Środowa Audiencja Generalna

Drodzy bracia i siostry,

Na początku Listu do chrześcijan w Efezie apostoł Paweł zanosi modlitwę błogosławieństwa do Boga, Ojca naszego Pana Jezusa Chrystusa, który zaprasza nas do przeżywania czasu Adwentu w kontekście roku wiary. Tematem tego hymnu uwielbienia jest plan Boży wobec człowieka wyrażony za pomocą słów pełnych radości, zadziwienia i dziękczynienia jako „zamysł swej woli”.

Dlaczego Apostoł wznosi  z głębi serca to błogosławieństwo do Boga? Ponieważ patrzy na Jego działanie w historii zbawienia, której punktem kulminacyjnym było wcielenie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa i rozważa jak Ojciec Niebieski wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli Jego przybranymi dziećmi w Jego Jednorodzonym Synu, Jezusie Chrystusie (por. Rz 8:14 s;.. Gal 4:04 f). Istniejemy od wieczności w zamyśle Bożym, w wielkim planie, który Ojciec zachował jako zamysł swojej woli i który zechciał zrealizować „dla dokonania pełni czasów”(por. Ef 1:10). Św. Paweł pomaga nam więc zrozumieć, jak całe stworzenie, a w szczególności człowiek – mężczyzna i kobieta nie są owocem przypadku, ale odpowiedzią na pełen miłości plan odwiecznego zamysłu Boga, który poprzez stwórczą i odkupieńczą moc swojego Słowa daje początek światu.

To pierwsze stwierdzenie przypomina nam, że nasze powołanie nie jest po prostu istnieniem świecie, byciem włączonym w historię i nie jest tylko byciem Bożymi stworzeniami, lecz jest czymś więcej: jest wybraniem przez Boga jeszcze przed stworzeniem świata, Jego w Synu, Jezusie Chrystusie. Można powiedzieć, że w Nim żyjemy już od zawsze. Bóg kontempluje nas w Chrystusie jako przybrane dzieci. Plan łaskawości Boga, który jest określony przez Apostoła jako plan miłości (por. Ef 1:5), jako „tajemnica woli Bożej” (w. 9), ukrytej a teraz objawionej w Osobie i dziele Chrystusa. Inicjatywa Boża uprzedza każdą odpowiedź człowieka: jest bezinteresownym darem Jego miłości, która ogarnia nas i przemienia.

Jaki jest ostateczny cel tego tajemniczego planu? Jakie jest centrum woli Bożej? Jest nim zjednoczenie  w wszystkiego na nowo w Chrystusie jako Głowie” (w. 10). W tym wyrażeniu znajdujemy jedno z centralnych określeń z Nowego Testamentu, które pozwala nam zrozumieć zbawczy plan Boga, Jego plan miłości dla całej ludzkości,  sformułowanie, które święty Ireneusz z Lyonu uczynił centrum jego chrystologii: „zjednoczenie” całej rzeczywistości w Chrystusie. Niektórzy z was pamiętają, być może, sformułowanie użyte przez papieża Piusa X kiedy poświęcał świat Najświętszemu Sercu Pana Jezusa: „odnowić wszystko w Chrystusie „, co odnosi się do tego wyrażenia św. Pawła, a także było mottem tego świętego papieża. Apostoł jednak mówi bardziej o zjednoczeniu wszechświata w Chrystusie, co oznacza, że w wielkim planem stworzenia i historii, Chrystus wznosi się jako centrum całej drogi jaką przebywa świat, jest jej osią, która przyciąga do Siebie całą rzeczywistość, po to, aby pokonać rozproszenie i  ograniczenia, i prowadzić wszystko do pełni upragnionej przez Boga (Por. Ef 1:23).

Ten „plan  Bożej życzliwości” nie pozostał, by tak rzec, w milczeniu Boga w wysokości jego Nieba. On dał nam Go poznać wchodząc  w relację z człowiekiem, któremu  nie objawił tylko „czegoś” Alle  Samego siebie. On nie przekazał tylko tak po prostu trochę  prawd, ale sam siebie przekazał na, aż po wcielenie.

