Środowa Audiencja Generalna

Kochani Bracia i Siostry,

W toku katechez, które poświęciłem Ojcom Kościoła i wielkim postaciom teologów oraz kobiet Średniowiecza, miałem możność zatrzymać się przy osobach niektórych Świętych, mężczyzn i kobiet, którzy zostali ogłoszeni Doktorami Kościoła ze względu na ich wybitną doktrynę. Dziś chciałbym rozpocząć krótki cykl spotkań, aby uzupełnić prezentację Doktorów Kościoła. Rozpoczniemy od Świętej, która reprezentuje jeden ze szczytów duchowości chrześcijańskiej wszystkich czasów: jest nią święta Teresa od Jezusa. Urodziła się w Avili, w Hiszpanii, w 1515, dano jej imię Teresy de Ahumada. W swojej autobiografii ona sama wspomina pewne szczegóły swojego dzieciństwa: urodzenie z „rodziców pełnych cnoty i bojaźni Bożej”, w rodzinie wielodzietnej, z dziewięcioma braćmi i trzema siostrami. Jeszcze jako dziewczyna, mając mniej niż 9 lat, ma możność czytania żywotów niektórych męczenników, którzy rozpalili w niej pragnienie męczeństwa, tak, że podjęła na krótko ucieczkę z domu, aby umrzeć jako męczennica i wejść do Nieba (cfr Życie 1, 4); „Chcę widzieć Boga” mówiła jako mała dziewczynka do rodziców. Kilka lat później, Teresa będzie mówić o swoich lekturach z dzieciństwa i potwierdzi, że w nich odkryła prawdę, którą ujmuje w dwóch głównych zasadach: z jednej strony „fakt, że wszystko co należy do świata przemija”, z drugiej strony: tylko Bóg jest „na zawsze, zawsze, zawsze”; jest to temat, który powraca w słynnej poezji: „Niech nic Cię nie niepokoi, / nic nie przestrasza; / wszystko przemija. Bóg się nie zmienia; / cierpliwość osiągnie wszystko; / kto posiada Boga / temu nic nie zabraknie / Bóg sam wystarczy!”. Pozostając sierotą po stracie matki w 12 roku życia, prosi Najświętszą Dziewicę, aby byłą jej matką. (por. Życie…)

 

 

W wieku młodzieńczym lektura świeckich książek wniosła w jej życie wiele roztargnień życia światowego, natomiast doświadczenie bycia uczennicą mniszek augustianek w Santa Maria della Grazia w Avila oraz kontakt z książkami duchowymi, przede wszystkim klasycznej duchowości franciszkańskiej, uczy ją skupienia i modlitwy. W wieku 20 lat, wstępuje do karmelitańskiego klasztoru Wcielenia, w Avila. Trzy lata później poważnie choruje, tak że przez 4 dni pozostaje w śpiączce, pozornie martwa (cfr Życie 5, 9). Także w walce z własnymi chorobami Święta widzi walkę przeciw słabościom i oporom na wołanie Boga: „pragnęłam żyć – pisze – ponieważ rozumiałem dobrze, że nie żyłem, ale walczyłam z cieniem śmierci, i nie miałam nikogo, kto by mi dał życie, ani nawet ja nie mogłam go sobie wziąć, a Ten, który mógł mi je dać, miał rację, że nie śpieszył mi z pomocą, ponieważ wiele razy pociągał mnie do Siebie, a ja Go opuszczałam” (Życie 8, 2) . W 1543 traci bliskość rodziny: ojciec umiera, a wszyscy jej bracia i siostry jeden po drugim, emigrują do Ameryki. W Wielkim Poście 1554, w trzydziestym dziewiątym roku życia, Teresa dochodzi do szczytu walki przeciw własnym słabościom. Przypadkowe odkrycie figury „Chrystusa poranionego” naznacza głęboko jej życie (cfr Życie 9). Święta, która w tym okresie odnajduje głęboką harmonię z Wyznaniami świętego Augustyna, tak opisuje decydujący dzień jej mistycznego doświadczenia: ” Zdarzyło się… , że nagle odczułam obecność Boga, i w żaden sposób nie mogłam już wątpić, że On był wewnątrz mnie, a ja byłam cała wchłonięta przez Niego”. (Życie 10, 1).

