„Z Ojczyzny Jezusa”

Pobierz Pobierz

Pokój i Dobro!

al-Masih qam! Chrystus zmartwychwstał!
Triduum Paschalne jest punktem kulminacyjnym historii zbawienia objawiającej Boga, który jest miłością. Zmartwychwstanie Chrystusa było rzeczywiście kluczowym wydarzeniem. Zmieniło ono bieg historii, stając się początkiem nowej wizji Boga i człowieka. Znaczenie Wielkiego Tygodnia można odczytać tylko w wymiarze wiary, otwierającej nas na tajemnicę miłości Boga do człowieka. Uroczysty ingres Pana Jezusa do Jerozolimy to przede wszystkim Jego droga miłości ku męce, śmierci i zmartwychwstaniu.
Różnice pomiędzy celebracją liturgii Triduum Paschalnego w Polsce a w Ziemi Świętej są widoczne nawet dla zwykłego obserwatora. Droga Krzyżowa jest odprawiana w każdym polskim kościele, ale w Jerozolimie to nabożeństwo ma szczególną wymowę. Dziewięć stacji wyznaczają kaplice na uliczkach Starego Miasta, a ostatnie pięć znajduje się w bazylice Golgoty i Grobu Bożego. Jerozolimska Droga Krzyżowa kończy się zawsze rozważaniem tajemnicy zmartwychwstania. Tylko w Wielki Piątek, respektując szczególną atmosferę dnia, rozważania zakończyły się na tajemnicy złożenia Pana Jezusa do grobu.
Na pewno wielu osobom nasuwa się pytanie: jakie znaczenie ma celebracja śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, w tych samych miejscach, które zostały uświęcone obecnością Zbawiciela? Jak przeżywamy je my, misjonarze w Ojczyźnie Jezusa, oraz pielgrzymi, którzy decydują się na spędzenie Triduum Paschalnego w Jerozolimie? Nie wszyscy może pamiętają, że w Ziemi Świętej oprócz uaktualniającego „hodiae” – dzisiaj, używa się w liturgii również okolicznika miejsca „hic”, czyli tutaj. Ten geograficzny aspekt najbardziej charakteryzuje jerozolimską liturgię. Nie można sobie wyobrazić odpowiedniejszego scenariusza na adorację Krzyża niż Golgota, czy lepszego miejsca na ogłoszenie radości wielkanocnej niż pusty grób Jezusa.
Mówiąc o celebracjach w Ziemi Świętej trzeba pamiętać, iż centrum liturgii Wielkiego Tygodnia stanowi bazylika Anastasis, czyli zmartwychwstania, serce chrześcijańskiej Jerozolimy. Każdy wierzący zdaje sobie sprawę z tego, że to co dzieje się w naszych kościołach w okresie Triduum Paschalnego bierze swój początek i ma swoje źródło w Jerozolimie. Od Niedzieli Palmowej do Niedzieli Zmartwychwstania kroczy się jakby śladami Pana Jezusa. Razem z Nim w procesji palmowej wchodzi się z Góry Oliwnej do Świętego Miasta. W Getsemani przeżywa się trwogę konania, dramat zdrady i pojmania. Na Drodze Krzyżowej towarzyszy się Jezusowi od Piłata na Kalwarię. W procesji pogrzebowej, sprawowanej w piątkowy wieczór w bazylice Zmartwychwstania, przypomina się człowieczeństwo Syna Bożego. Ale najważniejszym aspektem jerozolimskiej liturgii jest jej wielkanocny wymiar. Eucharystia ustanowiona w Wieczerniku nie miałaby bowiem zbawczej mocy bez śmierci Pana Jezusa na Kalwarii i Jego zmartwychwstania. Dlatego już od wczesnych wieków, kiedy jeszcze Wieczernik należał do chrześcijan wybrano bazylikę Anastasis na miejsce uczczenia sakramentu Eucharystii i kapłaństwa.
Bazylika, gdzie upamiętnia się śmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa, uwidacznia nierozerwalną więź pomiędzy ołtarzem a ofiarą na krzyżu. Tę jedność podkreśla procesja z Najświętszym Sakramentem, która w Wielki Czwartek trzykrotnie okrąża kaplicę zmartwychw-stania i na koniec przechodzi wokół kamienia Namaszczenia przy Golgocie. Również złożenie Eucharystii w tabernakulum przygotowanym na płycie Grobu Zbawiciela ma bardzo wymowne znaczenie. W ten sposób ukazuje się ciągłość zbawczej misji Chrystusa, który stał się pokarmem dla swoich uczniów, jest wśród nich obecny i przyjmuje nieustanną ofiarę ich modlitwy i uwielbienia.