Sobór Watykański II w Konstytucji dogmatycznej Dei Verbum mówi: „Spodobało się Bogu w swej dobroci i mądrości objawić samego siebie i ujawnić tajemnicę swej woli, przez którą ludzie przez Chrystusa, Słowo Wcielone, w Duchu Świętym mają przystęp do Ojca, i w ten sposób stają się uczestnikami Boskiej natury „(n. 2). Bóg objawia swój wielki planu miłości wchodząc w relację z człowiekiem, zbliżając się do  niego, stając się człowiekiem.

„Bóg niewidzialny – kontynuuje Dei Verbum – w swej wielkiej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół (por. Wj 33,11, J 15.14-15) i mieszka między nimi (por. Bar 3:38), aby  zaprosić ich i przyjąć do wspólnoty z sobą ” (Tamże). Tylko z pomocą  inteligencji i zdolności człowiek nie mógłby osiągnąć tego objawienia miłości Boga, tak jasnej; to Bóg,  otworzył swoje niebo i zniżył się aby wprowadzić człowieka w przepaść swojej miłości.

Święty Paweł pisze do chrześcijan w Koryncie: ” ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć,   jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego 2,9-10).

Jan Chryzostom, w słynnej swej wypowiedzi na początku Listu do Efezjan, zaprasza do smakowania całego piękna „Planu dobroci Boga”  objawionego w Chrystusie, w tych słowach:” Czego ci brakuje?  Stałeś się nieśmiertelny, stałeś się wolny, stałeś synem, stałeś się sprawiedliwym, jesteś bratem, stałeś się dziedzicem, królujesz z Chrystusem,  z Chrystusem jesteś uwielbiony. Wszystko zostało ci dane  – jak napisano – „jak więc wszystkiego  nam nie dal by wraz z Nim samym? „(Rz 8:32). Twoje pierwsze owoce (por. 1 Kor 15,20.23) adorują  aniołowie […]: czego ci więc brakuje „(PG 62.11)?.

Ta komunia w Chrystusie przez Ducha Świętego, jaką Bóg daje wszystkim ludziom z świetle Objawienia, nie jest czymś , co sprzeciwia się naszemu człowieczeństwu, ale jest spełnieniem najgłębszych aspiracji, pragnienia nieskończoności i pełni, która mieszka w głębi ludzkiej istoty, i otwiera człowieka na szczęście nie tymczasowe i ograniczone, ale wieczne. Św. Bonawentura, odnosząc się do Boga, który objawia się i mówi do nas przez Pismo Święte, aby prowadzić nas do Siebie, mówi: „Pismo Święte jest […] księgą, w której zapisane są słowa życia wiecznego, abyśmy nie tylko wierzyli, ale także posiedli życie wieczne, w którym będziemy widzieć, będziemy kochać i zostaną zrealizowane wszystkie nasze pragnienia „(Breviloquium, Ext., Opera Omnia V, 201S.)

Bł. Jan Paweł II przypominał, poza tym, że „Objawienie wprowadza w historię pewien punkt odniesienia, którego człowiek nie może ignorować, jeśli chce pojąć tajemnicę swojego istnienia; z drugiej strony jednak to poznanie odsyła nieustannie do tajemnicy Boga, której umysł nie jest w stanie wyczerpać, lecz może jedynie przyjąć wiarą”  (Enc. Fides et ratio,14).