Równoległe z dojrzewaniem własnego wnętrza, własnej duchowości, Święta, rozpoczyna konkretne rozwijanie idei reformy Zakonu Karmelitańskiego: w 1562 roku w Avila, przy wsparciu biskupa miasta, ks. bp. Alvaro de Mendoza, zakłada pierwszy zreformowany Karmel. Niedługo potem otrzymuje również aprobatę Przełożonego Generalnego Zgromadzenia, Giovanniego Battisty Rossiego.

W następnych latach kontynuuje zakładanie nowych Karmelów, łącznie będzie ich siedemnaście. Zasadnicze znaczenie ma jej spotkanie z Świętym Janem od Krzyża, z którym w 1568 roku, w Duruelo, niedaleko Avila, zakłada pierwszy klasztor Karmelitów Bosych. W 1580 roku z Rzymu otrzymuje zwierzchnictwo w Prowincji autonomicznej nad swoim zreformowanym Karmelem, który stał się punktem wyjścia do powstania Zakonu Karmelitów Bosych.

Teresa kończy swoje ziemskie życie wówczas kiedy jest aktywnie zaangażowana w zakładanie klasztorów. I rzeczywiście, 1583 roku, tuż po założeniu Karmelu w Burgos, gdy Teresa jest w drodze powrotnej do Avila, umiera 15 października w Alba de Tormes. Umierając pokornie powtarza dwa zdania: “Na koniec umieram jako córka Kościoła.” a także “Nadeszła pora, Mój Oblubieńcze, abyśmy się zobaczyli”. To życie, które zaistniało w Hiszpanii, ale rozeszło się na cały Kościół Powszechny. Teresa została beatyfikowana przez Ojca Św. Pawła V w 1614 roku a później kanonizowana przez Ojca Św. Grzegorza XV w 1622 roku. Doktorem Kościoła ogłosił ją Sługa Boży Paweł VI w 1970 roku.

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus nie miała wykształcenia akademickiego, a mimo to, zawsze była skarbem nauczania teologów, literatów i mistrzów duchowych. Jako pisarka zawsze nawiązywała do tego czego sama doświadczyła lub do tego co zaobserwowała w życiu innych, ale zawsze wychodziła od doświadczenia. Święta Teresa ma możliwość nawiązania przyjaźni duchowej z wieloma Świętymi, w szczególności z Świętym Janem od Krzyża. W tym samym czasie ubogacała się też lekturą pism Ojców Kościoła: Św. Hieronima, Św. Grzegorza Wielkiego, a także Św. Augustyna. Wśród jej największych dzieł należy wspomnieć przede wszystkim autobiografię, zatytułowaną Księga życia, którą ona nazywa Księgą Łaskawości Pana. Napisana w Karmelu w Avila w 1565 r., przedstawia wędrówkę biograficzną i duchową, napisaną, jak zaznacza sama Teresa, aby przedstawić swoja duszę rozeznaniu duchowemu “Mistrza duchowości”, św. Jana z Avili. Jej celem jest ukazanie obecności i działania miłosiernego Boga w jej życiu: z tej racji dzieło przyjmuje często formę modlitewnego dialogu z Panem. Jest to fascynująca lektura, ponieważ Święta nie tylko opowiada, ale ukazuje przeżywane na nowo głębokie doświadczenie relacji z Bogiem. W 1566 r. Teresa pisze Drogę doskonałości,
nazywaną przez nią Księgą napomnień i rad, które Teresa od Jezusa daje swoim mniszkom. Adresatkami tej książki jest dwanaście nowicjuszek z Karmelu św. Józefa w Avila. Teresa proponuje im intensywny program życia kontemplacyjnego w służbie Kościołowi, którego podstawą są cnoty ewangeliczne i modlitwa. Wśród najcenniejszych ustępów znajduje się komentarz do Ojcze nasz, wzoru modlitwy. Najbardziej znanym dziełem mistycznym Św. Teresy jest Twierdza wewnętrzna, napisana w 1577r., w pełni dojrzałości. Chodzi tu o ponowne odczytanie własnej drogi życia duchowego i kodyfikację możliwego przebiegu życia chrześcijańskiego ku jego pełni, świętości, pod działaniem Ducha Świętego. Teresa odwołuje się do struktury twierdzy (zamku) z siedmioma pokojami. Jest to obraz życia wewnętrznego człowieka. Wprowadza ona również symbol jedwabnika, z którego rodzi się motyl. Wyraża tym samym przejście od rzeczywistości naturalnej do ponadnaturalnej. Święta inspiruje się Pismem Świętym, w szczególności „Pieśnią nad Pieśniami” i zawartą tam symboliką „dwojga oblubieńców”. Pozwala ona opisać w siódmym pokoju szczyt chrześcijańskiego życia w czterech aspektach: trynitarnym, chrystologicznym, antropologicznym i eklezjalnym. Do swojej działalności jako założycielka odnowionych Karmelów, Teresa dołącza „Księgę fundacji”, którą napisała w latach 1573-1582. Opisuje w niej życie rodzącego się instytutu zakonnego.

