Homilia wygłoszona podczas święceń biskupich ks. Wiesława Szlachetki

Pobierz Pobierz

Magnificate Dominum mecum – „Uwielbiajcie ze mną Pana”

Księże Arcybiskupie Nuncjuszu Apostolski w Polsce!

Księże Prymasie!
Księże Arcybiskupie Seniorze Tadeuszu, mój poprzedniku!
Ekscelencje Księża Biskupi Metropolii Gdańskiej i Biskupi Goście!
Czcigodne Kapituły naszej Archidiecezji na czele z Kapitułą Archikatedralna Gdańską!
Bracia Kapłani wszystkich stopni i godności!
Wspólnoto gdańskiego Wyższego Seminarium Duchownego z Księdzem Rektorem!
Drogie Siostry Zakonne!
Szanowni przedstawiciele instytucji życia publicznego – władz państwowych i samorządowych, także służb mundurowych!
Bracia związkowcy z „Solidarności”!
Droga Młodzieży – harcerze, harcerki, uczniowie, studenci!
Wspólnoto Parafii pw. Św. Polikarpa Biskupa Męczennika w Gdańsku Osowie!
Bracia i Siostry uczestnicy liturgii konsekracyjnej!

Magnificate Dominum mecum

Oto jest dzień, który dał nam Pan!

Piękny, podniosły, zdarzający się rzadko. Dzień konsekracji biskupiej.

Tego dnia wracamy do Łukaszowej Ewangelii. Do tego epizodu, kiedy nasz Zbawiciel zostawia tych, którzy szli za nim drogami Galilei i udaje się na górę, gdzie „całą noc trwał na modlitwie do Boga” (Łk 6, 12). Kiedy noc się skończyła i nastał dzień „przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami” (6, 13). Zostali wybrani i wskazani przez Jezusa, „aby Mu towarzyszyli” (Mk 3, 14). Po chwalebnym Wniebowstąpieniu Zmartwychwstałego Pana stali się sługami Ewangelii, głosili ją z zapałem i miłością. Mając świadomość powierzonej im przez Chrystusa misji powołali swoich następców – biskupów. Uczynili to po to, aby kontynuowali ich dzieło, głosili Ewangelię światu, strzegli tradycji apostolskiej, byli pasterzami i przewodnikami wspólnot wiernych.

„Weźmijcie Ducha świętego” (J 20, 22) – to słowa Zmartwychwstałego Pana wypowiedziane do Apostołów. Od wieków w Kościele powtarzany jest obrzęd, który został zainicjowany przez napełnionych Duchem Świętym apostołów. Poprzez gest nałożenia rąk przekazali moce Ducha Świętego swoim następcom –ustanawiając ich biskupom. Ci zaś otrzymane dary, przekazują dalej – swoim następcom. Przez dzieje Kościoła ciągnie się ten nieprzerwany łańcuch sukcesji apostolskiej – ten nieprzerwany łańcuch sukcesji apostolskiej. Dziś dołączone zostaje do niego kolejne ogniwo. Tu, w Gdańsku, w Bazylice Archikatedralnej.

Bowiem z woli Ojca Świętego Franciszka do grona następców Apostołów, tych którzy zostali osobiście posłani przez Jezusa, współpracowników Boga (por. 1 Kor 3,9; 1 Tes 3,2), włączony zostanie kapłan naszej Archidiecezji, ks. dr Wiesław Szlachetka, proboszcz Parafii św. Polikarpa Biskupa Męczennika i wykładowca gdańskiego Wyższego Seminarium Duchownego, ustanowiony biskupem tytularnym Vageata i biskupem pomocniczym Archidiecezji Gdańskiej.

