Audiencja Generalna Ojca Świętego Franciszka 02.05.2018
Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!
Kontynuując refleksję na temat chrztu św. chciałbym dzisiaj omówić centralne obrzędy, które odbywają się przy chrzcielnicy.
Zastanówmy się najpierw nad wodą, na którą przyzywana jest moc Ducha Świętego, aby miała siłę odradzającą i odnawiającą (por. J 3, 5 i Tt 3, 5). Woda jest źródłem życia i zdrowia, a jej brak powoduje zamieranie wszelkiej płodności, jak to dzieje się na pustyni. Jednakże woda może być również przyczyną śmierci, gdy zatapia swymi falami lub w dużych ilościach wszystko niszczy. Wreszcie woda może obmywać, przemywać, oczyszczać.
Wychodząc z tej powszechnie uznawanej symboliki naturalnej, Biblia opisuje Boże działania i obietnice poprzez znak wody. Znajdujemy pewne wyrocznie Pana wypowiedziane ustami proroków, jak na przykład Izajasza: „wyleję wodę na spieczoną ziemię” (44,3); a u Ezechiela: „Pokropię was czystą wodą, aby was oczyścić” (36,25). Jednak moc odpuszczania grzechów nie tkwi w samej wodzie, jak wyjaśniał św. Ambroży nowo ochrzczonym: „Zobaczyłeś wodę: Nie każda jednak woda uzdrawia, tylko ta, która posiada łaskę Chrystusa […] Czyn wykonuje się przy pomocy wody, skutek sprawia Duch Święty” (De sacramentis 1,15).
Dlatego Kościół przyzywa Ducha nad wodą „aby wszyscy, przez chrzest pogrzebani razem z Chrystusem w śmierci, z Nim też powstali do nowego życia” (Obrzędy chrztu dzieci, n. 54). Modlitwa poświęcenia mówi, że Bóg przygotował wodę „aby wyrażała łaskę chrztu świętego” i przypomina główne zapowiedzi biblijne: nad wodami początku świata unosił się Duch Boży, aby uczynić je zalążkiem życia (por. Rdz 1,1-2); woda potopu oznaczała kres grzechu i początek nowego życia (por. Rdz 7, 6-8,22); przez wody Morza Czerwonego synowie Abrahama zostali wyzwoleni z niewoli egipskiej (por. Wj 14,15-31). W związku z Jezusem przypomniano chrzest w Jordanie (por. Mt 3,13-17), krew i wodę, które wypłynęły z Jego boku (por. J 19,31-37), i nakaz wystosowany do uczniów, aby chrzcili wszystkie narody w imię Trójcy Świętej (por. Mt 28,19). Mocni tą pamięcią prosimy Boga, by zesłał na wodę chrzcielną łaskę Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał (por. Obrzędy chrztu dzieci, n. 54).
Po poświęceniu wody chrzcielnej trzeba usposobić serce, aby przystąpić do chrztu. Dzieje się to poprzez dwa akty ściśle ze sobą powiązane: wyrzeczenie się szatana i wyznanie wiary. Na ile mówię „nie” propozycjom diabła – tego, który dzieli – na tyle jestem w stanie powiedzieć „tak” Bogu, który wzywa mnie, bym upodobnił się do Niego w myślach i czynach. Nie można przylgnąć do Chrystusa stawiając warunki. Konieczne jest oderwanie się od pewnych więzów, aby móc naprawdę podjąć inne. Trzeba zerwać mosty, pozostawiając je za sobą, aby podjąć nową Drogę, którą jest Chrystus.
Odpowiedź na pytania – „Czy wyrzekasz się szatana, wszystkich jego dzieł i wszystkich jego pokus” – sformułowana jest w pierwszej osobie liczby pojedynczej: „Wyrzekam się”. W ten sam sposób wyznawana jest wiara Kościoła, gdy mówimy: „Wierzę”. Jest to decyzja odpowiedzialna, która wymaga przełożenia na konkretne gesty ufności w Bogu. Akt wiary zakłada pewne zobowiązanie, w którego wytrwałym dochowaniu w różnych sytuacjach i doświadczeniach życia pomoże sam chrzest Pamiętajmy o prastarej mądrości Izraela: „Synu, jeżeli masz zamiar służyć Panu, przygotuj swą duszę na doświadczenie!” (Syr 2, 1). Wyrzeczenie się grzechu, pokus złego, szatana, będących źródłem i przyczyną wszelkiego grzechu, a w sensie pozytywnym wiara w to, w co wierzy Kościół to nie akty chwilowe, ograniczone do chwili chrztu; są to postawy, które towarzyszą całemu rozwojowi i dojrzewaniu życia chrześcijańskiego.
Drodzy bracia i siostry, kiedy zanurzamy rękę w wodzie święconej i czynimy znak krzyża, pomyślmy z radością i wdzięcznością o chrzcie, który otrzymaliśmy i odnówmy nasze „Amen”, aby żyć jako zanurzeni w miłości Trójcy Świętej.
Tłumaczenie: Radio watykańskie