Tak jak w autobiografii, dzieło podkreśla przede wszystkim działanie Boga w
dziele fundacji nowych monasterów.
Nie jest łatwo w kilku słowach streścić głębię i bogactwo duchowości terezjańskiej. Możemy wskazać jednak niektóre jej ważne punkty. Na pierwszym miejscu, święta Teresa proponuje rady ewangeliczne jako fundament całego życia chrześcijańskiego i ludzkiego: w szczególności jest do oderwanie się od dóbr i ewangeliczne ubóstwo; miłość wzajemna jako podstawowy element życia wspólnotowego i społecznego; pokora jako miłość prawdy; wytrwałość jako owoc odwagi chrześcijańskiej; nadzieja teologalna, którą opisuje jako pragnienie wody żywej. Nie pomija ona również cnót ludzkich: grzeczność, prawdomówność, skromność, uprzejmość, radość, kultura. Święta Teresa proponuje także głęboką zażyłość z wielkimi postaciami biblijnymi oraz postawę żywego zasłuchania się w Słowo Boże. Odnajdywała się ona szczególnie w doświadczeniu duchowym oblubienicy z „Pieśni nad Pieśniami”, św. apostoła Pawła oraz przede wszystkim Chrystusa i Jego Pasji oraz Jezusa Eucharystycznego.

Święta podkreśla następnie jak istotną jest modlitwa; modlić się „oznacza odnosić się z przyjaźnią, ponieważ odnosimy się przez ty do Tego, o którym wiemy, że nas kocha.” (Życie, 8, 5). Ta myśl św. Teresy współbrzmi z definicją, którą św. Tomasz z Akwinu daje teologicznej miłości, jako “amicitia quaedam hominis ad Deum”, rodzaj przyjaźni człowieka z Bogiem, który jako pierwszy ofiarował swoją przyjaźń człowiekowi (Summa Teologiczna, II-II, 23, 1). Modlitwa jest życiem, które rozwija się stopniowo, równocześnie ze wzrostem życia chrześcijańskiego: zaczyna się z głośną modlitwą, przechodzi przez uwewnętrznienie, które dokonuje się przez medytację i skupienie, aż do osiągnięcia miłosnego zjednoczenia z Chrystusem i z Trójcą Najświętszą. Nie chodzi oczywiście o rozwój, w którym wstępowanie na coraz wyższe stopnie miałoby oznaczać porzucenie poprzednich form modlitwy, lecz jest raczej stopniowym pogłębianiem się relacji z Bogiem, która obejmuje całe życie. Podejście Teresy, bardziej niż modlitewną pedagogią, można nazwać raczej rzeczywistą mistagogią: czytelnika swoich dzieł uczy ona modlić się, modląc się z nim osobiście; rzeczywiście, często przerywa ona wypowiedź lub przedstawianie jakiegoś problemu, aby przejść do modlitwy.