Wyrażam wielką wdzięczność Ojcu Świętemu Franciszkowi za tę decyzję. Stanowi ona wyraz ojcowskiej troski i miłości Namiestnika Chrystusowego, której adresatem jest nasza Archidiecezja. Oczekiwaliśmy na nią od czasu nominacji na Ordynariusza Diecezji Pelplińskiej, poprzedniego biskupa pomocniczego ks. bpa Ryszarda Kasyny. Bowiem od czasu pasterskiej posługi śp. bp. Edmunda Nowickiego, od 1964 r. Biskupa Gdańskiego, utrwaliła się zasada, motywowana potrzebami duszpasterskimi, że posługę pasterską ordynariuszy gdańskich wspomagają biskupi pomocniczy, przez wieki zwani biskupami sufraganami.

Przywołam ich imiona: śp. ks. bp Lech Kaczmarek, późniejszy Biskup Ordynariusz; śp. ks. bp Kazimierz Kluz – tragicznie zmarły, ks. bp Tadeusz Gocłowski, późniejszy Pasterz diecezji, pierwszy Arcybiskup Metropolita Gdański, nasz Szacowny Arcybiskup Senior, wciąż pełen apostolskiego ducha; śp. ks. bp Zygmunt Pawłowicz, świadek zmiennych i dramatycznych dwudziestowiecznych dziejów jego rodzinnego Gdańska, wreszcie wspomniany już ks. bp Ryszard Kasyna, którego w Gdańsku zastałem, obejmując posługę w Archidiecezji Gdańskiej w 2008 roku.

Umiłowani!

W czasie tego świętego obrzędu Ksiądz Biskup Nominat przez nałożenie rąk biskupa konsekratora, którym jest Ksiądz Arcybiskup Celestino Migliore, Nuncjusz Apostolski w Polsce, biskupów współkonsekratorów: ks. abp. Henryka Muszyńskiego, Prymasa Polski Seniora, mnie – waszego biskupa, oraz wszytkach przybyłych dziś do Gdańska członków Episkopatu Polski, otrzyma pełnię sakramentu święceń, pełnię najwyższego kapłaństwa. Stanie się żywym znakiem „Pana Jezusa, Pasterza, i Oblubieńca, Nauczyciela i Kapłana Kościoła” (Jan Pawel II, adhortacja posynodalna Pastores gregis 7) i zwiastunem wiary wprowadzającym nowych uczniów do Chrystusa (por. Konstytucja Lumen gentium, 25). „Prorokiem, świadkiem i sługą nadziei”. Tej nadziei, która „przewyższa wszystko, co serce człowieka zdolne jest pojąć”. Nadziei wspartej o Chrystusowy krzyż.

Radujemy się z tego wzbogacenia o kolejne ogniwo tradycji apostolskiej naszej Archidiecezji.

Ksiądz Biskup Nominat składa dziś na ołtarzu Pańskim plon swego kapłańskiego życia, swej życiowej drogi. Urodził się 21 listopada 1959 r. w Małej Komorzy koło Tucholi, ukształtowany został w rolniczej katolickiej rodzinie. Absolwent Technikum Rolniczego Sypniewie – przygotowywał się do zawodu rolnika. Mocniejsze przecież okazał się Chrystusowe zaproszenie, jakie usłyszał w swoim sercu: „Pójdź za mną”. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Chełmińskiej w Pelplinie. Jest jednym z tych kapłanów naszej Archidiecezji, którzy wnieśli do niej tradycje starożytnej diecezji chełmińskiej, erygowanej w XIII wieku. To dzięki ofiarnej posłudze chełmińskich kapłanów ziarno Ewangelii owocowało plonem wiary w katolickiej, pomorskiej wspólnocie. W latach ostatniej wojny diecezja ta – pamiętamy o tym – została w szczególny sposób ogniem próbowana i cierniem ukoronowana. Pamiętne martyrologium kapłanów chełmińskich – 356 kapłanów diecezjalnych.

