Święcenia diakonatu i prezbiteratu w Tyńcu

Sprawowanie Mszy św. i sakramentu pokuty jest włączaniem się w zbawcze dzieło Chrystusa, przyczynianiem się do zbawienia świata i otwieraniem ludzi na łaskę Bożego miłosierdzia – mówił ksiądz arcybiskup Marek Jędraszewski w parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Krakowie-Tyńcu, gdzie udzielił święceń diakonatu dwóm braciom oraz jednemu prezbiteratu.

Metropolitę przywitał opat – o. Szymon Hiżycki OSB, przypominając, że ksiądz kardynał Adam Sapieha w 1939 roku zwrócił benedyktynom ich Kościół i klasztor.

Ksiądz Arcybiskup rozpoczął homilię od przywołania postaci apostołów – Piotra i Pawła, zaznaczając, że świadectwo ich życia pozwala głębiej wniknąć w tajemnicę świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła. Zwrócił uwagę, że Liturgia Słowa przedstawia pięć istotnych wątków, określających wspólnotę ludu Bożego. Są nimi: służba miłości wobec chorych i upośledzonych, służba Ewangelii, miłość do Chrystusa, więź z Kościołem hierarchicznym i gotowość do złożenia najwyższego świadectwa o Chrystusie.

– Dzieła miłosierdzia od samego początku wpisane są w istotę Kościoła. Objawiają światu miłość Tego, który do końca nas umiłował (…) Dobra Nowina nie jest narracją, którą daje świat, ale prawdą, znajdującą swoje źródło w Jezusie Chrystusie – Boskim Logosie. Służba Ewangelii to służba prawdzie „w porę i nie w porę”, zawsze i wszędzie (…) Z miłości do Chrystusa wynika służba miłości względem innych i samo głoszenie Ewangelii – mówił ks. abp Marek Jędraszewski.

Metropolita krakowski przypomniał, że św. Paweł w Liście do Galatów pisał, że chciał spotkać się z Kefasem, ponieważ miał świadomość, ze Piotr jest opoką, na której Jezus wzniósł swój Kościół. Książę Apostołów potwierdził swoją miłość do Chrystusa w momencie męczeńskiej śmierci w Rzymie. Arcybiskup dodał, że od świadectwa świętych Piotra i Pawła, a także pierwszych rzymskich chrześcijan, rozpoczęła się historia Kościoła. Powołał się na słowa Tertuliana, żyjącego na przełomie II i III wieku. Łaciński teolog pisał: „Krew męczenników jest nasieniem chrześcijan” („Semen est sanguis christianorum”).

– Święcenia wpisują się w dzieje Kościoła i są otwarciem się na jego dalszą przyszłość – podkreślał.

Odnosząc się do obrzędu święceń, metropolita krakowski zauważył, że tajemnica Kościoła wyraża się w pytaniach, jakie biskup zadaje kandydatom do diakonatu i prezbiteratu. Przyszli diakoni pytani są o chęć pełnienia swojej posługi w duchu pokornej miłości, gotowość do życia w czystości i celibacie, a także kształtowania swojej postawy na wzór Chrystusa

– Miłować Chrystusa bardziej niż inni znaczy modlić się tą szczególną modlitwą Kościoła, jaką jest Liturgia godzin. Stąd pytanie: „Czy chcesz zachowywać i pogłębiać ducha modlitwy, właściwego twojemu sposobowi życia, i w tym duchu wiernie sprawować Liturgię Godzin w intencji Kościoła i całego świata?” – akcentował ks. abp Marek Jędraszewski.

Kandydaci do prezbiteratu stają przed pytaniem o wierne pełnienie urzędu posługiwania kapłańskiego i godziwe sprawowanie Mszy św. i sakramentu pokuty.

– Prezbiter to współpracownik biskupów, ktoś, kto ma świadomość, że kieruje Bożym ludem mocą Ducha Świętego (…) Sprawowanie Mszy św. i sakramentu pokuty jest włączaniem się w zbawcze dzieło Chrystusa, przyczynianiem się do zbawienia świata, otwieraniem ludzi na łaskę Bożego miłosierdzia – mówił.

Kapłańska posługa opiera się na nieustannym zjednoczeniu z Chrystusem. Diakon i prezbiter, na wzór św. Pawła, mają obowiązek głoszenia Dobrej Nowiny. Tym samym, pytani są o gotowość niesienia ludziom Ewangelii i prawdy o Kościele.

– Wszystkie pytania mają znaleźć odpowiedź w postaci jednego krótkiego, jednoznacznego, zobowiązującego słowa: „chcę”.  Tak krótkiego i jednoznacznego jak to słowo, które Jezus skierował do św. Piotra nad brzegiem Jeziora Galilejskiego: „Pójdź za Mną” – wskazywał ks. abp Marek Jędraszewski.

Na zakończenie, ksiądz Arcybiskup wyjaśnił, że podczas obrzędu święceń, przed nałożeniem rąk, biskup mówi do kandydatów: „Niech Bóg, który rozpoczął w tobie dobre dzieło, sam go dokona”. Zwrócił uwagę na konieczność modlitwy wspólnoty całego Kościoła w intencji diakonów i prezbiterów.

***

Opactwo tynieckie zostało ufundowane najprawdopodobniej przez Kazimierza Odnowiciela w 1034 roku. Od początku swego istnienia znajdowało się w administracyjnych granicach biskupstwa krakowskiego. Budowę kościoła pod wezwaniem św. Piotra (pierwotne wezwanie rozszerzono na obecne – świętych Piotra i Pawła – najpóźniej pod koniec XIV wieku) oraz klasztoru rozpoczęto w czasach Kazimierza Odnowiciela lub Bolesława Szczodrego. Równolegle z kościołem wznoszono drewniany klasztor, który szybko został zastąpiony przez zabudowę z kostki wapiennej.

Mnisi Reguły św. Benedykta (Benedyktyni) są jednym  z najstarszych zakonów chrześcijańskich, którego początki sięgają VI wieku. Twórcą  Reguły, na bazie której powstało i rozwinęło się zgromadzenie, był  Św. Benedykt z Nursji. Charyzmatem Benedyktynów jest szukanie Boga pod przewodnictwem Ewangelii, zaś hasłem zgromadzenia jest: „Aby we wszystkim był Bóg uwielbiony”.

Joanna Folfasińska | Archidiecezja Krakowska/RIRM