Innym tematem drogim Świętej jest centralny charakter ludzkiej natury Chrystusa. Rzeczywiście, dla Teresy, życie chrześcijańskie jest osobistą relacją z Jezusem, która osiąga swój szczyt w zjednoczeniu z Nim, jakie dokonuje się poprzez łaskę, poprzez miłość i przez naśladowanie. Z tego wynika waga, jaką przywiązuje ona do medytacji Męki Pańskiej i do Eucharystii, rozumianej jako obecność Chrystusa w Kościele, istotnej dla życia każdego wierzącego i jako serce liturgii. Św. Teresa żyje bezwarunkową miłością do Kościoła: wobec wydarzeń podziału i konfliktów, jakie ówczesny Kościół przeżywał, ukazuje ona żywy “zmysł Kościoła” (sensus Ecclesie). Reformuje Zakon Karmelitański z zamiarem lepszej służby i lepszej obrony „Świętego Kościoła Rzymskiego Katolickiego”, jest również gotowa, aby oddać życie za Kościół (por. Życie 33, 5).

Ostatnim istotnym aspektem terezjańskiej doktryny, który chciałbym podkreślić, jest doskonałość, rozumiana jako pragnienie całego życia chrześcijańskiego i jego ostateczny cel. Święta ma bardzo jasną ideę „pełni” Chrystusa, przeżytej na nowo przez chrześcijanina. Na końcu wędrówki w Twierdzy wewnętrznej, w ostatniej komnacie, Teresa opisuje taką pełnię, dokonującą się poprzez zamieszkanie Trójcy, w zjednoczeniu z Chrystusem poprzez tajemnicę jego ludzkiej natury.

Drodzy bracia i siostry, św. Teresa od Jezusa jest prawdziwą mistrzynią życia chrześcijańskiego dla wiernych wszystkich czasów. W naszym społeczeństwie, w którym często brakuje wartości duchowych, św. Teresa uczy nas jak być niestrudzonymi świadkami Boga, jego obecności i Jego działania. Niechaj przykład tej świętej, głęboko kontemplacyjnej i efektywnej w działaniu, zachęci również nas do poświęcenia każdego dnia odpowiedniego czasu na modlitwę, aby nauczyć się od Boga gorącej miłości ku Niemi u ku Kościołowi oraz czynnej miłości do naszych braci.

 

 

********************


 

 

Po francusku:

 

