Środowa Audiencja Generalna
W dzisiejszej katechezie skupiamy naszą uwagę na modlitwie jaką Jezus kieruje do Ojca w „godzinie” jego wywyższenia i Jego chwały (por. J 17,1 do 26). Jak stwierdza Katechizm Kościoła Katolickiego: „Tradycja chrześcijańska słusznie nazywa ją” modlitwą kapłańską ” Jezusa. Jest to modlitwa naszego Arcykapłana; jest ona nieodłączna od Jego ofiary, od Jego „przejścia „[Pascha] do Ojca, przez które został całkowicie „poświęcony” Ojcu „(nr 2747).
Ta modlitwa Jezusa jest zrozumiała w jej wielkim bogactwie, zwłaszcza jeśli umieścimy ją na tle żydowskiego święta pojednania , Yom kippur. W tym dniu Najwyższy Kapłan dokonuje przebłagania najpierw dla siebie, a następnie za kapłanów, a wreszcie za całą społeczność .Celem jest przywrócenie ludowi Izraela, po całorocznych zaniedbaniach i występkach, świadomości iż są narodem wybranym, „ludem świętym” pośród innych narodów. Modlitwa Jezusa przedstawiona w rozdziale 17 Ewangelii według Jana, opiera się o strukturę tego święta. Jezus w tę noc zwraca się do Ojca w momencie kiedy ofiaruje siebie samego. On, kapłan i ofiara, modli się za siebie, za apostołów i tych, którzy uwierzą w Niego, za Kościół wszystkich czasów (por. J 17:20).
Modlitwa Jezusa, która zanosi za siebie samego, jest prośbą o własne uwielbienie, o wywyższenie w Jego „Godzinie”. W rzeczywistości jest to coś więcej niż prośba i wyrażenie pełnej dyspozycyjności do wejścia z wolnością i wielkodusznością, w plan Boga Ojca, który dokona się w Jego wydaniu na śmierć i w zmartwychwstaniu. Jest to „Godzina”, która rozpoczyna się zdradą Judasza (por. J 13:31), a jej szczytem jest wstąpienie zmartwychwstałego Jezusa do Ojca (J 20:17).
Wyjście Judasza z Ostatniej Wieczerzy jest komentowane przez Jezusa tymi słowami: „Teraz Syn Człowieczy został otoczony chwałą, a w Nim Bóg został otoczony chwałą” (J 13:31).
Nie przypadkowo rozpoczyna On Kapłańską modlitwę, zaczyna, mówiąc: „Ojcze, nadeszła godzina: Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią uwielbił” (J 17,1).
Chwała, o jaka prosi ?Jezus jako Arcykapłan, jest wejściem w najpełniejsze posłuszeństwo Ojcu, posłuszeństwo, które wprowadza Go do pełni bycia Synem: „A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u ciebie, zanim świat powstał „(J 17,5). Ta dyspozycyjność i i ta prośba są pierwszym aktem nowego kapłaństwa, które Jezus zainaugurował. Druga część tej modlitwy jest modlitwą wstawienniczą Jezusa za uczniów, którzy z nim byli. Są to ci, o których Jezus może powiedzieć do Ojca: „Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje” (J 17,6). Objawianie imienia Boga ludziom” jest realizacją nowej obecności Ojca wśród ludzi, dla ludzkości, które dopełnia się poprzez Wcielenie Słowa. W Jezusie Bóg wchodzi w ludzkie ciało, staje się bliski w wyjątkowy i nowy sposób. I ta obecność osiąga swój szczyt w ofierze, którą Jezus składa w swojej męce, śmierci i zmartwychwstaniu.
W centrum modlitwy wstawienniczej i zadośćuczynienia za uczniów jest prośba o konsekrację/ uświęcenie??, Jezus mówi do Ojca: „Oni nie są ze świata, jak Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A dla nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie „(J 17:16-19). Co to znaczy „uświęcić”? Przede wszystkim należy powiedzieć, że „uświęcony /konsekrowany/”, czyli „Święty” jest tylko sam Bóg; uświęcenie oznacza więc przeznaczenie rzeczywistości – osoby lub rzeczy – na własność Boga. Obecne są tutaj dwa uzupełniające się aspekty: pierwszy to ” idea „oddzielenia „, być oddzielonym od środowiska życia osobistego człowieka, aby być całkowicie oddanym Bogu, z drugiej stron jest to idea „posłania”, misji: właśnie dlatego że jest darowana Bogu – rzeczywistość, osoba konsekrowana istnieje dla świata, dla ludzi. Konsekrowany to ktoś, kto jak Jezus jest oddzielony od świata, pozostawiony dla Boga ze względu na zadanie i właśnie dlatego jest w pełni do dyspozycji wszystkich. Dla uczniów będzie to kontynuowanie misji Jezusa. W noc Paschy Zmartwychwstały ukazując się swoim uczniom, powie im: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam „(J 20,21).