W tej perspektywie czym jest więc akt wiary?  Jest odpowiedzią człowieka na Objawienie Boga, który pozwala się poznać, który pokazuje swój plan miłości do ludzkości i używając określenia Św. Augustyna, pozwala zrozumieć Prawdę, że jest Bogiem, Prawdą, która jest Miłością. Dlatego też Św. Paweł podkreśla, że Bogu, który objawił nam swoją tajemnicę jesteśmy winni „posłuszeństwo w wierze” (Rm 16,26; cfr 1,5; 2 Cor 10, 5-6), postawę, w której człowiek – są to słowa z Soboru Watykańskiego II-z wolnej woli cały powierza się Bogu, okazując „pełną uległość rozumu i woli wobec Boga objawiającego” i dobrowolnie uznając objawienie przez Niego dane. (Cost dogm. Dei Verbum, 5).

Wszystko to prowadzi do zasadniczej przemiany; całkowity  w sposób odnoszenia się do całej rzeczywistości; dotyczy prawdziwego „nawrócenia” „zmiany mentalności”, ponieważ Bóg, który się objawił  w Chrystusie i pozwolił poznać swój plan miłości, przyciąga nas do Siebie, staje się sensem, który podtrzymuje nasze życie, skałą na której człowiek może odnaleźć stabilność. W Starym Testamencie znajdujemy głębokie wyrażenie wiary, które Bóg powierza prorokowi Izajaszowi, aby zakomunikował je królowi Judy Achazowi. Bóg potwierdza „ Jeśli nie uwierzycie- jeśli nie pozostaniecie wierni Bogu- nie pozostaniecie mocni-  (Is 7,9b).

Istnieje więc więź między istnieniem a pojmowaniem, która dobrze obrazuje jak wiara jest przyjęciem w swoim życiu Bożej wizji rzeczywistości, pozwolenia aby to właśnie Bóg prowadził nas swoim Słowem i Sakramentami do zrozumienia co powinniśmy czynić, jaką drogę powinniśmy obrać. W tym samym czasie to właśnie zrozumienie Boga, jego woli, patrzenie jego oczyma czyni nasze życie trwałym , pozwala „stanąć na nogach” i nie upaść.

Drodzy przyjaciele, Adwent, czas liturgiczny jaki dopiero rozpoczęliśmy i który przygotowuje nas do Bożego Narodzenia, stawia nas w obliczu pełnego blasku misterium przyjścia Syna Bożego, który chce nas przyciągnąć do siebie, do „planu Bożej miłości”, którym przyciąga nas do siebie, aby pozwolić nam żyć w pełnej komunii radości i pokoju z Nim. Adwent zaprasza nas jeszcze raz, pośród wielu trudności do odnowienia pewności, że Bóg jest obecny: On przyszedł na świat, stając się człowiekiem tak jak my aby dopełnić swojego planu miłości. Bóg prosi także nas, byśmy stali się znakiem Jego działania na świecie. Poprzez nasza wiarę, naszą nadzieję, naszą miłość. On chce aby jego światło zawsze rozjaśniało ciemności nocy.

Drodzy bracia i siostry, apostoł Paweł rozpoczyna swój List do Efezjan modlitwą błogosławieństwa skierowaną do Boga, Ojca Jezusa Chrystusa. Zauważa Jego działanie w historii zbawienia, które znajduje swoją kulminację we Wcieleniu, śmierci i zmartwychwstaniu Jego Syna, Jezusa. Paweł kontempluje Boga, który wybrał nas przed założeniem świata na swoich przybranych synów w Jezusie Chrystusie, swoim jedynym Synu. Mężczyzna i kobieta nie są owocem przypadku, ale „postanowienia Jego woli”, „tajemnicy” jego woli. Celem Bożego zamysłu jest, ażeby wszystko zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie, w Chrystusie, który jako jedyny prowadzi ku pełni zaplanowanej przez Ojca. Bóg objawia swoją miłość, zwracając się do ludzi jak do przyjaciół, żyjąc wśród nich i wprowadzając ich w swoją komunię. Ta zaś jest dziełem Ducha św. i w Chrystusie ofiarowywana jest wszystkim ludziom. Jest ona również spełnieniem pragnienia nieskończoności obecnego w człowieku. W tym znaczeniu wiarą jest odpowiedzią człowieka na Boże Objawienie. To akt, poprzez który człowiek pozwala się ogarnąć Prawdzie: Bóg jest Miłością!