Biskup Nominat święcenia kapłańskie przyjął 17 maja 1986 roku z rąk śp. biskupa chełmińskiego Mariana Przykuckiego. Kapłańską drogę rozpoczął jako wikariusz w Parafii Chrystusa Zbawiciela w Gdańsku Osowej, wtedy przynależnej do diecezji chełmińskiej. Po reorganizacji terytorialnej kościoła Polsce w 1992 roku, w wyniku której północna część Diecezji Chełmińskiej została włączona do Archidiecezji Gdańskiej, został do niej inkardynowany. W maju 2000 roku został mianowany przez ks. abp. Tadeusza Gocłowskiego, Metropolitę Gdańskiego, proboszczem nowo utworzonej parafii pw. Świętego Polikarpa Biskupa Męczennika. To stamtąd, od posługi proboszczowskiej, został wezwany przez Papieża Franciszka do przyjęcia godności biskupiej.

Dziś przynosi Chrystusowi plon swego kapłańskiego zapału, systematycznej codziennej pracy, tworzenia i umacniania przez lata wspólnoty parafialnej, której przewodził. Trwa, rozpoczęta w 2008 roku, budowa nowej świątyni noszącej wezwanie patrona parafii św. Polikarpa Biskupa Męczennika, ucznia św. Jana Apostoła. Jej tytuł zakorzenia parafialną wspólnotę w Gdańsku Osowej w najstarszej tradycji apostolskiej, w epoce uczniów apostolskich, tych którzy przyjęli Ewangelię od Apostołów, świadków życia Jezusa. Dziś następcą Apostołów zostanie ustanowiony budowniczy tej właśnie świątyni. Ks. Biskup Nominat w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, której jest absolwentem, poprzedniczce Uniwersytetu Kardynała Wyszyńskiego, uzyskał doktorat z nauk biblijnych. Dzieli się swą wiedzą jako wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym w Oliwie i Kolegium Teologicznym w Gdyni.

Jest jeszcze ten oryginalny wątek kapłańskiej i życiowej drogi Księdza Biskupa – poezja. Wyciszona, skupiona, odwołująca się do wewnętrznych emocji. Podejmująca próbę wypowiedzenia słowem tego, co niewypowiedziane. Zapis obrazów, myśli, wrażeń, nade wszystko tych, które dotykają spraw wiary, prowadzą ku drugiemu człowiekowi.

Umiłowani!

Czytania dzisiejszego dnia przybliżają nam i ukazują – tak je można zinterpretować – powinności biskupa. Jego zadaniem – mówił o tym dobitnie bł. Jan Paweł II w adhortacji Pastorem gregis – jest „głoszenie światu nadziei, poczynając od głoszenia Ewangelii Jezusa Chrystusa: nadziei nie tylko w odniesieniu do rzeczy przemijających lecz także i przede wszystkim nadziei eschatologicznej, tej która oczekuje bogactwa Bożej chwały” (por. Ef 1,88) (Pastores gregis 3).

Głoszenie światu nadziei jest szczególnym powołaniem biskupa, szczególnie dziś. W świecie, który zamyka się na wartości nadprzyrodzone, na tajemnicę, na związek człowieka z Bogiem. A tą nadzieją dla świata jest Chrystus – Jego Krzyż, Jego Ewangelia.

W ogłoszonej niedawno adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium, Ojciec Święty Franciszek przypomniał Kościołowi i światu, że głoszenie Ewangelii wino być aktem radości, pewności, duchowego zapału. Taki wyraz ma mieć posługa biskupa – świadka „odwiecznej nowości” Ewangelii.

Pierwsze czytanie z Księgi proroka Izajasza ukazuje adresatów, ku którym Bóg posyła tych, których namaścił: ubogich, skrzywdzonych, zniewolonych, zrozpaczonych…To im trzeba nieść nade wszystko światło nadziei, pocieszać, podnosić z kolan duchowego upadku, przynosić „wieniec… zamiast popiołu/ olejek radości zamiast szaty smutku” (Iz 61,3).