Drodzy bracia i siostry,

Teresa od Jezusa urodziła się w Awili w Hiszpanii w 1515 r. Mocne doświadczenia w dzieciństwie oraz lektury naznaczyły jej życie pieczęcią absolutu. W wieku 9 lat Teresa chce umrzeć jako męczennica, aby zobaczyć Boga i doświadcza już wówczas przemijalności czasu. Mając 20 lat wstępuje do klasztoru Wcielenia, gdzie doświadcza słabości życia i przeciętności przez wiele lat. Pewnego dnia, widząc Chrystusa pokrytego ranami, jest porwana przez Bożą obecność wewnątrz niej samej. Jest to początek drogi dojrzewania jej życia wewnętrznego, którą opisze w swoich dziełach z psychologiczną subtelnością i pewnością teologiczną, szukając przede wszystkim bycia posłuszną Kościołowi. Reformatorka Zakonu karmelitańskiego przemierza Hiszpanię aż do swojej śmierci w 1582 r., aby zakładać klasztory. Jej spotkanie ze św. Janem od
Krzyża będzie decydujące. “Twierdza wewnętrzna”, jej arcydzieło i jeden ze szczytów chrześcijańskiej duchowości, opisuje etapy rozwoju życia chrześcijańskiego ku świętości pod działaniem Ducha Św. aż do siódmego mieszkania. Ta droga bierze pod uwagę cztery aspekty: trynitarny, chrystologiczny, antropologiczny i eklezjalny. Dla Teresy modlitwa jest przyjacielską relacją człowieka z Bogiem, która obejmuje całe życie; przez łaskę modlitwa pogłębia się i uwewnętrznia, aby dojść do szczytu, jakim jest zjednoczenie w miłości z Chrystusem. Drodzy przyjaciele, w naszym świecie, naznaczonym brakiem wartości duchowych, Teresa, ogłoszona Doktorem Kościoła, uczy nas bycia wytrwałymi świadkami obecności i działania Boga.

Pozdrawiam serdecznie pielgrzymów j. francuskiego, a szczególnie Wspólnotę
Św.. Marcina i liceum Sacré-Coeur. Niech przykład św.. Teresy zachęci nas do tego, byśmy każdego dnia poświęcili czas na modlitwę, aby nauczyć się miłowania Boga i Jego Kościoła! Z moim błogosławieństwem.

Po angielsku:

Drodzy bracia i siostry,

Nasza dzisiejsza katecheza dotyczy św. Teresy z Awili, wielkiej XVI-wiecznej reformatorki Karmelu, ogłoszonej Doktorem Kościoła przez papieża Pawła VI. Teresa wstąpiła do Karmelu w Awili w wieku 20 lat. Dojrzewając w życiu duchowym, postanowiła odnowić swój Zakon i przy wsparciu św. Jana od Krzyża założyła sieć zreformowanych klasztorów karmelitańskich w całej Hiszpanii. Jej pisma, które wywarły wielki wpływ, a które obejmują
Autobiografię, Drogę Doskonałości i Twierdzę wewnętrzną, ukazują jej głęboką duchowość chrystocentryczną i miarę jej ludzkiego doświadczenia. Teresa uważała ewangeliczne i ludzkie cnoty za podstawę autentycznego życia chrześcijańskiego. Utożsamiła się głęboko z Chrystusem w Jego człowieczeństwie i podkreśliła znaczenie kontemplowania Jego Męki oraz Jego realną obecność w Eucharystii. Ukazuje modlitwę jako intymną przyjaźń z Chrystusem, która prowadzi do coraz większej jedności miłosnej z Błogosławioną Trójcą. W swoim życiu i śmierci wciela bezwarunkową miłość do Kościoła. Niech przykład i modlitwy św. Teresy z Awili zachęca nas do większej wierności modlitwie, a przez modlitwę – do coraz większego umiłowania Pana i Jego Kościoła, a także do doskonalszej miłości wobec naszych braci i sióstr. Cieszę się, że mogę pozdrowić grupy, które przybyły z Anglii, Norwegii, Nigerii i USA. Na wszystkich pielgrzymów i gości obecnych na dzisiejszej audiencji wzywam obfitości Bożych błogosławieństw.

Po niemiecku:



Umiłowani bracia i siostry!

