Z Ojczyzny Jezusa

Pobierz Pobierz

Pokój i Dobro!

Ostatnie dni dla wszystkich mieszkańców Ziemi Świętej miały wyjątkowo świąteczną atmosferę. Świętowali chrześcijanie, Żydzi i muzułmanie. Jak słusznie się podkreśla, Ziemia Święta, a zwłaszcza jej stolica Jerozolima, jest centrum trzech monoteistycznych religii. Najczęściej zapomina się o pozytywnych aspektach i komentuje się ich trudną koegzystencję i konflikty pomiędzy ich wyznawcami. Warto więc wspomnieć o wspólnej radości, która chociaż nie ma tego samego źródła, jest znakiem nadziei i optymizmu.
W ubiegłą sobotę wspólnota muzułmańska zakończyła miesiąc Ramadanu, czyli 4 tygodnie świętego postu i radośnie obchodzi święto (Id al Fitr), które jest dziękczynieniem za przerwany czas umartwienia. Ramadan jest dziewiątym miesiącem roku w kalendarzu muzułmańskim liczonym według faz księżyca. Według tradycji islamu Bóg wyróżnił ramadan czyniąc go miesiącem zesłania Koranu. Z kolei Żydzi, również w sobotę, rozpoczęli obchody „Rosz
ha-Szana", czyli nowego roku. Wyznawcy Starego Przymierza mają 5770 rok, który według religijnego kalendarza wyznacza symboliczną datę od stworzenia świata. „Rosz ha-Szana"
jest dwudniowym świętem, które przypada na dwa pierwsze dni miesiąca tiszrej. Według tradycji żydowskiej pierwszy człowiek został stworzony pierwszego dnia miesiąca tiszrej, tego samego dnia zgrzeszył, został przez Boga osądzony i wypędzony z ogrodu Eden. Z tego powodu Żydzi wierzą, że Nowy Rok jest również dniem sądu.
A co świętowali chrześcijanie? Główną uroczystością minionego tygodnia było Podwyższenie Krzyża Świętego, które wspólnota katolicka celebrowała na Golgocie. Liturgiczne święto było okazją do celebracji zwycięstwa życia na śmiercią, miłości nad nienawiścią, Bożego miłosierdzia nad ludzkim grzechem. Dla chrześcijańskiej Jerozolimy, z bazyliką Kalwarii i pustym Grobem Zbawiciela, wrześniowa uroczystość zwycięstwa krzyża Chrystusowego jest związana z bardzo ważnym faktem historycznym. 14 września 335 roku została konsekrowana pierwsza bazylika wzniesiona nad Golgotą i Grobem Pana Jezusa przez cesarza Konstantyna i jego matkę Helenę. Drugim motywem radosnej celebracji było święto Stygmatów św. Franciszka z Asyżu, obchodzone 17 września. W tym dniu franciszkanie z Kustodii Ziemi Świętej mieli podwójny powód do radości. Chwalili przede wszystkim Boga za świetlany przykład umiłowania krzyża przez assyskiego Biedaczynę oraz dziękowali za dar powołań do naszej wspólnoty. Centralna celebracja Stygmatów św. Franciszka miała miejsce w Betlejem, gdzie przy Grocie Narodzenia jest nowicjacka wspólnota. W kościele św. Katarzyny, o godz. 16.30, rozpoczęła się koncelebrowana eucharystia pod przewodnictwem o. Pierbattisty Pizzaballa, Kustosza Ziemi Świętej. W czasie Mszy Świętej trzej bracia nowicjusze: br. Alberto z Włoch, br. Luai z Jordanii i br. Tomasz Dubiel z Polski złożyli pierwszą profesję zakonną. Na zakończenie ceremonii pięciu nowych kandydatów rozpoczęło rok formacji w nowicjacie Kustodii Ziemi Świętej. Nowi kandydaci pochodzą z pięciu różnych krajów: jest wśród nich Palestyńczyk z Jerozolimy, Libańczyk, Kanadyjczyk, Włoch oraz Polak. Zarówno bracia neoprofesi jak i nowicjusze doskonale obrazują międzynarodowość Kustodii.
Kolejnym, wartym podkreślenia motywem radości, był obchodzony okrągły jubileusz 150 lat przybycia do Egiptu siostry Marii Katarzyny Troiani, założycielki zgromadzenia sióstr Franciszkanek Misjonarek Niepokalanego Serca Maryi, zwanych popularnie „siostrami z Egiptu”. Dzień 14 września 1859 roku wyznacza dla klaryski z klasztoru w Ferentino we Włoszech spełnienie pragnień serca i nowy etap w jej powołaniu. Castanza Troiani, późniejsza bł. s. Maria Katarzyna, urodziła się w 1813 roku w prowincji Lazio. Po śmierci mamy, jako pięcioletnia dziewczynka, została oddana pod opiekę sióstr klarysek. W wieku zaledwie 16 lat poprosiła o habit zakonny i została przyjęta do wspólnoty sióstr św. Klary, gdzie spędziła 30 lat ucząc w przyklasztornej szkole i wypełniając różne posługi zakonne.
