Środowa Audiencja Generalna z Ojcem Świętym Franciszkiem
Drodzy bracia i siostry,
Mieliśmy już okazję przypomnieć, że trzy sakramenty chrzest, bierzmowanie i Eucharystia stanowią razem tajemnicę „inicjacji chrześcijańskiej”, jedno wielkie wydarzenie łaski, które nas odradza w Chrystusie i otwiera nas na Jego zbawienie. To właśnie jest podstawowym powołaniem, które jednoczy nas wszystkich w Kościele, jako uczniów Pana Jezusa. Istnieją też dwa sakramenty odpowiadające dwóm specyficznym powołaniom: chodzi o sakrament święceń oraz małżeństwa. Stanowią one dwie główne drogi przez które chrześcijanin może uczynić swoje życie darem miłości, na wzór i w imię Chrystusa i w ten sposób współpracować w budowaniu Kościoła.
Sakrament święceń, obejmujący trzy stopnie, episkopatu, prezbiteratu i diakonatu
umożliwia wypełnianie posługi powierzonej przez Pana Jezusa apostołom, by paść Jego owczarnię w mocy Jego Ducha i według Jego serca. W tym sensie szafarze, którzy są wybierani i konsekrowani do tej usługi kontynuują w czasie obecność i działanie jedynego prawdziwego Mistrza i Pasterza, którym jest Chrystus. Możemy więc się zapytać: co to oznacz konkretnie w życiu tych, którzy są wyświęceni?
1. Pierwszy aspekt. Ci, którzy są wyświęceni są umieszczani na czele wspólnoty. Jednakże dla Jezusa „na czele” oznacza, że nasza władza ma służyć tak, jak sam to ukazał i nauczał uczniów następującymi słowami: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”(Mt 20,25-28; Mk 10,42-45).
2. Inną cechą, wywodzącą się również z tej sakramentalnej jedności z Chrystusem jest żarliwa miłość do Kościoła. Pomyślimy o tym fragmencie Listu do Efezjan, w którym św. Paweł mówi, że „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany”(5,25-27). Na mocy święceń szafarz poświęca całego siebie swojej wspólnocie i kocha ją z całego serca: jest ona jego rodziną. Nie oznacza to jednak, by popadać w pokusę uważania jej za swoją własność, za coś co posiada on osobiście! Zawsze Pan jest jedynym prawdziwym Oblubieńcem, a Kościół należy do Niego i jest z Nim jedno.
3. Ostatni aspekt. Św. Paweł Apostoł zaleca swemu uczniowi Tymoteuszowi, aby nie zaniedbywał, a wręcz aby rozpalił na nowo charyzmat, który jest w nim i został mu udzielony przez Słowo i nałożenie rąk (por. 1 Tm 4,14; 2 Tm 1,6). Jeśli posługa nie jest podtrzymywana modlitwą, słuchaniem Słowa Bożego, codziennym sprawowaniem Eucharystii oraz starannym i stałym przystępowaniem do Sakramentu Pokuty, to nieuchronnie traci się w końcu z oczu autentyczne znaczenie swojej posługi i radość, która pochodzi z głębokiej komunii z Panem Jezusem. Wyświęcony szafarz naprawdę wie, że potrzebuje nieustannego nawrócenia i wytrwałego powierzania się Bożemu miłosierdziu. To zawierzenie siebie jest jego siłą a także istotnym przykładem, który może dać braciom swojej wspólnoty.
Drodzy przyjaciele, dzisiaj pragniemy modlić się do Pana za wszystkich szafarzy Jego Kościoła, pamiętając szczególnie o tych, którzy są w trudnej sytuacji, lub którzy muszą odzyskać wartość i świeżość swojego powołania. Chcemy też Go prosić, aby nigdy nie zabrakło w naszych wspólnotach prawdziwych pasterzy, według Jego serca. Dziękuję za waszą modlitwę!
Po polsku
Drodzy bracia i siostry,
Dziś zatrzymujemy się nad tajemnicą sakramentu święceń. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat. W mocy Ducha Świętego sakrament ten uzdalnia do wypełniania posługi głoszenia Ewangelii i uświęcania powierzonej przez Pana Jezusa apostołom. Szafarze, którzy są wybierani i konsekrowani do tej usługi kontynuują w czasie obecność i działanie jedynego prawdziwego Mistrza i Pasterza, którym jest Chrystus.
Ci, którzy są wyświęceni, przewodniczą wspólnocie. Czynią to w duchu służby, „na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20,25-28; Mk 10,42-45). Owocem ich sakramentalnej jedności z Chrystusem Kapłanem jest żarliwa miłość do Kościoła. Na mocy tego sakramentu szafarz poświęca całego siebie swojej wspólnocie i kocha ją z całego serca: jest ona jego rodziną. Wie też, że sam potrzebuje nieustannego nawrócenia i wytrwałego powierzania się Bożemu miłosierdziu. To zawierzenie siebie jest jego siłą a także istotnym przykładem, który może dać braciom w swojej wspólnocie.
Ojciec Święty:
Pozdrawiam polskich pielgrzymów. Drodzy przyjaciele, dzisiaj pragniemy modlić się do Pana za wszystkich szafarzy Jego Kościoła – Biskupów, prezbiterów i diakonów – pamiętając szczególnie o tych, którzy są w trudnej sytuacji, lub którzy muszą odzyskać wartość i świeżość swojego powołania. Chcemy też Go prosić, aby nigdy nie zabrakło w naszych wspólnotach prawdziwych pasterzy, według Jego serca. Dziękuję za waszą modlitwę! Niech Bóg wam błogosławi!
Tłumaczenie: Radio Watykańskie