Polska ma prawo czuć się niepewnie

Z Sally McNamarą, analitykiem ds. europejskich z Heritage
Foundation
i Margaret Thatcher Center For Freedom w Waszyngtonie,
rozmawia
Łukasz Sianożęcki

Bardzo często prowadzi Pani debaty z udziałem wysokich
przedstawicieli struktur NATO. Jedną z nich z udziałem przewodniczącego Komitetu
Wojskowego NATO admirałem Giampaolo Di Paolą dotyczącą bezpieczeństwa
międzynarodowego. Jak w najbliższe plany Sojuszu wpisuje się Polska? Chodzi mi o
kwestię manewrów.
– NATO planuje przeprowadzić w 2011 roku w
okolicach Bydgoszczy ćwiczenia typu CWID (Coalition Warrior Interoperability
Demonstration), czyli międzynarodowe ćwiczenia współpracy systemów C2IS,
sprawdzające umiejętność wspólnego zarządzania przetwarzaniem danych oraz
komunikacją. A także – na co szczególnie naciska Polska – rozważana jest
możliwość przeprowadzenia manewrów na terenie waszego kraju z udziałem Sił
Odpowiedzi NATO (NRF). Postrzegane jest to jako próba skłonienia Sojuszu do
podtrzymania jego zapewnień o pełnym wsparciu dla Polski, zwłaszcza w świetle
ostatnich nadgranicznych manewrów rosyjskich.

Jakiego typu ćwiczenia mogą to być? Jakie typy jednostek wezmą w nich
udział?
– W związku z tym, co proponuje strona polska, sądzę, że
będą to głównie jednostki szybkiego reagowania. Tak więc pojazdy lekko
opancerzone, helikoptery, a także prawdopodobnie będzie sprawdzana zdolność
bardzo zaawansowanego systemu operacyjnego C4ISTAR. Wszystko to ma służyć
zwłaszcza treningowi załóg polskich śmigłowców w prowadzeniu operacji w
szczególnie wrogim środowisku, a także zbadać zdolność współdziałania.

Jakie są jeszcze inne cele takich manewrów?
– Po
pierwsze, taki typ manewrów obronnych pomaga podnieść zdolność współdziałania
wewnątrz NATO. Ale są jeszcze dwa inne powody, dla których Polska chce być
gospodarzem tych manewrów. Tak jak wspomniałam, jest to rosnące napięcie i obawy
związane z ostatnimi rosyjskimi manewrami w pobliżu granicy z Polską. A także
niepewność dotycząca zaangażowania Ameryki w obronę swojego ważnego sojusznika w
obliczu ewentualnego zagrożenia, która pojawiła się po wycofaniu się Waszyngtonu
z projektu tarczy antyrakietowej. Decyzja prezydenta Baracka Obamy o rezygnacji
z umowy trójstronnej o tarczy antybalistycznej połączona z ponownym intensywnym
zaangażowaniem się Rosji w regionie postawiła Polskę w bardzo niepewnym
położeniu. Jednocześnie przeprowadzenie takich ćwiczeń na swojej ziemi pomoże
wysłać Warszawie jasną wiadomość, że Polska jest stabilną częścią Sojuszu
Północnoatlantyckiego. Myślę, że jest jeszcze jeden powód, a mianowicie chęć
podniesienia efektywności działań polskich wojsk w Afganistanie. Warto
wspomnieć, że w wyniku takiej polityki USA nie tylko Polska czuje się obecnie
niepewnie. Większość państw wschodniej Europy ma podobne odczucia, które wiążą
się nie tylko ze wzrostem wojowniczości Moskwy, którą zaprezentowała w Gruzji,
ale przede wszystkim z polityką „zresetowania” relacji z Rosją prowadzoną przez
Biały Dom.

Jakie będą korzyści z tych manewrów dla Polski, a jakie dla całego
Sojuszu?
– Na praktycznym poziomie Polska zarówno zyska
doświadczenie, jak i posiądzie lepszą zdolność współpracy z sojusznikami z NATO.
Będzie także w stanie lepiej oszacować swoje ewentualne braki w zdolnościach
obronnych i sprawdzić je w warunkach operacji wojskowych. W głębszym sensie
ćwiczenia te służą wzmocnieniu solidarności wewnątrz Paktu i zapewnieniu Polski
o jej ważności dla NATO oraz potwierdzeniu jej statusu jako równorzędnego
partnera dla innych członków.

Dziękuję za rozmowę.