W zaciszu klasztornego życia dojrzewało w niej powołanie misyjne, które posłusznie poddawała złożonemu ślubowi życia za klauzurą. Za poradą franciszkańskiego spowiednika, podzieliła się swoim pragnieniem ze wspólnotą i zaproponowała fundację nowego klasztoru misyjnego. Wikariusz Apostolski w Egipcie wyraził entuzjastyczną aprobatę sprowadzenia sióstr, które zajęłyby się edukacją katolickich dziewczyn. Po otrzymaniu pozwolenia lokalnego biskupa i zatwierdzenia Kongregacji Rozkrzewiania Wiary w sierpniu 1859 roku sześć sióstr, wśród których była s. Katarzyna Troiani, wyruszyło w pionierską podróż do Egiptu. Podczas krótkiego pobyt na Malcie, do sióstr dotarła smutna wiadomość o śmierci Wikariusza Apostolskiego i głównego organizatora przyjęcia wspólnoty misyjnej w Egipcie. Siostra przełożona, Aloisia Castelli, usłyszawszy tę wiadomością, postanowiła wrócić do Włoch. Kierownictwo grupy przejęła s. Katarzyna Troiani. Tylko dzięki jej nieugiętej postawie i całkowitemu zawierzeniu Bożej pomocy rozpoczęta wyprawa mogła być kontynuowana. 14 września w uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego nowe misjonarki zostały uroczyście przyjęte w Kairze, gdzie rozpoczęły owocną współpracę z franciszkanami z Kustodii Ziemi Świętej.
Zaledwie dwa tygodnie później, 1 października siostry otworzyły bezpłatną szkołę dla dziewczyn z biednych rodzin niezależnie od ich przynależności narodowej czy też religijnej. Apostolat sióstr rozwijał się prężnie i niespełna rok później został otworzony pierwszy internat dla najuboższych dzieci. Przełomowym wydarzeniem było podjęcie w 1865 roku decyzji o definitywnym zrezygnowaniu z kontynuowania misji w Egipcie przez macierzysty klasztor klarysek z Ferentino we Włoszech. S. Maria Katarzyna, widząc liczne owoce jej działalności oraz potrzebę posługi miejscowej wspólnocie chrześcijańskiej, postanowiła zostać w Egipcie i założyć nowe zgromadzenie. Trudności na drodze do realizacji tego zamierzenia było wiele. Siostrę Troinai nie przerażały jednak żadne przeszkody. Z Egiptu udała się do Rzymu, by prosić o pozwolenie Stolicy Apostolskiej. 30 czerwca 1868 roku Kongregacja Rozkrzewiania Wiary wydała dekret zatwierdzający Instytut Franciszkanek Misjonarek Egiptu. S. Maria Katarzyna Troiani została wybrana przełożoną generalną nowej wspólnoty, którą kierowała do samej śmierci. Zmarła w Kairze 6 maja 1887 roku. Na wiadomość o jej śmierci wielu mówiło: „odeszła Święta”. 14 kwietnia 1985 roku papież Jan Paweł II potwierdził heroiczność jej życia i cnót ogłaszając ją błogosławioną.
Nowy charyzmat misyjny formował się w biednej rzeczywistości Egiptu, która w tym samym czasie borykała się z dwoma bardzo przykrymi zjawiskami: handel niewolniczy czarnymi dziećmi z Afryki oraz porzucanie nowonarodzonych dzieci. Oprócz działalności edukacyjnej w sierocińcach i szkołach, najbardziej pionierskim dziełem socjalnym bł. Katarzyny było wykupywanie małych murzyńskich dziewczyn sprzedawanych jako niewolnice do domów bogatych Egipcjan oraz ratowanie porzuconych dzieci. Uratowane dzieci uzyskiwały opiekę i pomoc. Siostry starały się zapewnić im szkołę, zawód, pracę a przede wszystkim godną przyszłość.
Pobożność i ofiarność sióstr misjonarek zaowocowała licznymi powołaniami, które pozwoliły na otwarcie nowych placówek. Obecnie siostry Franciszkanki Misjonarki Niepokalanego Serca Maryi mają 14 klasztorów w Egipcie, 8 w Ziemi Świętej, 7 w pozostałych krajach Bliskiego Wschodu, 29 wspólnot we Włoszech oraz kilkadziesiąt domów w różnych krajach świata.