Człowiek jest wezwany do „posłuszeństwa wierze”, do autentycznego nawrócenia. Drodzy przyjaciele, czas Adwentu stawia przed nami „wielki plan miłości”, poprzez który Bóg przyciąga nas do siebie, byśmy mogli żyć z Nim w pełnej komunii radości i pokoju. Przez naszą wiarę, nadzieję i miłość Bóg pragnie nieustannie roztaczać swoje światło.

********************

po polsku:

Witam polskich pielgrzymów. Drodzy przyjaciele, Adwent zaprasza nas, byśmy odnowili pewność, że Bóg jest obecny wśród nas: wszedł On w świat, stając się człowiekiem, aby wypełnić swój plan miłości. A my przez naszą wiarę, nadzieję, miłość, możemy być świadkami tej obecności wobec świata. Niech nam w tym towarzyszy Jego błogosławieństwo.

po francusku:

Pozdrawiam serdecznie pielgrzymów języka francuskiego, szczególnie grupę „Dnia Pańskiego”! Adwent zachęca nas do odnowienia pewności, że Bóg jest zawsze obecny w naszym życiu. Nie bójcie się i pozwólcie prowadzić się Jego Słowu i sakramentom! Bóg jest skałą, która zapewnia nam konieczną stabilność, byśmy zawsze mogli być gotowi. Udanej pielgrzymki dla wszystkich!

Umiłowani bracia i siostry!

Fragment z pierwszego rozdziału Listu do Efezjan, który słyszeliśmy, jest hymnem pochwalnym na cześć Bożego planu zbawienia wobec ludzi. W Chrystusie Bóg objawił nam „ swoją zbawczą wolę”, którą dla nas ludzi powziął przed wiekami: „tajemnicę swej woli”, jak mówi Sobór Watykański II, „aby ludzie mieli dostęp do Ojca oraz udział w Jego Boskiej naturze przez Chrystusa, Słowo Wcielone, w Duchu Św. (Dei Verbum 2). Bóg wychodzi naprzeciw naszemu głębokiemu pragnieniu sensu i pełni życia oraz otwiera nam bezgraniczną wspólnotę z Sobą. Pragnie też dać nam udział w Swoim Boskim życiu. Jaką rolę odgrywa w tym nasza wiara? Jest ona odpowiedzią człowieka na objawienie Boże, który pozwala nam rozpoznać Jego zbawczą wolę. Z tego powodu winni jesteśmy Bogu, jak podkreśla św. Paweł, posłuszeństwo wiary, w którym człowiek w całej swej wolności powierza i oddaje się rozumem oraz wolą objawiającemu się Bogu, godząc się ochotnie na Jego Objawienie (por. Dei Verbum 5). Konsekwencją takiej wiary jest nasza przemiana. Bóg sam pragnie porwać nas i przyciągnąć do siebie. Wiara pozwala nam uczestniczyć w Prawdzie i Mądrości Bożej. W ten sposób pozwalamy Bogu prowadzić się oraz wzrastamy w zrozumieniu Jego łaskawego postanowienia. Dzięki Niemu nasze życie umacnia się w wytrwałości. W ten sposób trwanie w Bogu i w wierze staje się dla nas osłoną przed zasadzkami niestałości i dowolności postaw naszych czasów.

po niemiecku:

Z radością pozdrawiam wszystkich niemieckojęzycznych pielgrzymów, zwłaszcza zaś członków i sympatyków Ruchu Szynsztackeigo z Niemiec. Otwórzmy w tym adwentowym czasie, podobnie jak Dziewica Maryja, nasze serca Chrystusowi w ufnej miłości aby Jego światło dzięki nam mogło jasno rozbłysnąć w świecie.

Tłumaczenie: Radio Maryja

drukuj