W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

Wtedy Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki”.

Łk 1, 39-56

 ***

Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła

 

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest nie tylko uczczeniem Matki Zbawiciela, przez której pokorę i posłuszeństwo mogła wypełnić się historia zbawienia. Jest świętem Kościoła, ponieważ to, co dokonało się w Niej, może dokonać się w każdym z nas. Poddając się Bogu, otwierając się na działanie Ducha Świętego – wierząc, że spełnią się w nas słowa powiedziane przez Pana, i przyjmując Jego moc, możemy uczestniczyć w chwale, której doświadczyła Maryja.

Hymn „Magnificat”, który wyśpiewuje w domu Elżbiety, jak w soczewce skupia w sobie obietnice i spełnione nadzieje Starego Testamentu. Przymierze, zawarte z patriarchą Abrahamem, w Jezusie Chrystusie osiąga swoją pełnię. Jest to możliwe dzięki uniżeniu pokornej służebnicy Pańskiej. Słowa „Magnificat” stanowią klucz do zrozumienia sensu historii zbawienia, tajemnicy Wniebowzięcia, ale także naszej drogi do świętości.

Bóg może dokonać wielkich rzeczy o tyle, o ile Mu na to pozwolimy. Tam, gdzie jest pycha, gdzie w ludzkich planach nie ma miejsca na Opatrzność, gdzie brak woli słuchania Słowa, pozostaną tylko rozproszenie i zgliszcza niespełnionych nadziei. Dlaczego więc Bóg nie interweniuje? Nie powstrzymuje szalonej, zbrodniczej ręki człowieka? Ponieważ szanuje naszą wolność, nawet jeśli jest to wolność zabijania, niszczenia i niweczenia Jego zamysłów. Tak było od początku. Tylko człowiek wolny jest w stanie odpowiedzieć na Boże zaproszenie – nie dokona się to, jeśli zabraknie właśnie uniżenia, posłuszeństwa. Wszystko jedno, czy będzie ono dotyczyło jednostkowego życia, czy struktur społecznych. Bez uznania: „Boże, Ty masz rację! Twoje słowo jest ’pochodnią dla stóp moich! Moc Twojego ramienia’ jest moją mocą!”, wszelkie budowanie będzie zawsze tylko doraźnym łapaniem chwili (w myśl horacjańskiej maksymy „Carpe diem”), bez głębszych perspektyw na przyszłość.

Naśladowanie Maryi jest wchodzeniem w logikę Jej działania, posłuszeństwa. Warto w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny spróbować przebić się przez emocjonalno-patriotyczną otoczkę, która spowija to święto, i znaleźć w sobie gotowość, aby pozwolić Duchowi Świętemu formować się według Jej wzoru. Uznać przed Bogiem swoją małość, niewystarczalność i w swojej słabości – zawierzeniu siebie Temu, który jest Panem życia – poszukać szansy na powstanie i nowe życie.

ks. Paweł Siedlanowski