Po zaprezentowaniu znaczących mężczyzn i kobiet Kościoła okresu Średniowiecza, pragnę kontynuować ten cykl, ukazując tych świętych, których czcimy jako Doktorów Kościoła. W dniu dzisiejszym pragnę rozpoczęć od hiszpańskiej karmelitanki św. Teresy od Jezusa, czyli św. Teresy z Avila. Urodziła się w Avila w r. 1515. Przez całe życie walczyła ze słabym zdrowiem. To było powodem jej problemów z powołaniem. Życie zakonne pociągało ją z jednej strony, z drugiej zaś napełniało ją lękiem. „Zły wmawiał mi,” powtarzała często, „że ponieważ byłam rozpieszczana, nie zniosę trudów życia zakonnego. Broniłam się jednak myślą, że Chrystus cierpiał tak wiele, to i mnie nic się nie stanie, jeśli trochę dla Niego pocierpię”. W tym momencie możemy rozpoznać myśl przewodnią duchowości tej wielkiej mistyczki: Teresa miała świadomość bliskości Chrystusa, dlatego starała się Go rozpoznawać w Jego ludzkiej naturze, naśladować Go i starać się Mu podobać, podobnie jak oblubienica oblubieńcowi. Jako młoda kobieta Teresa wstąpiła do karmelu w Avila w r. 1535. W miarę dojrzewania jej życia duchowego wzrastało w niej przekonanie o konieczności reformy zakonu karmelitańskiego. W r. 1562 założyła w Avila pierwszą wspólnotę tzw. karmelitanek bosych. Motywem tego stało się dla niej spotkanie ze św. Janem od Krzyża, który wspierał ją w reformie i sam dokonał jej w męskiej gałęzi zakonu. Teresa rozwinęła bogatą twórczość literacką, która wyraża się m. in. w dziełach takich jak Księga mojego życia, Droga doskonałości i Twierdza wewnętrzna. Teresa zmarła w r. 1582 w trakcie podróży do nowo założonej wspólnoty.
Z całego serca pozdrawia wszystkich pielgrzymów niemieckojęzycznych, szczególnie zaś „Druschki” młodzieży katolickiej z Łużyc, jak i grupę karnawałową Trzy Gwiazdy z Kolonii pod przewodnictwem kard. Meisnera. Starajmy się przyswajać sobie owo głębokie zaufanie św. Teresy, iż Bóg sam wystarczy. Pan niech nas w tym umacnia swoja łaską.

Po hiszpańsku:

Drodzy bracia i siostry,

Św. Teresa od Jezusa żyła w latach 1515 – 1582r. Już od dzieciństwa miała wielkie pragnienie, aby zobaczyć Boga. Po okresie dorastania, lektura autorów duchowych wprowadza ją w skupienie i modlitwę. Mając 20 lat zostaje karmelitanką. Ciężkie choroby łączą się z walką wewnętrzną, która kończy się w wieku 39 lat. Od tego momentu zaczyna opisywać doświadczenia głębokiego zjednoczenia z Bogiem. Jednocześnie rozpoczyna i rozwija reformę Zakonu. W 1562 r. zakłada w Awili pierwszy z 17 klasztorów karmelitańskich, jakim da początek w ciągu swojego życia. Ze św. Janem od Krzyża wytyczy reformę karmelitów. Pomimo że nie miała formacji akademickiej Teresa zgromadziła dobre lektury, poznała licznych świętych i czerpała z Ojców Kościoła. Spośród jej dzieł na uwagę zasługują Księga życia, w której ofiaruje swoją duszę św. Janowi z Awili; Droga doskonałości, dzieło poświęcone jej zakonnicom jako program duchowy oraz jej wielkie dzieło dojrzałości duchowej Twierdza wewnętrzna lub Mieszkania, w którym ukazuje rozwój życia chrześcijańskiego ku świętości. W jej duchowości doskonałość ukazuje się jako aspiracja całego życia chrześcijańskiego. Łączą się w niej jej wizja człowieczeństwa Jezusa i jej relacja z Nim na modlitwie, żywe słuchanie Słowa, jej miłość do Kościoła i cnoty ewangeliczne jako podstawa całego życia chrześcijańskiego.


Pozdrawiam serdecznie pielgrzymów j. hiszpańskiego, a szczególnie grupy przybyłe z Hiszpanii, Chile, Meksyku i innych krajów Ameryki Łacińskiej. Zachęcam wszystkich, aby za przykładem Św. Teresy od Jezusa wzrastać zawsze w modlitwie i w cnotach
chrześcijańskich aż do osiągnięcia pełni spotkania z Panem. Dziękuję bardzo.

