Dzień Świętości Życia

Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie jest dniem świętości życia. Co roku uroczystość Wcielenia Syna Bożego, który się począł z Ducha Świętego w łonie Niepokalanej Maryi, skłania nas do uwielbienia Boga i dziękczynienia za dar każdego życia ludzkiego. Stwórca powołuje do istnienia każdego człowieka osobnym aktem i ma wobec niego jedyny i niepowtarzalny plan. Rodzice uczestniczą w tym akcie, otwierając się na przyjęcie życia. Najświętsza Maryja Panna jest dla nich, zwłaszcza matek, wzorem mówienia „tak” na wolę Bożą.

Rozważanie tajemnicy Zwiastowania nasuwa nam wiele refleksji związanych z rodziną, macierzyństwem, odkrywaniem i realizowaniem zamysłów Bożych. Gdy myślimy o przodkach Maryi wtedy lepiej rozumiemy sprawę dziedziczności duchowej. Ile potrzeba było pokuty, modlitwy, heroicznych czynów wypływających z wiary, ile pokoleń błagało o wypełnienie obietnicy Bożej danej ludziom po grzechu pierworodnym, aby mogła przyjść na świat Niepokalana Matka Boga. Rodzice pragnący dobra nadprzyrodzonego dla swoich dzieci, powinni mieć świadomość, że przez swoje dobre czyny, zachowanie czystości przedmałżeńskiej, przystępowanie do sakramentów świętych, gromadzą dla swego potomstwa posag duchowy. Ważna jest także modlitwa, ofiarowanie odpustów za dusze przodków, które znajdują się w czyśćcu. Gdy pomożemy im dostać się do nieba, będą orędować za swymi potomkami u Boga i wypraszać siłę w dążeniu do dobra.
Maryja jest dla nas wzorem najwierniejszego posłuszeństwa woli Bożej i najdoskonalszej realizacji planu Bożego. Jednak nie tylko wzorem, Ona jest Matką, która pomaga nam mówić Bogu „tak”. Ona jest drogą, którą Bóg przyszedł do człowieka i najpewniejszą, najdoskonalszą drogą, którą człowiek powraca do Boga. Bóg ma wobec każdego z nas swój plan, który możemy nazwać powołaniem indywidualnym. Wszyscy jesteśmy powołani do świętości, do zjednoczenia z Bogiem i życia z Nim przez całą wieczność. Ale do tego celu dochodzimy różnymi drogami i w niebie każdy z nas będzie miał swoje własne miejsce, odrębne piękno. Będzie tym niepowtarzalnym kamykiem w wielkiej mozaice. Jak realizujemy to indywidualne powołanie? Przez rozpoznawanie i wypełnianie woli Bożej względem nas. Święty Maksymilian mówił, że świętość jest wtedy, gdy małe w = W, czyli wola człowieka zgadza się z wolą Bożą. To najłatwiej osiągnąć, gdy swoją wolę oddamy Maryi.
Współczesny człowiek często nie rozumie miłości Boga, buntuje się przeciw Jego woli, bo wydaje mu się, że ma lepsze recepty na szczęście. Tymczasem prawdziwe szczęście w tym życiu i w wieczności osiągamy pełniąc z miłością wolę Bożą.
Są ludzie, którzy nie buntują się, ale boją się iść za Bożym wezwaniem. Lękają się odpowiedzieć na powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego, do małżeństwa, do macierzyństwa… Maryja jest nie tylko wzorem mówienia „tak”, zawierzenia czyli powierzenia się z ufnością nieznanej woli Bożej – Ona jest dla nas Matką, która pomaga. Gdy oddamy się Jej na własność, gdy Jej zawierzymy wszystko idzie łatwiej.
Tak jak Matka Niebieska pomaga nam rozpoznawać i realizować Boży plan, podobnie powinna robić matka ziemska wobec swoich dzieci. Ona uczestniczy w cudzie Stwórcy, który powołuje jej dziecko do istnienia. Powinna więc starać się rozpoznawać wolę Bożą względem swego dziecka i wychowywać je dla Niego, a nie według własnych planów.
To fascynujące zadanie patrzeć na rozwój dziecka, rozpoznawać w nim dary Boże, które trzeba rozwijać współpracując z Duchem Świętym, który działa w duszy pociechy. Z tego zadania matki nie powinny tak łatwo rezygnować, przekazując wychowanie własnych dzieci przedszkolu. Obcy ludzie mogą pomagać, ale nikt tak nie zrozumie dziecka, nie wyczuje jego potrzeb jak matka. Warto zrobić ten wysiłek, który będzie potem procentował stokrotnie.