Trzeci akt tej modlitwy arcykapłańskiej sięga spojrzeniem aż do końca czasów. W nim Jezus zwraca się do Ojca, aby wstawiać się w imieniu wszystkich tych, którzy zostaną doprowadzeni do wiary przez misję zainicjowaną przez apostołów i kontynuowaną w historii: „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie” (J 17:20). Katechizm Kościoła Katolickiego mówi: „Jezus wypełnił całkowicie dzieło Ojca i Jego modlitwa – podobnie jak Jego ofiara rozciąga się aż po spełnienie się czasów. Modlitwa Godziny napełnia czasy ostateczne i kieruje je do ich spełnienia „(nr 2749).
Główna prośba modlitwy kapłańskiej Jezusa poświęcona Jego uczniom wszystkich czasów dotyczy przyszłej jedności wszystkich, którzy będą w Niego wierzyć. Ta jedność nie pochodzi ze świata. Wywodzi się ona jedynie z jedności Bożej i przybywa do nas od Ojca poprzez Syna i w Duchu Świętym. Jezus wzywa daru pochodzącego z nieba, a który ma swój
realny i dostrzegalny skutek na ziemi. Modli się On: „aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.” (J 17, 21). Jedność chrześcijan jest tajemniczą rzeczywistością, która leży na sercu osobom wierzącym. Równocześnie jednak powinna ona objawić się z
całą jasnością w historii, zgodnie z tym, o co prosił Jezus: „I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.” (J 17, 22 – 23). Jedność przyszłych uczniów, będąca jednością z Jezusem, którego Ojciec posłał na świat, jest również podstawowym źródłem skuteczności chrześcijańskiej misji w
świecie.” Możemy powiedzieć, że kapłańskiej modlitwie Jezusa dokonuje się ustanowienie Kościoła… Czymże innym bowiem jest Kościół, jeśli nie wspólnotą uczniów, którzy poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa jako posłanego przez Ojca, otrzymuje swoją jedność i jest zaangażowana w Jezusową misję zbawiania świata, doprowadzając go do znajomości Boga? Kościół rodzi się z modlitwy Jezusa. Ta modlitwa jednak nie jest jedynie słowem: jest aktem, w którym oddaje on samego siebie, to znaczy, „poświęca się” za życie świata.” (Jezus z Nazaretu, II, 117 nn).
Jezus modli się, aby Jego uczniowie stanowili jedno. Na mocy takiej jedności, otrzymanej i strzeżonej, Kościół może kroczyć „w świecie”, nie będąc „ze świata” (por. J 17, 16) i żyć powierzoną mu misją, aby świat uwierzył w Syna i w Ojca, który Go posłał. Kościół staje się wówczas miejscem, w którym kontynuowana jest misja samego Chrystusa: wyprowadzić „świat” na zewnątrz, z wyobcowania człowieka od Boga i od samego siebie, z grzechu, tak aby na nowo stał się światem Bożym.
Drodzy bracia i siostry, dotknęliśmy niektórych elementów z
wielkiego bogactwa kapłańskiej modlitwy Jezusa, do czytania i rozważania której was zachęcam, aby kierowała nami w rozmowie z Panem. Dlatego też również i my prośmy Boga w naszej modlitwie, aby pomógł nam w jeszcze pełniejszy sposób wejść w projekt, jaki ma dla każdego z nas; prośmy Go, abyśmy byli „poświęconymi” Mu, abyśmy należeli do Niego coraz pełniej, aby móc coraz bardziej kochać innych, bliskich i dalekich; prośmy Go, abyśmy zawsze byli gotowi do otwierania naszej modlitwy na horyzont całego świata, nie ograniczając jej jedynie do próśb dotyczących pomocy we własnych potrzebach, ale abyśmy pamiętali przed Panem o naszym bliźnim, doświadczając piękna wstawiennictwa za
innych; prośmy Go o dar widzialnej jedności między wszystkimi wierzącymi w Chrystusa -o to modliliśmy się usilnie w tym tygodniu modlitw o jedność chrześcijan – aby być zawsze gotowymi do odpowiedzi każdemu, kto zażądałby od nas powodów nadziei, która jest w nas (por. 1 P 3, 15).
Tłumaczenie: Radio Maryja