Jakby w nawiązaniu do tego Izajaszowego, prorockiego przesłania Ojciec Święty Franciszek przypomina nam, że Kościół jest ojcowskim domem, gdzie jest miejsce dla każdego, że jest tą wspólnotą z której powinien promieniować „impuls zbawczej miłości Boga, udzielającej się tajemniczo w każdym człowieku, niezależnie od jego ułomności i upadków” (Evangelii gaudium 44). Biskup jest tym, który do tej wspólnoty Kościoła zaprasza, który z oddaniem wprowadza „swój lud w tajemnice wiary, gdzie można spotkać się z żywą osobą Jezusa Chrystusa” (Pastores gregis 27). Szuka on także narzędzi, aby radość Ewangelii w skuteczny sposób wprowadzać w społeczną rzeczywistość. W świat tak często boleśnie i dostrzegalnie skażony grzechem, w którym „lęk i rozpacz opanowuje serca wielu osób” (Evangelii gaudium 52), w którym dochodzi do głosu – także w naszej ojczyźnie – duch egoizmu, społecznej znieczulicy, wykluczania – na różny sposób – jednostek, grup zawodowych, wspólnot.

Ufam, że długoletnie doświadczenie Księdza Biskupa Nominata w pracy parafialnej, także w wymiarze konkretnej, praktycznej posługi ludziom w różny sposób wykluczonym czy wykluczanym, stanowić będzie dobry grunt posługi biskupiej. Że pomoże w wykorzenianiu z ludzkich serc – w wymiarze posługi całej Archidiecezji – egoizmu, oschłości. Że przysłuży się do wdrażania wyobraźni miłosierdzia, która jest jedną z dróg Kościoła prowadzących ku nasycaniu naszego życia ewangelicznym duchem, ku konkretowi apostolstwa nadziei.

Księże Biskupie Nominacie!

Swym kapłańskim życiem potwierdzałeś, uwiarygadniałeś, słowa św. Pawła Apostoła z drugiego Listu do Tytmoteusza: „Wiem, komu uwierzyłem” (2 Tm 1,12).

Powtarzasz i potwierdzasz te słowa i dziś, w dniu swej konsekracji biskupiej, kiedy wobec Ciebie – do tej pory pasterza parafialnej wspólnoty – ukazał się łaska „naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa”.

Od dziś jako biskup Świętego Powszechnego Katolickiego Kościoła i prawowity Następca Apostołów, „Postępując jak ojciec, brat i przyjaciel każdego człowieka, będziesz towarzyszył każdemu jako żywy obraz Chrystusa, naszej nadziei, w której spełniają się wszystkie obietnice Boże i zaspokojone zostają wszystkie oczekiwania stworzenia”(Pastores gregis 4).

Będziesz służył naszej Archidiecezji, jako jej biskup pomocniczy, jako przewodnik po drogach wiary, sługa jedności naszej wspólnoty diecezjalnej, którą my, biskupi, mamy prowadzić drogami zbawienia.

Czeka na twoją posługę biskupią wspólnota archidiecezjalna. W centrum Twej posługi będzie Eucharystia, w której szczególnie wyraża się biskupi urząd szafarza łaski najwyższego kapłaństwa. Głoszenie Słowa Bożego, troska o depozyt wiary, szafarstwo sakramentów i odpowiedzialność za ich sprawowanie w Kościele – to najważniejsze zadania posługi biskupiej. Biskup jest szafarzem słowa i sakramentów. Jak mówi Pismo święte – od szafarza nie wymaga się niczego innego, tylko tego, aby był wierny swej posłudze.

Czekają na twoją posługę kapłani, których serca dobrze znasz, bo byłeś przez lata jednym z nich. Czeka młodzież seminaryjna, której wiedzę od lat formujesz, a teraz w tobie ujrzy biskupa – sługę Ewangelii dla nadziei świata. Czekają wspólnoty parafialne, które masz umacniać i wskazywać drogę.

