawiają zdolność uczenia się oraz wyniki w szkole, rozwijają osobowość dziecka. To jednak dopiero początek. Wszelkie granice zostają otwarte, a nawet przekroczone. W literaturze przedmiotu odnajdujemy bowiem dalej posunięte terapeutyczne (czy wręcz uzdrowicielskie) i duchowe cele stosowania powyższych ćwiczeń.

Zgodnie z nimi dzieci mają: znaleźć „boga”, połączyć się z boskością lub „wewnętrznym przewodnikiem”, doświadczać transcendentalnych, bądź też duchowo-religijnych przeżyć, dostać się do „głębszych poziomów świadomości”, otworzyć drzwi lub bramę do „wewnętrznego świata”, lub też „otworzyć podświadomość” (która nie posiada rzekomo żadnych granic, co jest jawnym nadużyciem tego psychologicznego pojęcia).

Faza wprowadzająca (odprężająca) posiada w swoich wariantach z reguły następujące cechy: zaciemnienie pomieszczenia, przytłumienie światła, zapalona zostaje świeca. W tej atmosferze dzieci powinny: przyjąć wygodną pozycję ciała, zamknąć oczy, zapomnieć o wszystkich problemach i troskach, obserwować, uspokoić i kontrolować swój oddech, wyuczyć się ćwiczeń oddechowych i stosować je, poczuć swoje ciało, czy też wszystkie części ciała lub grupy mięśni (rozwinąć świadomość ciała), skierować uwagę z zewnątrz do „wewnątrz”, bądź też skierować, skoncentrować ją na jednym punkcie, zaktywować wszystkie zmysły (intensywne postrzeganie zmysłowe), wyostrzyć pozazmysłowe (paranormalne) postrzeganie: słyszeć ciszę, widzieć z zamkniętymi oczami, odgadywać myśli innych lub też przewidywać ich zachowanie, wzrok skierować do góry lub na dół, wykonywać krążenie oczu, wzrokiem podążać za „leniwą ósemką” (technika kinezjologiczna); słuchać muzyki medytacyjnej, dokonać wizualizacji, tzn. wyobrazić sobie, że jest się w innym miejscu niż własne ciało, że jest się czymś innym niż w rzeczywistości, że jest się jednością z obiektem medytacji, powtarzać w monotonny sposób „świętą” sylabę OM, itp. (R. Franzke).

Podróże w wyobraźni są podróżami w przestrzeni lub czasie. Dzieci mają sobie wyobrazić, że znajdują się w innym miejscu, w innym świecie; że cofają się np. do czasu swojego wczesnego dzieciństwa czy też nawet do okresu niemowlęctwa, który mają sobie przypomnieć. Podróż taka prowadzi z reguły poprzez jakiś otwór, dziurę lub tunel prowadzący do innego świata zamieszkałego przez obce istoty. Podróż powrotna powinna odbyć się zawsze tą samą drogą.

Wszystkie ćwiczenia to ponadto rodzaj treningu woli i wiary w działanie tychże technik (temu służą tzw. afirmacje, często stosowane w religiach Wschodu) bez żadnych ograniczeń czy zastrzeżeń. Tymczasem tradycja chrześcijańska naucza, że w podobnym otwarciu ludzkiego ducha (który ustawia się dosyć pasywnie rezygnując z rozumu, a nawet woli) moce ciemności mogą objawić się jako „anioł światłości”, ale tylko po to, aby zwodzić i niszczyć.

Z tego względu powyższe praktyki mogą rzeczywiście wywołać fałszywe „cuda”, jednakże zawsze za jakąś cenę, którą wcześniej czy później trzeba zapłacić. Wielu nie dostrzega nawet powiązania pomiędzy pierwszymi, fantastycznymi efektami stosowanych ćwiczeń, a ich rzeczywistym, trochę późniejszym działaniem (np. koszmary nocne, stany lękowe, depresyjne, próby samobójcze).

Tym bardziej że badania porównawcze wykazują, iż ćwiczenia wyciszające i podróże w wyobraźni – właśnie w takim maksymalistycznym ujęciu, otwierającym na cele duchowe w strukturze inicjacyjnej – należą do ezoterycznych praktyk, które są nauczane i praktykowane niemalże we wszystkich sektach i okultystycznych czy też w ezoterycznych „psychogrupach”. Jednocześnie owe praktyki sekt stanowią część składową zajęć szkolnych i dokształcających dla nauczycieli.


Orientalne i okultystyczne konotacje oraz ich następstwa

Ćwiczenia wyciszające (relaks czy medytacja – oficjalne nazwy nie zawsze oddają właściwy stan rzeczy) składają się z wielu technik i elementów pochodzących z religii orientalnych, ale też okultyzmu i ezoteryzmu, np. koncentracja na jednym punkcie (medytacja), skoncentrowanie wzroku na tzw. „trzecim oku” (punkt znajdujący się pomiędzy brwiami, u nasady nosa), techniki oddechowe, wizualizacje, powtarzanie w myślach „świętej” sylaby OM. Jednym z bardzo często stosowanych elementów tychże technik jest właśnie fiksacja wzroku na jednym punkcie, przede wszystkim pomiędzy brwiami, u nasady nosa. Jest to znana technika medytacyjna (tzw. medytacja „trzeciego oka”, polecana także w Kinezjologii Edukacyjnej), stosowana przez hinduskich joginów (por. m.in. M. Eliade, Unsterblichkeit und Freiheit, Suhrkamp 1985, s. 55 i n., s. 97). Opis jej znaleźć można w świętych pismach hinduizmu (Bhaghvadgita) i sikhizmu. Celem medytacji „trzeciego oka” jest otworzenie drzwi do transcendentalnego świata oraz mocy i boskości, jak i opuszczenie ciała (podróż astralna, jak u R. Monroe) przez osobę medytującą. Tej samej praktyki naucza aktywna na całym świecie sekta „Nauka duchowości”, której guru jest Rajinder Singh (zob. R. Singh, Uzdrawiająca medytacja, Bydgoszcz 1997).