Ktoś może powiedzieć: pięknie to brzmi „współpracować z Duchem Świętym, rozpoznawać zamysł Boży względem dziecka”, ale jak to praktycznie robić? Oto kilka wskazówek:
Pytania dziecka są kluczem do zrozumienia jego psychiki, duszy i działania Boga w niej. Nie można więc zbywać małych byle czym, ale należy starać się odpowiadać głęboko i poważnie, chociaż prostym językiem. Gdy mama żegna dziecko przed snem, zwykle czuje ono potrzebę porozmawiania o tym, co nurtowało jego umysł. Ta chwila jest odpowiednią okazją do podsumowania wydarzeń dnia, uporządkowana wrażeń.
Zainteresowania i zdolności świadczą o „talentach” ukrytych w dziecku. Gdy stworzymy warunki do ich rozwoju, myśl Boża nad dzieckiem będzie się stawała coraz wyraźniejsza. Starajmy się więc rozbudzać w dzieciach postawy twórcze. Aktywne poznawanie świata (poprzez tworzenie albumów, gier, układanek, porządkowanie kolekcji, szukanie wiadomości w książkach i atlasach) rozwija myślenie logiczne i samodzielne, a to jest potrzebne, aby w przyszłości nie poddawać się panującej modzie, ale zachować indywidualność i świadomie wybierać to, co rozpoznaje się jako wolę Bożą. Realizowanie własnych pomysłów uczy także przechodzenia od myśli do czynu.
Małe dzieci czują silną potrzebę rozwoju, poznawania otaczającej je rzeczywistości. Już z dwuletnimi dziećmi można rozpocząć zajęcia, które kształtują postawę poszukującą, wyrabiają koncentrację uwagi, a także budują światopogląd katolicki i budzą życie wewnętrzne. Takie rozwijające zabawy prezentuję w swojej książce pt. „Młode wino w nowych bukłakach”. Przedstawione w niej zajęcia kształtują harmonijną osobowość dziecka. Na bazie takiej harmonijnej, naturalnej osobowości można budować świętą osobowość. Pojmuję ją jako wynik współpracy człowieka z Duchem Świętym, czyli realizację indywidualnego powołania.
Warto czytać z dziećmi życiorysy świętych i na ich przykładzie ukazać, jak szukać i rozpoznawać plany Boże, jak pokonywać przeszkody na tej drodze, jak współpracować z łaską, i jakie to szczęście być narzędziem, którym posługuje się miłosierny Pan.
Ofiarowanie się Matce Bożej to świadome „tak” człowieka na wolę Bożą. Już rodzice mogą ofiarować swoje dzieci Maryi. W życiorysach świętych jest wiele takich przykładów. Wtedy ma Ona jakby specjalne prawo do interwencji w dzieje takiego człowieka. Potem, gdy dziecko zaczyna dorastać, rodzice powinni starać się je doprowadzić do tego, aby świadomie potwierdziło ich decyzję. Forma takiego aktu ofiarowania może być bardzo prosta. Najważniejsza jest właśnie świadoma decyzja, że chcę kochać Matkę Bożą i być Jej posłusznym. Gdy Najświętsza Maryja Panna rozważyła słowa Archanioła i odpowiedziała „fiat”, Duch Święty zstąpił na Nią i stała się Matką Boga. Podobnie dobrowolna i świadoma zgoda dziecka na wolę Bożą, sprowadza Ducha Świętego do duszy, który uzdalnia ją do realizacji zamiarów Stwórcy. Okazją do takiego aktu może być uroczyste nałożenie medalika, pielgrzymka do sanktuarium maryjnego, święto kościelne, intronizacja Serca Jezusowego i Niepokalanego Serca Maryi w rodzinie. Ofiarowanie wyrażamy krótką modlitwą np.: „Matko moja, Królowo moja twój jestem i wszystko, co mam do Ciebie należy”, którą potem powtarzamy często (najlepiej codziennie).
Tajemnica Zwiastowania wskazuje rolę Aniołów jako pośredników między Bogiem a ludźmi. Archanioł Gabriel – posłaniec Boży, zwiastuje wolę Bożą zbawienia ludzi, i wybranie Maryi, a potem przyjmuje Jej odpowiedź.
To bardzo ważne nauczyć dzieci zwracać się do Aniołów Stróżów w różnych potrzebach, w sytuacjach codziennych, ale trzeba też nauczyć słuchać Anioła. Powinniśmy wytłumaczyć dziecku, że Anioł mówi do nas – ostrzega w sumieniu, daje natchnienia do dobrego, pomaga rozpoznać wolę Bożą. On jasno widzi drogę, jaką Stwórca wyznaczył człowiekowi i ma zadanie doprowadzić swojego podopiecznego do celu.
W związku z uroczystością Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie zwróćmy jeszcze raz uwagę na to, że modlitwa różańcowa, zapoczątkowana przez Archanioła Gabriela, jest potężnym środkiem wychowawczym, między innymi dlatego, że kształtuje myśli, słowa i czyny; jednoczy nas z Bogiem, Maryją i między sobą.