Po portugalsku:



Drodzy bracia i siostry,

Św. Teresa od Jezusa, urodzona w XVI w., jest jednym ze szczytów chrześcijańskiej duchowości wszystkich czasów, i dała początek, wraz ze św. Janem od Krzyża, Zakonowi Karmelitów bosych. Pomimo że nie miała formacji akademickiej, zawsze potrafiła karmić się naukami teologów, pisarzy i mistrzów duchowych. Jej główne dzieła to Księga życia, Droga doskonałości, Twierdza wewnętrzna i Księga fundacji. Wśród głównych elementów jej duchowości możemy podkreślić na pierwszym miejscu cnoty ewangeliczne jako podstawa całego życia chrześcijańskiego i ludzkiego. Św. Teresa podkreśla następnie znaczenie modlitwy, rozumianej jako przyjacielska relacja z Tym, którego się miłuje. Centralność człowieczeństwa Chrystusa, kolejny temat, który był jej bardzo drogi, uczy, że życie chrześcijańskie jest relacją personalną z Chrystusem, której szczytem jest zjednoczenie się z Nim przez miłość i naśladowanie. Wreszcie doskonałość, aspiracja i cel całego życia chrześcijańskiego, która realizuje się przez zamieszkanie Najświętszej Trójcy, przez jedność z Chrystusem w tajemnicy Jego człowieczeństwa.


Witam wszystkich pielgrzymów j. portugalskiego obecnych na tej audiencji! Niech przykład i wstawiennictwo św. Teresy od Jezusa pomoże wam być, przez modlitwę i miłość wobec braci, wytrwałymi świadkami Boga w społeczeństwie, któremu brakuje wartości duchowych. Z tymi życzeniami z serca was błogosławię.

Po polsku:



Pozdrawiam serdecznie wszystkich Polaków. Dzisiaj obchodzimy w Kościele Dzień Życia Konsekrowanego. Waszym modlitwom polecam tych, którzy ślubują ubóstwo, czystość i posłuszeństwo, dążą do świętości, pełniąc posługę wśród dzieci i młodzieży, wśród chorych, starszych i samotnych. Dziękujemy im za modlitwy i pracę: w parafiach, szpitalach, hospicjach i szkołach. Ich posługa to szczególnie cenny dar dla Kościoła. Wszystkim, którzy żyją duchem rad ewangelicznych i wam tu obecnym z serca błogosławię.

Po włosku:



Pragnę serdecznie pozdrowić zakonników, zakonnice i wszystkie osoby konsekrowane w tym dniu, który w sposób specjalny poświęcony jest życiu konsekrowanemu, w liturgiczne święto Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni. Drodzy bracia i siostry, z serca błogosławię każdemu z was i waszej drodze w Kościele.

Kieruję serdeczne słowa pozdrowień do pielgrzymów włoskojęzycznych, w szczególności do wiernych przybyłych z diecezji Caltagirone z ich księdzem biskupem Calogero Peri, a także biskupów przyjaciół Wspólnoty Św. Idziego. Dziękuję za waszą obecność i zachęcam do wiernego postępowania za Jezusem i Jego Ewangelią.

Na koniec zwracam się do młodzieży, chorych i nowożeńców. Przedwczoraj wspominaliśmy w liturgii św. Jana Bosko, kapłana i wychowawcę. Wpatrujcie się w niego, drodzy młodzi, jako autentycznego mistrza życia i świętości. Wy, drodzy chorzy, korzystajcie z jego duchowego doświadczenia zawierzania w każdej okoliczności Chrystusowi ukrzyżowanemu. A wy, drodzy nowożeńcy, uciekajcie się do jego wstawiennictwa, aby pomagał wam podejmować z hojnością waszą oblubieńczą misję.

 

Tłumaczenie Radio Maryja