Przedstawione techniki nie muszą być więc niewinnymi ćwiczeniami wyciszającymi ani też nowoczesnymi metodami uczenia się i nauczania, lecz prastarymi praktykami z obszaru duchowości. Nie tylko z obszaru dalekowschodnich technik i hinduistycznej jogi, ale także szamanizmu (co oznacza często kontakt z bytami duchowymi, prowadzący do opętania), magii, religii, ezoteryzmu, okultyzmu i działalności sekt.

Wszystko to przypomina mediumizm lub przynajmniej indukcję hipnozy (znanej także w okultyzmie i w sektach), co nie powinno być w szkołach dozwolone. W takiej sytuacji umysł nie jest zatem sprzymierzeńcem powyższych praktyk, a ich celem nie jest rozwinięcie potencjału umysłu, lecz osłabienie jego pracy oraz wyłączenie go, by poddać go pasywnie siłom nieznanego pochodzenia (w szamanizmie – duchom).

Według badań prof. Reinharda Franzke, ćwiczenia wyciszające („relaks”, „medytacja”) i podróże wyobraźni („wizualizacje”, „podróże poza ciałem”) są całkowicie identyczne z technikami opisanymi we współczesnej literaturze dotyczącej szamanizmu, wprowadzającymi do odbycia „podróży poza ciałem”, zwanej czasem „podrożą astralną” (R. Monroe) lub eksterioryzacją. Podobnie jak szamani, dzieci mają: wyobrazić sobie jakiś otwór lub tunel, wykorzystywać mandale jako pomoc do wizualizacji, mieć ducha przewodnika, zawsze powracać do ciała tą samą drogą.

Ćwiczenia wyciszające mają charakter szamanistyczny, gdyż otwierają one – poprzez trans – drzwi do świata bogów, duchów i demonów; podróże w wyobraźni natomiast są – z szamanistycznego punktu widzenia – wprowadzeniem do podróżowania poprzez opuszczenie własnego ciała, czyli podróży astralnych. Nasze dzieci wprowadzane są w ten sposób w tajniki wiedzy dotyczącej możliwości opuszczenia duszy poprzez ciało, zastrzeżonej kiedyś dla indiańskich szamanów, średniowiecznych czarownic, afrykańskich czarowników i hinduskich joginów.

Według prof. Franzke, ćwiczenia wyciszające oraz podróże w wyobraźni są także praktykami magicznymi. Zawarte w nich ćwiczenia oddechowe, wizualizacyjne, koncentracje czy też postrzegania zawsze były wykorzystywane jako podstawowe ćwiczenia i duchowe narzędzia do uprawiania magii i czarów. Świadczy o tym literatura porównawcza dotycząca magii (por. Z. E. Budapest, Herrin der Dunkelheit, Königin des Lichts. Des Praktische Anieitungsbuch für die neuen Hexen, Freiburg in Breisgau 1997).

W końcu – dodaje niemiecki autor – ćwiczenia wyciszające i podróże w wyobraźni należą także do ezoterycznych praktyk, które są nauczane i praktykowane niemalże we wszystkich sektach i okultystycznych, czy też ezoterycznych psychogrupach. Powyższe ćwiczenia, jak i medytacja oddechu praktykowane są np. w Hanowerskiej Szkole Czarnoksięskiej (Hannoverische Hexenschule).

Wynika z tego, że praktyki sekt stanowią część składową zajęć szkolnych i dokształcających dla nauczycieli. Świadczy o tym literatura ezoteryczna, dokumenty i sprawozdania dotyczące działalności sekt, materiały z zajęć dokształcających dla nauczycieli.

Jest więc całkiem możliwe, że wspomniane ćwiczenia i techniki mogą wywołać u naszych dzieci wiele ciężkich, fizycznych, psychicznych oraz duchowych szkód. Podróże wyobraźni mogą przemienić się w prawdziwy koszmar z dożywotnimi następstwami natury psychiatrycznej lub wywołać szkody duchowe. Dowodem na to są ostrzeżenia znajdujące się w literaturze dotyczącej hipnozy, szamanizmu, medytacji oraz sprawozdania i listy rodziców.

Powyższe uwagi i analizy – pochodzące z badań porównawczych – należy potraktować jako punkt wyjścia do refleksji, a nawet jako ostrzeżenie. Jest to tym bardziej ważne, że wspomniane metody i techniki rozmnażają się i rosną jak grzyby po deszczu, bez większych sprzeciwów czy rzeczowej krytyki, a ich oddziaływanie nie dotyczy tylko okresu szkolnego, ale i rozpoczynających się wakacji, w czasie których kontrola nad dziećmi staje się jeszcze mniejsza.