Czekają chorzy i ludzie opuszczeni, narażeni na niepokój i cierpienie. Czekaja ci wszyscy, którzy doznają wspomożenia od gdańskiego Kościoła w ich trudach codziennego życia, w borykaniu się z przeciwnościami losu – znasz dobrze ich potrzeby rozpoznawane tak skutecznie przez Caritas kierowanej przez ciebie parafii.

Czekają rodziny, którym my, biskupi, musimy poświecić jeszcze więcej troski – często społecznie osamotnione, dziś zagrożone agresją ideologii gender, która w podstępny i przewrotny sposób atakuje świętość rodziny, małżeństwa, chrześcijańskie zasady życia. Czeka młodzież, która staje często na rozstajach dróg, oczekuje na słowa umocnienia, na wskazanie drogi.

Czeka wspólnota naszej Archidiecezji, która ma własny koloryt, rytm, oblicze. I Kaszubi, i potomkowie tych, którzy na nadmorskich piaskach zbudowali Gdynię – chlubę II Rzeczypospolitej, i potomkowie konspiracji niepodległościowej, i wygnańcy z Wileńszczyzny i Kresów Wschodnich, którzy tu znaleźli przystań ukojenia, i ci, którzy napływali do zrujnowanego Gdańska z Polski centralnej, i stoczniowcy i portowcy, i weterani tragicznego Grudnia 1970, i uczestnicy historycznych sierpniowych strajków, ludzie Solidarności – ludzie morza i Pomorza. Wierni Bogu, Kościołowi, Polsce.

Czeka na Ciebie biskup ordynariusz, abyś po bratersku wspierał i wspomagał jego – zleconą przez Ojca Świętego Benedyka XVI – misję pasterskiego przewodzenia Archidiecezji Gdańskiej.

Nasz Pan, Jezus Chrystus, w czytanej dziś Ewangelii, mówi o sobie, że jest Dobrym Pasterzem. A dobry pasterz gotów jest oddać życie za owce. Dobry Pasterz stanowi wzór naszej biskupiej posługi. Władza biskupa, jaśniejąca światłem Dobrego Pasterza i ukształtowana według Jego wzoru, jest prawdziwą władzą sprawowaną w imieniu Chrystusa. Wpatrzeni w Chrystusa Dobrego Pasterza mamy podążać drogą wierności Chrystusowi i Kościołowi, głosić światu prawdę, że Jezus jest Panem. Sławić zwycięstwo Miłosiernej Miłości Bożej nad grzechem i śmiercią.

Obrzęd konsekracji wprowadzi Cię, Biskupie Nominacie, do kolegium biskupów świata, i do tej jego części, jaką stanowi Episkopat Polski. Staniesz się członkiem tej wspólnoty, kształtującej drogę Kościoła w Najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Wnieś do tej wspólnoty przymioty swego umysłu, serca duchowości, roztropności, rozeznania potrzeb Kościoła.

Zostajesz włączony do grona Episkopatu Polski w szczególnym czasie, kiedy w ojczyźnie naszej, Kościół i Jego Pasterze stają się znowu znakiem sprzeciwu, kontestacji, celem ataków, naigrawań, szyderstw. Kiedy do głosu dochodzą agresywne ideologie i ugrupowania, które chciałby Kościół zepchnąć ze sceny polskiego życia, do prawodawstw wprowadzić rozwiązania, które stanowią policzek dla zasad wiary i moralności chrześcijańskiej. Nadchodzi czas próby, kiedy Kościół coraz częściej stawiany jest przed sanhedrynami współczesnego świata. Kiedy nie próżnują krzewiciele nihilizmu i duchowej pustki.