W dniu wspomnienia Ostatniej Wieczerzy, kończący swoją posługę łaciński patriarcha Jerozolimy, Michael Sabbah przewodniczył uroczystej Mszy świętej w bazylice Zmartwychw-stania. Z patriarchą koncelebrował nuncjusz apostolski Antonio Franco, czterech biskupów oraz ponad 150 kapłanów. Wielu z nich to kapłani, którzy przybyli na Paschę do Jerozolimy z grupami pielgrzymów z całego świata. Byli wśród nich też liczni Polacy.
„Chrystusowe przykazanie miłości odnosi się do wszystkich mieszkańców Ziemi Świętej, niezależnie od wyznawanej przez nich religii czy też nieludzkich czynów, jakie popełniają. Dotyczy ono także ekstremistów”. Przypomniał o tym w wielkoczwartkowej homilii abp Sabbah. Wezwał on wiernych, by wykorzenili zło i podziały, które niszczą Ziemię Świętą. Jednocześnie zachęcił ich, by sami budowali pokój i pojednanie, a nie byli jedynie biernymi obserwatorami. Podczas koncelebrowanej Mszy św. uczczono pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, a kapłani publicznie odnowili przyrzeczenia złożone w dniu święceń. Po homilii Patriarcha umył nogi 12 alumnom z seminariów diecezjalnego i franciszkańskiego oraz poświęcił oleje święte.
Dopełnieniem wielkoczwartkowej ceremonii w bazylice Anastasis była popołudniowa peregrynacja do kaplicy historycznego Wieczernika oraz odprawiona wieczorem Godzina Święta w Getsemani. Przewodniczył im o. Pierbatista Pizzaballa, Kustosz Ziemi Świętej. W czasie peregrynacji do Wieczernika, znajdującego się obecnie w rękach władz izraelskich, ojciec Kustosz umył nogi 12 chłopcom z jerozolimskiej parafii. Tym gestem przywołał historyczne wydarzenie, opisane w Ewangelii św. Jana, w którym ukazuje się służebna miłość Jezusa. Jej dopełnieniem jest śmierć na krzyżu, a ukoronowaniem i uwiecznieniem w nowym przykazaniu miłości chwalebne zmartwychwstanie.
Ewangeliści informują, że Chrystusa wyprowadzono poza bramę miasta, gdzie Go ukrzyżowano. Egzekucja dokonała się na zboczu opuszczonego kamieniołomu zwanego Miejscem Czaszki, czyli Golgotą. Od IV wielu nad tym miejscem i nad pieczarą grobu wykutego w skale wznosi się główne sanktuarium chrześcijaństwa. Obecnie na Kalwarii są dwie kaplice: katolicka, poświęcona ukrzyżowaniu Pana Jezusa i prawosławna, upamiętniająca Jego śmierć na krzyżu. Liturgia wielkopiątkowa była celebrowana w kaplicy Ukrzyżowania należącej do katolików. Przewodniczący liturgii biskup pomocniczy Kamal Bathish, na początku położył się krzyżem na posadzce Kalwarii, a wszyscy uklękli w cichej adoracji świętej skały i medytacji tajemnicy odkupienia. Podczas celebracji Męki Pańskiej nie adorowano krucyfiksu, ale relikwie drzewa krzyża, na którym dokonało się nasze zbawienie.
„Bracia i Siostry. Chrystus zmartwychwstał. Radosnych i świętych obchodów Wielkanocy. To moja ostatnia Pascha z wami“. Tymi słowami rozpoczął swoje orędzie wielkanocne abp Michael Sabbah. 19 marca br. łaciński patriarcha Jerozolimy ukończył 75 lat i według przyjętej w Kościele tradycji złożył na ręce papieża Benedykta XVI rezygnację z pełnionego urzędu. Zapewnił jednak, że pozostanie w Jerozolimie, modląc się za całą diecezję i wspierając w działaniu swojego następcę abp Fouada Twala. Nie przerwie również – jak zaznaczył – swojego zaangażowania w proces budowania sprawiedliwości, bezpieczeństwa i pokoju dla mieszkańców tej ziemi.
Drodzy słuchacze i słuchaczki Radia Maryja oraz widzowie telewizji Trwam. Tajemnice naszej wiary: męka, śmierć i zmartwychwstanie nie są prawdami, które świętujemy raz do roku. One muszą mieć wpływ na całe nasze życie. Na każde nasze dzisiaj. Są bowiem otwartą księgą opisującą miłość Boga do człowieka. Życzę wszystkim, abyśmy dźwigając swój krzyż, odkryli tajemnicę zmartwychwstania. Chrystus prawdziwie zmartwychwstał! On ukazuje nam drogę, która prowadzi do domu Ojca. Radosnego Alleluja!
o. dr Jerzy Kraj