Anioł Pański z Ojcem Świętym Benedyktem XVI
Uroczystość Wszystkich Świętych jest okazją do wzniesienia wzorku i spojrzenia ponad rzeczywistość ziemską, dotkniętą przez czas, to zwrócenie się ku wymiarowi Boskiemu, ku wieczności i ku świętości. Dzisiejsza Liturgia przypomina nam, że świętość jest powołaniem każdego ochrzczonego cfr Lumen gentium, 40).
Chrystus, z Ojcem, Duchem Św. (cfr Ap 15,4) umiłował swój Kościół, Swoją Oblubienicę i oddał jemu samego siebie, aż do ofiary ( cfr Ef 5,25-26). Z tego powodu wszyscy członkowie Ludu Bożego są powołani do świętości, według słów Apostoła Pawła: ” Oto właśnie wola Boga, wasze uświęcenie” (1 Ts 4,3). Wszyscy więc jesteśmy zaproszeni do spojrzenia na Kościół -nie jedynie w jego ludzkim i czasowym wymiarze, naznaczonym przez kruchość, ale do spojrzenia tak jak chciał tego Chrystus, na Kościół jako na „komunię świętych” ” (Catechismo della Chiesa Cattolica, 946). W Credo, Kościół nazywamy świętym, w którym jest Ciało Chrystusa, jest /ono/instrumentem uczestnictwa w Świętym Misterium, na pierwszym miejscu w Eucharystii, i rodzinie Świętych, której opiece zostaliśmy powierzeni w dniu chrztu św.
Dziś upamiętniamy właśnie tę niezliczoną rzeszę wspólnoty Wszystkich Świętych, którzy poprzez swoje różne drogi życia, wskazują nam na różne drogi świętości, drogi, których wspólną jest drogą jest droga z Chrystusem, zawierzenie Jemu, On jest naszym zwycięstwem. Wszystkie etapy naszego życia z łaską Boga, naszym zaangażowaniem, wytrwałością, mogą stać się drogami świętości.
Uroczystość Wszystkich Wiernych Zmarłych, którą będziemy obchodzić w dniu jutrzejszym, 2 listopada, pozwala nam wspominać naszych drogich bliskich, którzy odeszli, także te dusze, które są w drodze do pełni życia wiecznego, właśnie na horyzoncie Niebieskiego Kościoła, do którego prowadzi nas dzisiejsza uroczystość. Już od pierwszych czasów rozwoju wiary chrześcijańskiej, Kościół ziemski, uznając komunię całego mistycznego ciała Jezusa Chrystusa, kultywował pamięć o tych, którzy odeszli, będąc też niejako ich głosem Nasza modlitwa za zmarłych jest więc nie tylko pożyteczna ale i konieczna. Modlitwa nie tylko może pomóc, ale czyni także efektywnym ich wstawiennictwo w naszych intencjach (cfr Catechismo della Chiesa Cattolica, 958). Odwiedzanie naszych bliskich, którzy spoczywają na cmentarzach utrwala naszą pamięć o tych, których darzyliśmy miłością w ziemskim życiu i przypomina nam, że wszyscy idziemy w kierunku innego życia, które jest ponad śmiercią.
Płacz z powodu ziemskiej rozłąki, nie przeważa więc nad pewnością zmartwychwstania, nad nadzieją, że dotrzemy do szczęśliwej wieczności, „w której pełnia obejmuje nas, a my obejmujemy pełnię” (Spe salvi, 12).
Przedmiotem naszej nadziei jest bowiem radość w obecności Boga w wieczności. To właśnie Jezus obiecał swoim uczniom: ” Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać” (J 16, 22).
Dziewicy Maryi, Królowej Wszystkich Świętych, zawierzamy nasze pielgrzymowanie do Niebieskiej Ojczyzny, prosząc Ją o macierzyńskie wstawiennictwo za naszych zmarłych Braci i Siostry.
Tłumaczenie: Radio Maryja