Każdy czas próby, to czas świadectwa. Wiary, wierności, odwagi… Mamy – Biskupi Ojczyny – obowiązek nie tylko przepowiadać Ewangelię, także demaskować to, co jest w świecie złe, fałszywe, przewrotne. Odzyskiwać dla Chrystusa wartości i ludzi, ofiary presji ideologicznych i społecznego wykluczenia. Nieść światło Ewangelii. Nie pozwolić, aby zostało przytłumione, przysłonięte. Aby przestało rozświetlać mocnym blaskiem drogę narodu.

Umiłowani!

Za chwile będziemy świadkami podniosłego, przepełnionego głęboką symboliką, obrzędu biskupiej konsekracji. Wprowadza on Biskupa Nominata w pełnię Chrystusowego kapłaństwa, w posługę biskupią, przez którą „sam Chrystus nieustannie głosi Ewangelię i udziela wierzącym sakramentów wiary”.

Ks. Arcybiskup Nuncjusz – główny konsekrator – położy w milczeniu dłonie na głowie Elekta. Uczynią to następnie biskupi konsekratorzy i pozostali biskupi. Księdze Ewangelii trzymanej nad głową konsekrowanego będzie towarzyszyła modlitwa o wylanie przez Boga, mocy Ducha Świętego „który włada i kieruje”. Nastąpi obrzęd namaszczenia – znaku uczestnictwa w najwyższym kapłaństwie Chrystusa. Wręczenie Ewangelii, której każdy biskup ma być sługą dla nadziei świata. Nałożenie pierścienia – znaku wierności i nienaruszonej wiary. Biskupiej mitry, zwanej hełmem Zbawienia – znak wiary, pokory i godności biskupiej. Wręczony zostanie pastorał – symbol pasterskiej i nauczycielskiej władzy biskupa. Masywny kształt jego drzewca ma przypominać o właściwej dla godności biskupiej stanowczości, a charakterystyczna zakrzywiona górna część pastorału ma symbolizować litość, jaka winna cechować biskupa, naprowadzającego na drogę wiary tych, co pobłądzili – grzeszników i odstępców.

Trzymaj mocno ten pastorał nowy Biskupie Pomocniczy! Idź z nim, do naszej, pomorskiej wspólnoty wiary. Prowadź ją do Chrystusa. Pamiętaj, że nigdy nie jesteś sam. Pozostajesz zawsze w łączności z Ojcem Niebieskim poprzez Syna w Duchu Świętym, a także z biskupem Rzymu, z braćmi w biskupstwie, z Ludem Bożym.

Swą biskupią posługę wspieraj modlitwą o wspomożenie kierowaną do tego, który w pomorską glebę rzucił – pierwszy raz – ziarno ewangelicznego siewu. Do świętego Wojciecha, Biskupa Męczennika, patrona naszej Ojczyzny. Także do błogosławionych Męczenników Gdańskich, księży Mariana Góreckiego, Bronisława Komorowskiego, Franciszka Rogaczewskiego, ofiar misterium nieprawości, które dotknęło pomorską ziemię.

Na swej biskupiej drodze odczuj obecność i podporę Matki Jezusowej, Gwiazdy Morza, która pokolenia chrześcijan prowadzi zbawczą drogą Swego Syna, Odkupiciela świata, Zbawiciela człowieka.

Niech na drodze biskupiej posługi towarzyszy Ci łaska i błogosławieństwo Chrystusa Dobrego Pasterza. Spotykaj na niej otwarte ku Tobie serca kapłanów, osób życia konsekrowanego, świeckich – Ludu Bożego naszej Archidiecezji.

Prowadź ich drogą Chrystusowej Ewangelii na spotkanie z Panem!

Za swe biskupie hasło obrałeś słowa: Magnificate Dominum mecum – Uwielbiajcie ze mną Pana!

W ten radosny dzień konsekracji biskupiej, tu, wśród wspólnoty wiary, w tej wspaniałej świątyni archikatedralnej wzniesionej przez praojców naszych na Bożą chwałę, uwielbiajmy Pana!

Niech jego chwała trwa na wieki!

Amen.